Gozu - Equilibrium

Label: Metal Blade Records

Ashley Bickx

Gozu zal bij de stevige stonerkringen vrijwel meteen een belletje doen rinkelen. Als band van het huidige decennium werd deze band van bij de start direct een grote toekomst voorspeld. Een platendeal bij het grote Metal Blade Records later laat een doorbraak bij het grote publiek nog steeds wat op zich wachten. De liefhebbers waren echter meteen verkocht aan dit Amerikaanse gezelschap. Twee jaar na Revival was het hoog tijd voor de langverwachte opvolger. Vanaf 13 april ligt Equilibrium in de rekken bij uw betere platenboer.

Wie het artwork van deze Equilibrium nog maar een milliseconde heeft kunnen bekijken, zal dit schijfje ongetwijfeld direct met de betere psychedelica associëren. Een vergelijking die maar gedeeltelijk opgaat, daar Gozu meer in petto heeft dan psychedelische invloeden alleen. Gozu blijft in eerste instantie staan voor stoner en dan voornamelijk de stevige variant. Iets wat tijdens de eerste seconden van opener Ricky “The Dragon” Steamboat meteen duidelijk wordt. Enkele heavy riffs zetten meteen de toon voor de rest van het album. Wie trouwens liever stevige nummers prefereert, zal ook zonder enige twijfel zijn gading vinden in nummers als het swingende King Cobra en het logge Manimal.

Naast de stevige stoner is er ook voldoende plaats voor uitgesponnen nummers, waarbij de psychedelische invloeden zwaarder doorwegen. De mooiste voorbeelden daarvan zijn The People vs. Mr. T en het uiterst sfeervolle Prison Elbows, dat gekenmerkt wordt door een spetterende, instrumentale finale. De aandachtige lezer zal ongetwijfeld al de zijn oog laten vallen hebben op de eerder merkwaardige titels, waar quasi alle nummers op deze Equilibrium mee behept zijn. Een ietwat misleidende zet, want over het algemeen worden toch vrij serieuze onderwerpen aangesneden en is het klimaat eerder aan de sombere kant.

Het meest opmerkelijke nummer heeft Gozu weten op te sparen voor het einde: Ballad Of ODB is met zijn elf minuten een lijvig stukje muziek, maar dan wel eentje dat door zijn interessante opbouw de aandacht er sterk bij weet te houden. Aanvankelijk zeer ingetogen, maar naarmate het nummer vordert, wordt het tempo gestaag opgebouwd om uit te monden in een spetterend slotakkoord.

De kracht van van deze band zit hem voornamelijk in de wijze waarop de instrumentale sectie en het aspect zang met elkaar samen komen. Frontman Marc Gaffney zet dan ook een vocale prestatie neer om U tegen te zeggen. Iets waar vele anders voormannen, zowel binnen als buiten het genre, een serieus puntje aan kunnen zuigen. Ondanks de vele hoogtepunten zijn er ook enkele nummers te bespeuren die in vergelijking met de rest van het songmateriaal eerder als vlak te bestempelen vallen, namelijk Stacy Keach en They Probably Know Karate, dat gelukkig nog een stevige gitaarsolo in huis heeft.

Met Equilibrium is Gozu er in geslaagd om een sterk plaatje af te leveren, dat ondanks enkele ‘mindere’ nummers gerust als een verademing binnen het metalgenre beschouwd worden. Als deze heren in de nabije toekomst België zouden aandoen, als headliner of als supportact, is Amped-Up vrijwel met absolute zekerheid van de partij.