Met een stralend eerste lentezonnetje in de nek vertrok ondergetekende op zaterdag omstreeks 13 uur richting Kavka voor Metal Attack Fest 2018. Zuinig als we zijn parkeren we onze auto op de gratis parking op de kaaien in plaats van enkele ferme duiten neer te leggen op de parking van de Oudaan zelf. Blijkbaar was ik niet de enige met dat idee, want pas na veertig! minuten had ik eindelijk een plekje gevonden voor mijn prachtige, trouwe Citroën Saxo. Gelukkig was ik nog ruim op tijd, zodat ik niets van deze op papier schitterende line-up hoefde te missen. De preview verscheen enkele weken geleden. Vandaag is het hoog tijd voor het verslag! Weliswaar zonder ondersteunend beeldmateriaal, maar dat mag de pret zeker en vast niet drukken.

Hibakusha:

Hibakusha had de meestal onprettige taak om de festiviteiten op gang te trappen. Ondanks het vroege aanvangsuur was Kavka toch al voor een derde gevuld. De pure liefhebbers tekenden present. In een zeer recent verleden brachten deze heren hun debuutplaat uit, genaamd Prophet Of Numbers. Een schijfje dat collega Yngwie met veel plezier van een positieve review voorzag. Het niveau van die plaat trokken deze Nederlanders met volle overtuiging door naar de zaal. Er werd bewust gekozen voor een zeer duistere setting, waardoor de combinatie van groove en djent goed tot zijn recht kwam. Fotografen waren vandaag toch niet aanwezig, dus de artiesten zelf hadden qua belichting carte blanche. Zoals het een beginnende band beaamt, werd er veelvuldig geput uit het pas verschenen debuutalbum. Nummers die stuk voor stuk staan als een huis. Van bij opener Kowloon tot afsluiter Infrequently Vile wist Hibakusha te overtuigen. De leden zelf hadden er ook duidelijk zin en lieten het vroege aanvangsuur allerminst aan hun hart komen. Hopelijk zien we Hibakusha snel terug in onze contreien.

The Curse Of Millhaven:

Met The Curse Of Millhaven stond de eerst deathmetalact van de dag op het programma en het zou zeker niet de laatste zijn. Na deze West-Vlaamse band twee keer te hebben mislopen, was het nu wel eindelijk raak. Laatste wapenfeit, Plagues, kon mij absoluut bekoren dus was mijn nieuwsgierigheid naar het geluid live zeker geprikkeld. Gelukkig werden de hoge verwachtingen ingelost en werd er niet teleurgesteld. De hoofden van de aanwezigen gingen vlotjes op en neer. Echt beweging krijgen in het publiek was vandaag slechts voor een band weggelegd, maar dit gegeven doet absoluut niets af aan de prestaties van alle bands op de affiche. The Curse Of Millhaven speelde een strakke set, waarbij het publiek op het einde getrakteerd werd op een straffe versie van de ‘hitsingle’ Plagues.

Temptations For The Weak:

Wie de preview gelezen had, wist op voorhand al dat ik naar een bepaalde band bijzonder hard aan het uitkijken was. Rond de klok van vijf uur was het dan ook eindelijk tijd voor Temptations For The Weak. Een band met een wel erg actuele naam, gezien de portie mislukte venten waar de modale Vlaming op dagelijkse basis mee rond de oren wordt gesmeten. Een portie mislukte venten die blijkbaar na een week hun pollen niet van enkele ‘gatlelijke’ dames kunnen houden op één of ander Thais resort…

Gelukkig is de band Temptations For The Weak van een heel andere orde. In 2014 wisten ze een blijvende indruk op mij na te laten. Een herinnering die ik voor de rest van mijn leven mee zal dragen tot in mijn graf. Het mocht vandaag misschien niet even memorabel zijn als vier jaar geleden, toch bevond ik mij direct in een soort trance vol flashbacks naar onbezonnen tijden als beginnend student aan de UGent. De set bestond voornamelijk uit songs van het album Black Vision en nieuwbakken ep Banished Heroes. Zo werd de luisteraar getrakteerd op ongelofelijk strakke versies van nummers als Underneath The Skin, Saviour en het afsluitende Trade Your Life, waarbij de bassist zich mengde onder de aanwezigen om als een ware dirigent een portie headbangen in goede banen te leiden.

De eerlijkheid gebiedt mij om te zeggen dat ik misschien wel niet de meest objectieve persoon ben als het op deze heren aankomt, maar ik zou het zelf niet anders willen. Temptations For The Weak is een van mijn absolute lievelingsbands en dat zal altijd zo blijven.

Carrion:

Eerder werd al gewag gemaakt van een band die onder de aanwezigen voor een stevige moshpit zorgde. Als Oost-Vlaming deed het mij dan ook plezier dat Carrion hier verantwoordelijk voor was. Ene Murphy had zijn portie roet vandaag blijkbaar nog niet in mijn eten gestrooid, want de portie friet waar ik in de plaatselijke frituur op zat te wachten tussen de sterke optredens door, moest blijkbaar nog van de akker gehaald worden. Het eerste deel van deze set ging dan ook aan mijn neus voorbij.

Gelukkig wist Carrion mij ook met deel 2 te overtuigen. Persoonlijk ben ik niet zo vertrouwd met het werk van deze heren, maar toch betrapte ik mijzelf op een stevige portie headbangen. Immer sympathiek bovendien en dat kunnen we alleen maar appreciëren.

BEAR:

Normaal stond om 19 uur Oceans Burning geprogrammeerd, het nieuwe project van organisator Jadran Beauprez en zijn makkers, maar Murphy had blijkbaar ook elders toegeslagen. Een portie pech waar mijn lange wachten op een portie friet werkelijk bij verbleekt. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het getroffen bandlid volledig zal herstellen en dat we Oceans Burning snel op de plakken zien verschijnen.

Maar terug naar de orde van de dag. Ook al ben ik nog maar pas begonnen aan mijn 24e levensjaar, toch kan ik met volle overtuiging zeggen dat ik al ongelofelijk veel bands live aan het werk heb gezien. Wat BEAR vandaag echter ten tonele bracht was werkelijk ‘du jamais vu’. Een portie opgefokte metal, een adrenalinestoot van jewelste. Noem het hoe je wil, maar een correcte beschrijving zal er nooit inzitten. Een drummer die zijn drumstel werkelijk zit te geselen. Een gitarist die bijna van het podium dondert en een bassist die letterlijk de helft van het drumstel wegmaait na het occasionele verliezen van zijn evenwicht. Daar stopte het niet bij, want tijdens het laatste nummer Wreck things moest werkelijk de hele infrastructuur van BEAR er aan geloven. De cimbalen werden door de snarenplukkers van dienst met de grond gelijk gemaakt, instrumenten vlogen in het rond en het drumstel lag nu volledig tegen de vlakte. Qua entertainment kan dat tellen.

De muziek van BEAR leent zich gewoon tot dergelijke strapatsen. Een stevige portie pokkeherrie, waarbij de core-invloeden sterk doorsijpelen. Zo hebben we het graag.

Reject The Sickness:

Met Reject The Sickness was het wederom tijd voor een stevige portie melodische death metal. Een kleine twee weken geleden bracht dit Gentse gezelschap nog een nieuwe langspeler op de markt. Een fijn plaatje dat ze vanavond maar al te graag aan het aanwezige publiek wilden voorstellen. Ondertussen heeft Reject The Sickness al een mooi palmares achter zijn naam staan en dat weerspiegelde zich in een professionele set, waarbij geen enkel bandlid zelfs de kleinste steek liet vallen.

Negen nummers had de band vanavond in petto, waarvan er maar liefst vijf afkomstig waren van de nieuwe plaat The Weight Of Silence. Op plaat klinkt Reject The Sickness al redelijk straf, maar live wordt er zowaar nog een tandje bijgeschakeld. Het oudere werk is zeker en vast niet minderwaardig te noemen, maar van mijn part hadden deze heren hun nieuwste worp integraal mogen spelen. Misschien doen ze dat wel op 31 maart in hun eigen thuishaven als ze Jeugdhuis Asgaard aandoen ter ere van het nieuwe album…

Bleeding Gods:

Wie er op Antwerp Metal Fest editie 2017 bij was, weet wat deze Nederlanders van Bleeding Gods in hun mars hebben. Iets wat ze bij Nuclear Blast ook al snel in de smiezen hadden. Een grote platendeal was dan ook het logische gevolg. Begin van dit jaar zag Dodekathlon, het tweede album uit de discografie, het levenslicht. Toch is er op een goed half jaar tijd heel wat veranderd in het kamp van Bleeding Gods. Het voornaamste verschilpunt is misschien nog wel het imago dat zij zich toegemeten hebben. Waar ze een half jaar geleden nog vrij ‘casual’ voor de dag kwamen, gaan deze dame en heren voortaan met een hele hoop corpsepaint door het leven in combinatie met een mythologische klederdracht en andere rekwisieten. Het siert hen, maar ergens gaat op die manier een bepaalde soort charme verloren.

Gelukkig staat de muziek van Bleeding Gods nog steeds als een huis, want Dodekathlon is gewoonweg een zeer fijn plaatje geworden. Ook live was het genieten geblazen. Vanzelfsprekend werd er veelvuldig geput uit de laatste worp, waardoor het geheel een iets meer epische bijklank kreeg. Wat wil je ook met een conceptalbum rond de figuur van Hercules. De band zelf had er overduidelijk zin al kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat ze verwacht hadden om voor een iets vollere zaal te spelen. Iets wat ik hen moeilijk kan verwijten.

Na een lange, vermoeiende dag boordevol metal was mijn pijp rond de klok van half 12 volledig uit en besloot ik om huiswaarts te keren. De meeste aanwezigen bleken echter die-hards, waardoor The Art Of Pantera en Neoslave gelukkig niet voor een lege zaal moesten spelen.

Ondanks de sterke affiche vol bands van eigen bodem in combinatie met enkele topacts van bij onze Noorderburen , liep Kavka amper voor de helft vol. Een ongelofelijk jammere zaak, want op organisatorisch en muzikaal vlak was er vandaag gewoonweg niets aan te merken. Bovendien heerst er in Kavka een bepaalde, unieke sfeer, daar de bands zelf een hele dag tussen de aanwezigen vertoeven en steeds paraat staan voor een gezellig bijkletsmoment. Hopelijk komt er volgend jaar een derde editie, want dergelijke initiatieven verdienen gewoonweg veel meer aandacht en publiciteit. Als alles goed gaat, is Amped-Up er volgend jaar opnieuw bij!