Dokken - Return To The East Live (2016)

Frontiers

Metalrockx

Dokken-fans wachten al decennia op de ideale liveplaat met de klassieke bezetting van Don Dokken, George Lynch, Jeff Pilson en Mick Brown. Toegegeven, Beast from the East uit 1988 was er dicht bij, maar werd niet geholpen door een mindere productie, waardoor we vooral een dun geluid kregen, met weinig bas en dynamiek. In het najaar van 2016 werden voor het eerst in bijna twintig jaar een paar reünie-optredens gehouden in Amerika en op het Loud Park festival in Japan. Met de hedendaagse opnametechnieken was het een koud kunstje om hier een knappe cd/dvd van te maken.

One Live Night uit 1995 was een slag in het water wegens volledig akoestisch en op Japan Live ’95 werd het plezier vergald door een vijftal middelmatige songs van het toenmalig nieuwe comebackalbum Dysfunctional. De collector’s Edition van Beast from The East die vorig jaar het daglicht zag, herstelde de volledige tracklist van de originele 2lp op twee cd’s, met geremasterde sound. Hierop kreeg uiteraard het volume een boost, waardoor vooral de ritmesectie meer op de voorgrond kwam, maar aan de originele mix werd niet geraakt, wat toch een gemiste kans was.

De plaat opent met het eerste nieuwe studionummer van deze formatie sinds het album Shadowlife uit 1997. En het is een verrassend sterk nummer geworden! De song start met een rockende riff, strak gevolgd door de ritmesectie, met een warme bas en zware drums. Don zingt in een lager register, wat hem toelaat om optimaal te klinken. De harmoniezang met Jon, Jeff en Mick blijft geweldig. Hoogtepunt is de machtig lang uitgesponnen gitaarsolo, waarin George Lynch huidig Dokken-gitarist Jon Levin toont hoe de meester het doet.

Toen ik op YouTube de live-registratie van beide reünie-concerten bekeek, verschoot ik van de vocale prestatie van Don. Fans van de eerste liveplaat uit de jaren tachtig staan een kleine shock te wachten. We zijn dertig jaren, een kankerbehandeling en stembandenoperatie later en verdwenen zijn de kenmerkende hoge noten en uithalen. Hij zingt nu alles in een lagere toon; zijn midden- en lager bereik zijn evenwel intact, maar alles klinkt vlakker, zonder de scherpe randen. Na een paar luisterbeurten went dit wel en apprecieer je de nieuwe versies.

Muzikaal is dit een topper! De productie is af en de muzikanten klonken nooit eerder zo goed op een live-album, met nu ook Don op ritmegitaar. George is echter de absolute ster van dit gezelschap en zijn gitaarwerk wordt met de jaren alleen maar beter; check de gemene versie van Breakin’ The Chains! Alone Again kent een aparte akoestische bewerking in de intro, maar breekt gelukkig helemaal los halverwege.

Met slechts elf livesongs, ontbreken hier wel een paar favorieten, maar ondanks mijn allergie voor akoestisch werk, kan ik de laatste twee nummers best smaken, aangezien de elektrische gitaren wel degelijk van de partij zijn, alleen de drums ontbreken.

Ik heb steeds gehoopt dat ze terug tezamen zouden komen, ondanks Don’s verklaring dat hij niets meer met George te maken wilde hebben. Geld brengt mensen echter op andere gedachten en je kan zeggen wat je wilt, maar wanneer deze vier muzikanten samen muziek creëren, ontstaat er een chemie die weinig bands hebben. Er zit geen nieuwe tour of album aan te komen, aangezien ze allen druk bezig zijn met hun eigen bands, maar eenmaal samen overstijgen ze de individuele kwaliteiten en brengen ze het beste bij elkaar naar boven.

Tracklist: