Bjorn Wielockx

Het beatdowngenre zit in de lift. Steeds meer bands gebruiken zeer nadrukkelijke agressie en de daarbij horende breakdowns, om het publiek op z’n kop te zetten. De Franse band Beyond The Styx heeft met zijn eerste langspeler Leviathanima meer dan overtuigd. Wat logischerwijze volgde was een uitgebreide tournee doorheen heel Europa waar de band het podium reeds mocht delen met bands als Nasty, Malevolence en Words Of Concrete. Enkelen weken terug bracht de band met Stiigma het langverwachte tweede album op de markt. Ik twijfelde er niet aan dat ook deze plaat weer een topper van jewelste was geworden.

Vanaf de eerste seconden word je in een adrenalinebom gegooid die zo’n half uur recht in je gezicht explodeert. Dat is toch het gevoel dat je overhoudt na het beluisteren van Stiigma. Genialiteit wordt perfect gecombineerd met brutaliteit. Beyond The Styx heeft technisch hoogstaande gitaarlijnen ten opzichte van het gros in het genre. Hierdoor krijgt het geheel een metalsfeertje maar één met een wel zeer pittig randje. Het is dat randje wat voor de doorsnee metalhead te agressief zal zijn en hierdoor zal deze finaal afhaken.

Maar het publiek van deze plaat zijn niet de metalheads maar de energetische hardcorekids. Zij die bij die zoveelste breakdown de boel op z’n kop zetten door als een bezetene in het rond beginnen te slaan. Live zal deze plaat voor een uitzinnige menigte zorgen, want ook thuis kan je best een perimeter rond je zetten wanneer je deze plaat beluisterd. De Fransen geven je een adrenaline-injectie waar stimulerende drugs nog wat van kunnen leren.

Elk nummer heeft zijn eigen power waardoor geen enkele song snel zal vervelen. Met Lightmare staat er een nummer op deze Stiigma dat door zijn guest vocal Sly nog meer eigenheid krijgt. De Fransen kunnen alles, zelfs wet hip-hop aan het geheel toevoegen zonder in kwaliteit in te moeten boeten. Het is jammer dat na een half uur de wervelwind ophoudt; er zijn maar weinig bands die je zo’n energie geven wanneer je rustig in je zeteltje zit te genieten.

Zoals steeds het geval bij een goede beatdownplaat schreeuwt deze voor een livevoorstelling. Ik ga de Fransmannen in de gaten houden en wanneer mogelijk zeker eens wagen aan een optreden. Het kan niet anders dan dat dit zo overweldigend is, dat de band in je geheugen gegrift staat. Samen met Negative Self en Turnstile kanshebber voor album van het jaar. Wat een energie.

Tracklist: