Ross The Boss - By Blood Sworn

Label: AFM

Metalrockx

Ross The Boss is veel meer dan louter mede-oprichter van Manowar en bezieler van de eerste zes albums, waaronder kleppers als Battle Hymns en Hail to England. Aan het eind van de jaren tachtig verliet hij de band en keerde hij terug naar zijn punkroots The Dictators. Manowar heeft zijn vertrek nooit adequaat kunnen opvangen en heeft sindsdien geen klassieker meer uitgebracht. Terwijl zij beginnen aan hun afscheidstournee, neemt Ross The Boss gewoon de fakkel over.

De vorige plaat Hailstorm dateert reeds van acht jaren geleden en van die bezetting is louter bandleider/gitarist Ross Friedman overgebleven. Gouden zet is de rekrutering van bassist Mike LePond (Symphony X), die een groot aandeel heeft in het scheppen en vormen van de songs. Op deze plaat gelukkig geen ergerlijke bassolo’s of egotripperij à la Joey DiMaio.

Terwijl sommigen onder ons de band een paar jaren geleden gezien hebben met Mike Cotoia, welke met zijn cleane zang het origineel best benaderde, moet je toegeven dat zijn opvolger Mark Lopes een betere frontman is en krachtiger kan uithalen.

Op YouTube vind je een officiële videoclip van Wacken 2017 met een killer-uitvoering van Hail and Kill; de studioversie staat trouwens op de digipak van dit album. Wanneer je de live uitvoering vergelijkt met de tammere versies van DiMaio & co tegenwoordig, dan ben ik verheugd dat we Ross The Boss dit jaar op Alcatraz Hardrock & Metal Festival te zien krijgen met een Manowar-set.

Luister eens op Spotify naar Blood of My Enemies en je zult vaststellen dat deze versie snediger en strakker is dan het origineel. “Three sons have I, and they ride by my side. The fierce, the black and the wicked are their names!”. Jammer genoeg staat deze song niet op dit album, ondanks dat ze vorig jaar als single werd uitgebracht, maar zou ze beloofd zijn als bonus voor de Japanse editie, waarvan momenteel niet geweten is wanneer die wordt uitgebracht.

Wat een entree! De hoge uithalen in het titelnummer doen me onwillekeurig terugdenken aan Daniel Heiman – die evenwel nog een octaaf hoger in de stratosfeer vertoefde – toen die bij zijn vroegere band Lost Horizon zijn falsettos en baritones over en weer deed vliegen. Een beetje onorthodox, maar wel indrukwekkend en efficiënt. Lopes is soms minder toonvast zoals in Lilith en is zowel een vloek, als een zegen.

Terwijl Lopes live een sterke versie van de klassiekers brengt, klinkt zijn stem op plaat toch anders en dat is even wennen. In de hoge tonen grolt en krijst hij meer en doet hij eerder aan Ronny Munroe (ex-Metal Church) of Sean Peck (Denner/Shermann) denken. Ross heeft blijkbaar een voorkeur voor dat type zangers, want hij speelt met laatstgenoemde in Death Dealer. Het maakt de muziek een stuk agressiever en gemeen, wat een goede zaak is – Manowar is braver, maar epischer – maar aan het goddelijke keelgat van Eric Adams kunnen weinigen tippen.

Wanneer ik bij de start van Among The Bones, die machtige gitaarriff hoor invallen in de beste Badlands-stijl denk ik spontaan “Dit is goed, dit is echt goed!”. Terwijl Manowar met veel bombarie en vertoon ten strijde trok, wordt het gevecht bij RTB pas echt smerig bij Fistful op Hate en This is Vengeance, waar de helse schreeuw door merg en been gaat en je spontaan met twee horens in de lucht “Annihilation!” brult.

De plaat heeft een helder en aangenaam geluid, de verdienste van Dean Rispler, gerespecteerd producer en tevens bassist bij The Dictators. De opvallende hoes is van de hand van Stan W. Decker en toont een ridder knielend na de strijd, met zijn machtig zwaard in de hand, met de Ross The Boss-arend op de achtergrond.

Het is een intensief, old school album geworden, vol afwisseling, met dezelfde metal sfeer waarmee Manowar groot werd gemaakt – de riffs van Ross maken het verschil – en mag gerust naast de gerenommeerde platen van de jaren tachtig gezet worden. Voor hen die graag vergelijken met die periode, staan er drie geweldige bonustracks op de digipak.

Tracklist: