Het Zweedse Necrophobic is misschien wel de meest ondergewaardeerde extreme metalband ooit. Daar waar Dissection op korte tijd een cultstatus wist op te bouwen, Watain zijn aanhang per plaat ziet groeien en Amon Amarth in de loop van de jaren uitgegroeid is tot een absolute topact die hoog op de affiche van menig festival prijkt, blijft Necrophobic ploeteren in de underground. Hun mix van black en death gekoppeld aan een, naar extreme normen, vrij melodieuze en toegankelijke sound, moet nochtans niet onderdoen voor die van hun landgenoten, en wel integendeel!

Met Mark of the Necrogram is Necrophobic al aan zijn achtste album toe. Nooit werd er echt van hun typische sound afgeweken en toch konden ze nog op geen enkel zwak moment betrapt worden. Womb of Lilithu, de vorige plaat uit 2013, kreeg bakken kritiek omwille van de lange speelduur en de zogezegd lichtjes afwijkende koers maar wat ons betreft was dit volledig onterecht. Toch worden de zaken op de nieuweling anders aangepakt. Niet muzikaal, maar wel in de bezetting. Zanger Anders Strokirk, die we nog kennen van het legendarische debuut The Nocturnal Silence, is op het oude nest teruggekeerd. Ook de gitaartandem Sebastian Ramstedt en Johan Bergebäck is terug van weggeweest. Goed nieuws dus voor al de criticasters! Veel invloed heeft het nochtans allemaal niet. Al moet gezegd, deze keer is Necrophobic wel heel sterk op dreef!

Het titelnummer hakt er al meteen stevig in en de magistrale gitaarmelodieën zetten zich al na een eerste luisterbeurt in je hersenpan vast. De vocalen van Strokirk hebben na 25 jaar nog niets aan kracht ingeboet. Meer zelfs, zijn stem klinkt meer vastberaden, heftiger en veelzijdiger dan ooit! Het navolgende Odium Caecum begint met dromerig gitaarwerk maar verandert al snel in een genadeloze, satanische snelheidsduivel met weer die machtige leadgitaren en spitsvondige solo’s.  Tsar Bomba werd al eerder vrijgegeven en de fans hebben de song dus al lang omarmd. Weer zo’n aanstekelijke melodielijn die je niet meer loslaat. Halverwege gaat het tempo naar omlaag en komt er een dreigende sfeer opzetten.

Lamashtu brengt je bijna in een hypnose met zijn springerige gitaarriedeltjes en vele tempowissels. Een erg naargeestige sfeer voert de boventoon en Strokirk stuwt zijn stembanden naar extreme hoogtes. Daarna is het met Sacrosanct weer rechttoe rechtaan en op volle snelheid gaan met die banaan. Het mag trouwens gezegd dat enige originele lid én bandleider Joakim Sterner nog steeds de pannen van het dak mept! Hij blijft toch echt een beest achter zijn drumstel en mag echt wel tot de topdrummers in het genre gerekend worden. Pesta hoeft geen introductie meer want het was de eerste song die in de openbaarheid kwam.

Requiem for a Dying Sun valt op door zijn naar Necrophobic normen trage karakter. Toch blijft de sfeer bijzonder dreigend en bruist de song van het inventieve gitaarwerk. Zoals te verwachten komt er na een relatief trage song een absoluut snelheidsmonster in de vorm van Crown of Horns. Het grootste deel van het nummer wordt op blastbeatsnelheid uitgevoerd. De titel From the Great Above tot he Great Below doet enige bombast vermoeden maar dat valt allemaal best mee. Net zoals alle vorige songs is ook deze een klassieker in wording. Alle voornoemde ingrediënten zijn terug aanwezig zonder daarom in herhaling te vallen. Zoals de titel al doet vermoeden is het afsluitende Untergangen een outro. Onheilspellend akoestisch getokkel betekent meteen het einde van een wervelend black/deathmeesterwerk waarover het laatste woord nog niet gezegd is. En hadden we het al over het artwork? Ook dat is weer om in te kaderen!

Hier valt werkelijk niets op af te dingen. We hebben er hard naar gezocht maar puntjes van kritiek waren niet te vinden. Plaat van het jaar? Het zou zo maar eens kunnen!

Website: Necrophobic Facebook: Necrophobic