Coilguns groet vanuit de Zwitserse Alpen. De band heeft met Millennials een antwoord klaar. Een antwoord op het naar eigen zeggen steeds donkerder, luier en vettiger klinkende genre, hardcore genaamd.
Deze band onstaat in 2011, bijna per ongeluk. In een regelrechte doe het zelf-bui neemt Coilguns een demo op. De snelle, eenvoudige muziek wordt op zelfgebrande cd’s, in diepvrieszakjes verpakt en met een eenvoudig flyertje er bij verdeeld. Aanvankelijk wordt er gewerkt via Pelagic Records, maar al snel stampt Coilguns gitarist Jona Nido zelf een label uit de grond: Hummus Records. Dit wordt de thuishaven voor alle Coilguns-releases. Hun eerste volledig album, Commuters, is versierd met bijdragen van Pete Adams (Baroness) en Keijo Niinima (Rotten Sound). Na overvloedig live spelen duikt de band in 2016 de studio in om album nummer twee op te nemen. Toch duurt het tot begin 2018 vooraleer Millennials verschijnt.
Deze band tapt niet uit een tweedehandsvaatje. Nee, Coilguns zoekt de randjes op van de platgetreden paden. En daar ver voorbij. Er zijn raakvlakken met de klassieke coregenres. Maar er is vooral meer. Hoofdmoten in de stijl van hun muziek zijn de atypische ritmes en composities. Hierdoor ontstaat een chaos. Wanneer je energie toevoegt aan moleculen, gaan ze botsen. Millennials is energie. De moleculen? Wij, de luisteraars, de concertgangers, de belevers van Coilguns muziek.
Coilguns
Millennials heeft ook ruimte voor bijzondere riffs. Jona Nido en Louis Jucker molesteren hun instrumenten met niet ingehouden toewijding. Het geheel doet me een beetje denken aan Nine Inch Nails, maar dan met toevoeging van nog meer ingehouden agressie. Dit vormt de ideale pasvorm voor de emotioneel krijsende Louis Jucker die naast gitaar en de nodige noise-elementen ook de vocalen voor zich neemt. De zonet genoemde noise-elementen vullen aan waar nodig, zonder in de weg te zitten. Net als je denkt dat Coilguns te ver afdwaalt, valt de zilveren kogel terug in zijn startpositie met een typische breakdown. Net dat lijkt het basiskenmerk in wording van het bandgeluid. Dit is trouwens ook een mooie eigenschap op de muziek op scherp te houden zodat u, de luisteraar, de aandacht niet verliest. Let bijvoorbeeld eens op het boeiende einde van de titeltrack.
Onthoud Millennials, maar onthoud vooral Coilguns. Zij zochten – en vonden, wat mij betreft – een nieuwe doorgang in het kluwen aan genrebestuivingen en post-vehikels. Of, zoals de band zelf Trent Reznor refereert: “When an instrument fails on stage it mocks you and must be destroyed.”
Tracklist:
- Anchorite
- Deletionism
- Millennials
- Spectrogram
- Music Circus Clown Care
- Ménière’s
- Wind machines For Company
- Self Employment Scheme
- Blackboxing
- The Screening
