Wanneer er zich een pure package metalcore aanbiedt, worden de contacten met de desbetreffende platenlabels direct weer warm gehouden. Iets wat zeker het geval was toen Of Mice And Men bekendmaakte dat hij op 5 april in de Trix zou passeren ter gelegenheid van zijn nieuwste worp Defy, welke begin dit jaar uitgebracht werd. Het werd nog mooier toen bekend werd dat Sylar, maar vooral Wage War het voorprogramma zouden verzorgen. Amped-Up zond twee van zijn zonen uit om dit optreden van een passend verslag en dito beeldmateriaal te voorzien. Een verslag dat je hier kan lezen!

Een korte noot vooraf: elk liefdesverhaal bestaat naast een portie onmetelijke liefde ook uit een evenwicht tussen geven en nemen. Na lang aandringen heb ik mijn lieftallige levenspartner dan ook zover gekregen om mij te vergezellen naar de Trix voor wat haar allereerste kennismaking met het metalgenre zou worden. Waarschijnlijk zat de belofte om naderhand een cavia te nemen als huisdier daar ook wel iets voor tussen, maar bon. Iets met vijgen en Pasen…

Terug naar de orde van de dag: Sylar! Niet bepaald een band die meteen een belletje deed rinkelen, maar enige research vooraf bracht wel opheldering. Neem het geluid van Linkin Park uit de beginjaren, voeg daar een stevige dosis krachtige rap aan toe, overgiet het geheel met een sausje van clean gezongen refreinen en u hebt een prima idee waar deze band voor staat. Ondanks deze ietwat rare omschrijving bleek dit gezelschap een prima opener van de avond. Niet dat de eerste doortocht in ons Belgenlandje te bestempelen valt als fenomenaal, maar het kon alleszinds slechter.

Aan enthousiasme ontbrak het Sylar zeker niet, maar jammer genoeg had kon deze band niet meteen rekenen op het meest strakke geluid. Voornamelijk de vocalen raakten zoek tussen al het gitaar- en basgeweld. Toch lieten nummers als Assume en Soul Addiction een meer dan degelijke indruk na.

Nu de nekspieren eenmaal opgewarmd waren, was het tijd voor Wage War. Vorige zomer bracht dit heerschap zijn tweede langspeler uit, genaamd Deadweight. Een plaatje dat door de pers, maar vooral door het publiek zeer positief onthaald werd. Iets wat zich vertaalde in een groot percentage T-shirts dat ontwaard kon worden tussen de aanwezige metalheads. Aanvankelijk werd en volop geput uit het debuutalbum Blueprints uit 2015. Zo werd de set geopend door Alive, waarna het publiek een verschroeiende versie van de hitsingle The River voorgeschoteld kreeg. Het geluid zat van bij de start perfect en voor het podium vormde er zich meteen een moshpit van jewelste. Iets wat de bandleden zelf ertoe aanzette om werkelijk alle registers open te trekken.

Na twee nummers van Blueprints was het tijd om de Deadweight-taart aan te snijden. Maar liefst zeven! nummers passeerden de revue uit het jongste (magnum) opus van deze, uit Florida afkomstige metalcoreband. Nummers die het publiek werkelijk in vervoering wisten te brengen. de harsh vocals van frontman Briton Bond gingen door merg en been, maar het waren vooral de cleane vocalen van gitarist Cody Quistad die indruk wisten te maken. De versies van WItness, Gravity en Don’t Let Me Fade Away vormen daar nog de mooiste voorbeelden van. Tijdens het nummer Johnny Cash waren bepaalde noten misschien net iets te hoog gegrepen, maar dat wist Cody op gepaste wijze op te lossen door het geheel een toonaard te laten zakken.

Met Stitch kwam er een weergaloos einde aan een ongelofelijk strakke setlist van een band, die een mooi toekomst in het verschiet heeft liggen. Wage War mag wat mij betreft gerust gerekend worden tot de vijf beste metalcorebands van het moment, naast grootheden als Parkway Drive, Architects, Bury Tomorrow en Of Mice & Men.

Na ietwat bekomen te zijn, was het tijd voor de hoofdmoot van de avond: Of Mice & Men. Het laatste jaar was er voor deze band eentje van ups, maar ook van downs. Voornamelijk het noodgedwongen vertrek van frontman en boegbeeld Austin Carlile bracht niet alleen bij de fans, maar ook bij de band zelf heel wat twjifels met zich mee. Gelukkig besloten deze heren om niet bij de pakken te blijven zitten. In plaats van een nieuwe frontman aan te stellen, werd er voor gekozen om deze vacature binnen de band zelf te houden. Zo werd bassist Aaron Pauley ‘gepromoveerd’. Nu ja, zijn takenpakket werd uitgebreid, want naast het aspect ‘zang’ blijft Aaron ook de bas geselen. Iets wat hij met bravoure wist te volbrengen!

Na een paar lastige maanden achter de rug te hebben, kan met absolute zekerheid gesteld worden dat Of Mice & Men volledig terug is van eigenlijk nooit weggeweest te zijn. De gloednieuwe plaat Defy was naar mijn bescheiden mening zeker geen misslag, maar het was vooral de liveprestatie van deze avond, die vele monden deed open vallen. Werkelijk aan niets was te merken dat Of Mice & Men als band moeilijk tijden achter de rug had. Net als bij Wage War kon dit gezelschap direct rekenen op een moddervet geluid en een lichtshow om U tegen te zeggen. Opener Defy mocht aanvankelijk wat zijn effect missen, maar de moshpit die daarna tijdens Warzone losbarstte, deed de Trix daveren. De ticketverkoop mocht dan wel afklokken op een bescheiden 500 verkochte exemplaren, maar het gezegde dat de afwezigen ongelijk hadden, kon vanavond zeker van onder het stof gehaald worden.

Wat volgde was een compilatie van de grootste hits in combinatie met enkele nieuwe songs, die zich prima stand wisten te houden tussen de oudere krakers als Would You Still Be There en Bones Exposed. Tussendoor gooide de band er nog een cover van Pink Floyds Money tegenaan. Een ietwat rare keuze, maar de uitvoering mocht er zeker wezen. Na Instincts kondigde de band aan dat het laatste nummer aangebroken was. De term ‘nummer’ mocht gelukkig zeer ruim geïnterpreteerd worden, want Of Mice & Men bracht een medley van maar liefst drie nummers, namelijk YDG, Still YDG’n en Forever YDG’n. Een medley die toch al gauw een kleine tien minuten in beslag nam.

Na een klein pauze kwam de band opnieuw ten tonele voor een bisronde, waarin Of Mice & Men samen met het publiek besloot om voor een laatste keer de gaspedaal volledig in te drukken. The Flood en The Depths zijn dan ook eenmaal nummers die zich perfect tot chaotische toestanden lenen. Een wall of death kon dan ook niet ontbreken.

Na een dik uur metalcore van de bovenste plank was het stilaan tijd om huiswaarts te keren. Sylar bleek van het juiste hout gesneden te zijn, maar het waren vooral de performances van Wage War en Of Mice & Men die serieus indruk wisten te maken. Ten slotte keer ik nog graag terug op de ‘noot vooraf’, want ondanks het muzikale geweld, was mijn vriendin toch onder de indruk van de sfeer en de toewijding van zowel de bands als het publiek. Met dergelijke positieve noot sluit ik met graag een gig report af.