Omdat mosterd na de maaltijd nog steeds goed te pruimen is, komt hier de review van Allegaeon en Ne Obliviscaris van vorige zaterdag als heerlijk sausje om deze officiële eerste Rokjesdag van 2018 nog wat aangenamer te maken. Doe er je voordeel mee!

Als we het over heimat in metal hebben is Eindhoven toch wel echt mijn ‘stomping ground’ en dan met name het instituut Dynamo, dat mij al sinds ’95 voorziet van het broodnodige in ruige muziek. De geruchten dat Rock City, met het ter ziele gaan van Peter Pan Speedrock en het bijhorende Speedfest, op z’n gat zou liggen, wordt dan ook met volovertuiging ontkend en ontkracht door hét instituut voor hard. Voor je flinke fix rock en metal moet je nog steeds in Eindhoven zijn, godverdomme.

Dus bekijk ik regelmatig de agenda van de Dynamo-zalen en zo viel mijn oog op een goed gevuld programma dat mijn metalen hart harder doet kloppen. Te beginnen met de show van de metal sensatie van Down Under – Ne Obliviscaris. Nee niet nog een AC/DC-clone zoals Airbourne, maar een band die menigeen wist te overtuigen op hun eerste EU-tour in het voorprogramma van het door mij zo innig beminde Enslaved. Heel veel deden zij immers niet onder voor de Noorse legendes die avond in 013. Reden genoeg in ieder geval om richting Eindje te trappen in ieder geval.

Allegaeon

Aanvankelijk was ik de dag ervoor nog enigszins teleurgesteld, gezien er slechts 40 minuten op het tijdsschema was ingeruimd voor supportband Allegaeon. Dat ik opener Virvum niet zou halen realiseerde ik me toen de jongste smurf weigerde te gaan slapen, ondanks dat ik herhaaldelijk ongeduldig op mijn afwezige horloge stond te kijken. Allegaeon daarentegen wist ik net te treffen en ik was blij dat ik de tocht door de Heuvel-garage in recordtempo had afgelegd.

Allegaeon is zo’n band waarvan ik al vaak had gehoord, maar die ik nog nooit had gezien of gehoord. Spotify en Metal-archives hielpen me zoals gewoonlijk met raad en ik kon het prima verwerken. Technical melodic death metal. Het is een hele mond vol voor een band die metal speelt met een beetje een hardcoretwist. Het waren echter de hoeveelheid snaren op het podium en de verve waarmee deze ‘betokkeld’ werden, dat het verschil maakte. We hebben het hier dan over ware fret tapping mastery op twee stuks 8 string gitaren, wat een sound en diversiteit bracht dat teweeg.

Allegaeon bewees zich te laten drijven door melodie, maar bleek tevens bruut en hard te spelen als een ware veldslag, hetgeen dan weer aan de metalcore hoek deed denken, maar dan wel technisch sterk onderlegd. Bovendien leken deze gasten bijzonder ‘young and eager’ te zijn en dat met al vier stuks studioalbums onder de riem, dat is zeker een bewonderingswaardige eigenschap die ze uitdragen op het podium. De Amerikanen waren duidelijk onder indruk van het publiek en noemden hun grote verrassing dat er zoveel mensen waren komen kijken bij een van hun eerste EU-shows. Het enthousiasme straalde ervan af en dat kreeg de zaal machtig mooi mee.

Enige minpuntje was de slecht uitversterkte drumkit. Als drum enthousiast deed dat een beetje pijn. De kit was verzien van een mic voor de kick en de snaredrum, maar van verdere overheads was geen sprake. Ik moest met mijn ruim ingesleten trommelvliezen mijn best doen om het podium geluid van de cymbals überhaupt te horen boven de rest van het geraas uit. Het zal vrijwel iedereen in de zaal een biet geweest zijn, maar ik vond het jammer.

Ach, het mocht ook de pret niet drukken, naarmate het geluid in de zaal beter werd, rees mijn bloeddruk gestaag en kon deze band mij prima vermaken. De beleving en grijns op het gezicht van de frontman waren met name erg aanstekelijk. Goed begin van de avond.

Ne Obliviscaris

En dan de beurt aan Ne Obliviscaris. Met deze Aussies was ik dus al beter bekend. De mix van klassieke invloeden, knallende melodische death en zelfs hier en daar een vleugje black stonden al als een huis de laatste keer dat ik ze zag spelen. Al met al een band die als bijzonder progressief bestempeld kan worden en dan kan ik zelfs de viool wel buiten beschouwing houden.

Zoals gewoonlijk heeft de geluidsman bij deze band wel direct alle juiste settings ontdekt en de band knalt vanaf de eerste noten door de intieme ruimte van Dynamo’s main stage. Tenminste, toen halverwege de opener de tweede gitarist ook vanachter de coulissen kwam. Met zo’n aantal muzikanten kan dat ook haast niet anders en zoals bij de voorgangers zorgen de multi-strings voor een ruim, groots geluid. Ook de duale zang, iets waar ik me normaliter gruwelijk aan stoor, is bij deze band op zijn plaats.

Tweede frontman, als zoiets bestaat, Xenoyr is duidelijk de bad cop in dit vocale duo. Zijn androgyne ‘black metal’ look doet me vooral denken aan artiesten als Neige en scene paria King ov Hell, ze zouden een mooi trio vormen. Ik weet nog dat ik twee jaar terug hem miskende als een haar. Ditmaal stond ik er wacht dichter op. Zijn growls zijn solide en ik bespeurde ook meer variatie dan in het verleden met wat meer sneren en uithalen die voorheen ontbraken. De harmonies met zijn tegenhanger Tim Charles klinken echt bijzonder goed, iets wat redelijk zeldzaam is in metal, er is duidelijk ook goed bij andere muziekstijlen gekeken en vooral geluisterd.

Over onze Tim dan, want dat is wel een geval apart. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat er ook nog een band stond te spelen vanaf het moment dat de violonist/zanger het podium betrad als een ware artiest gelijk een Ozzy of Bruce Dickinson. Hij trekt de aandacht als een goed gestylde magneet. Vooral van het vrouwvolk, waarvan ik me op dat moment pas realiseerde hoe talrijk zij aanwezig waren. En met reden, want de vraag die bij me opkwam was, is deze Paul Walker (R.I.P.) met lang haar niet net een tikkeltje té pretty voor metal? Wellicht was het jaloezie… Dat hij graag aandacht opslurpte was wel een gegeven in ieder geval.

Waar ik eerder al sprak over de harmonies met de twee vocalisten, moet ik ook zeker even de gitaristen aanstippen. Wat een machtig geluid was dat met ook nog eens een six string bass ter versterking. Virtuoos spel dat voor een geweldige atmosfeer zorgde. Natuurlijk voegde daar de viool ook zeker aan toe, maar richting het einde van de set had ik net zo lief het zonder viool gehoord en me vooral op de gitaristen gefocust. Het klonk allemaal in ieder geval erg op zijn plek en overweldigde gedurende de gehele set.

Halverwege de set raakten de vocalen enigszins verloren in het woud van geluid dat op de zaal werd afgestuurd en overall leek Tims microfoon wat te zacht te staan. Ook was het handig geweest om de reverb ervan af te halen wanneer hij zich tot de zaal richtte. Beetje onhandig.

Nadat ik me wat verplaatst had, vanwege de ongelooflijk ranzige praktijken van mijn mede concertbezoeker, die zich volgens de recente trend ontdeed van zijn lichaamsgassen via de achteruitgang, kon ik verder genieten van de show. Serieus mensen, stop hier mee in de naam van alles wat onheilig is. Het is te juveniel en walgelijk voor woorden.

Gelukkig was daar voor mij het hoogtepunt en voor menig van de smachtende dames in de zaal het dieptepunt van de avond. De prima donna introduceerde zijn fiancee die een stukje mee kwam spelen op enkele nummers met haar eigen viool. Het had wellicht nog wat hartenleed gescheeld als deze dame niet een belachelijk lekker vrouwspersoon was geweest. Geen blamage te ontdekken op de verschijning van deze dame… och ik raak de weg een beetje kwijt.

Het leverde nog meer dimensies in geluid, waar er al ruimschoots voldoende waren. Het werd op het eind dan ook beetje te veel van het goede. Ik denk dat zo’n viool, of welk ander instrument dan ook een mooie wisselwerking en afwisseling teweeg kan brengen, maar wellicht bij een paar songs en niet het gehele optreden.

Al met al was het een geweldig optreden van een band die zich inmiddels kan meten met menig andere in de progressieve metal hoek. Het was in ieder geval een optreden vol overtuiging en muzikaal technische hoogstandjes. Ik had me wederom goed vermaakt in Eindhoven en kijk al weer uit naar de volgende ontmoeting.