Gus G. - Fearless

Label: AFM

Metalrockx

Gus G. heeft zich als soloartiest met verve op de kaart gezet door zijn twee langspelers I Am The Fire en Brand New Revolution. Aangezien Ozzy Osbourne koos voor de terugkeer van gitarist Zakk Wylde en de Firewind Immortals-tour op zijn einde liep, was het tijd voor een derde werkstuk.

Voorheen bestond er niet iets als de Gus G-band; de vorige platen stonden immers bol van de gastmuzikanten. Live werd wel gekozen voor een vaste line-up, met Henning Basse als zanger en de Belgische drummer Jo Nunez. Beiden maken ondertussen deel uit van Firewind, maar zijn hier niet te horen.

Fearless betekent – dixit de bandleider – geen schrik hebben om jezelf te ontwikkelen als artiest, maar ook dieper, geen angst hebben om in het leven op eigen benen te staan. Dat heeft hij meteen in de praktijk gebracht door deze keer bewust te kiezen om alles in te blikken zonder gastbijdragen. Na de prima ervaringen op het Immortals album besloot Gus om verder te gaan met Dennis Ward (Unisonic) als manusje van alles.

Door zijn flinke baard gelijkt Dennis tegenwoordig op Luke Skywalker, maar vergis je niet, deze man is van vele markten thuis. Naast zanger en bassist, schreef hij samen met Gus alle nummers en stond hij tevens in voor de mix en mastering. Op drums werd gekozen voor Will Hunt (Evanescence, Black Label Society); een echte prof met een geweldige groove en kracht.

Voor de coherentie is het een uitstekende zaak dat het album integraal met hetzelfde powertrio werd opgenomen. Zoals gebruikelijk krijgen we een fijne mix van hardrock- en metalsongs. Met deze keer uniformiteit in zang, zodat je niet opschrikt door een stijlbreuk.

Letting Go opent met een geweldige heavy Firewind-riff, waarna de ruige, maar tegelijkertijd melodieuze stem invalt; een knappe uptempo song met veel dubbele basdrums. Mr Manson heeft een meer donkere sfeer en trekt de lijn door van de composities met Mats Levén op de vorige albums. Don’t Tread On Me was één van de songs waaraan Gus aan het werken was met Ozzy en dat treft want Dennis’ keelgeluid houdt het midden tussen Ozzy, Jeff Scott Soto en Lenny Kravitz.

Gus is gekend voor zijn geweldige instrumentale songs en die konden hier dan ook niet ontbreken. Er was een grote vraag naar meer instrumentale muziek vanwege de fans en gitaaradepten, zodat er dit keer maar liefst vier stuks op de plaat verschenen (drie op de digipak en één op de Japanse editie). In het titelnummer gaat hij volledig loos op de gitaar en dan luisteren we met open mond.

Nothing To Say is een mooie ballade, met heerlijke warme zang en breekbaar gitaarwerk. Money for Nothing begint vrij getrouw aan het origineel, om dan te verlagen in toonsoort en “(We gotta move these) color tv’s” werd geüpdatet naar het meer bijdetijdse “lcd’s”. Het is uiteraard een stuk steviger, maar persoonlijk ben ik niet wild van deze cover. Radiovriendelijk is dit dan weer wel, natuurlijk. Afsluiter Last of My Kind wordt knap opgebouwd van een ballade met akoestische intro, tot een epische song met een sterk refrein, gevarieerde drums en Gus die excelleert; een hoogtepunt van het album!

Zoals verwacht is dit opnieuw een heel gevarieerde plaat geworden, maar deze keer heeft Gus G. met Dennis Ward een gouden transfer gedaan, want waar vind je nog zo’n schitterende zanger-bassist-songschrijver-producer in één persoon? Hopelijk blijft deze formatie tezamen en doen ze ook ons land aan.

Tracklist: