Dimmu Borgir - Eonian

Nuclear Blast Records

Bart Van Gestel

Jarenlang werd vergeefs gewacht op albumnieuws uit het Dimmu Borgir-kamp. In februari werd onze onwetendheid eindelijk gesust middels een eerste song, én een releasedatum: 4 mei 2018. Eonian heet het nieuwe werk. Het thema? De illusie van tijd. Een kleine alliteratie op het lange wachten dus.

We waren het lang gewoon. Dimmu Borgir brachts sinds 1995 met regelmaat platen uit. De ene al wat beter dan de andere, maar toch steeds die rode draad: symfonische black metal. Toch bleef het opvallend stil na Abrahadabra, op een live-opname na dan.

Sinds het vorige album is de line-up ongewijzigd gebleven: Shagrath met zijn karakteristieke schraapstem op zang, en kale knikker Galder op gitaar. Beide heren zijn, samen met Silenoz, de schrijvende kern. Deze kern wordt nog steeds bijgestaan door drummer Daray en toetsenman Gerlioz. Koorgezang is er ook weer op Eonian, dit keer verzorgd door het eveneens Noorse Schola Cantrum koor.

Evolutie

Al sinds hun doorbraak Enthrone Darkness Triumphant zagen we albumgewijs een steeds meer nadrukkelijk aanwezig element: het orchestrale, de symfonische bombast. Dimmu Borgir wist dit element voortreffelijk te verwerken in hun bijna grensverleggende black metal. Toch zagen we dit stilaan meer en meer overheersen met Abrahadabra hierin de overtreffende trap. Wel: op Eonian wordt deze lijn doorgetrokken. Dit zorgt voor twee dingen: de plaat is opnieuw erg toegankelijk geworden. Hierdoor klinkt Eonian zelfs behoorlijk mainstream, durf ik te stellen. Anderzijds zullen de fans van het vroegere Dimmu Borgir flink op hun honger blijven zitten. Ikzelf bevind me bij deze laatste groep mensen. Daardoor werd ik bij de eerste luisterbeurt op bepaalde vlakken teleurgesteld. Dimmu Borgir heeft eerlijk gezegd de laatste tijd namelijk meer weg van Scala dan, zeg maar Emperor, of Dark Funeral. Niet dat dat iets echt slecht is. De link naar Brides Of Lvcifer is snel gelegd, uiteraard. Maar de blackmetalpunch, de rawness, die is flink naar de achtergrond verwezen. Op de momenten dat je denkt: dit komt goed, wordt de klassieke black metal gereduceerd naar koorzang-met-synths. Schoolvoorbeeld hiervan is Lightbringer.

Toekomst?

Toch zijn er dingen terug te vinden op Eonian die dan wel weer interessant genoeg zijn om dit album een kans te geven. Er zijn af en toe subtiele (en minder subtiele) verwijzingen te vinden naar Dimmu’s oudere werk. Ook heeft de band een zeer moderne textuur weten vast te leggen. Het gebruik van autotuners in Galders riffing zorgt voor een jagend, bijna krankzinnig geluid. Ook de erg gedurfde synthesizer effecten, die qua ideevorming uit de elektronische muziek komen, vallen erg goed op hun plaats. Met het folklore-achtige Council Of Wolves And Snakes gunt de band ons zelfs een blik naar een mogelijke toekomst, en bewijst hiermee dat Dimmu Borgir niet van zin is zichzelf in een bepaald idee vast te gieten.

Helaas slaagt de band er ook opnieuw weer in om iets onbeduidends neer te zetten. Dit keert valt deze dubieuze eer te beurt aan slotsong Rite Of Passage. Een smakeloos, saai, en afgekeken instrumentaaltje om toch maar te kunnen zeggen dat er tien nummers gemaakt zijn. Dit hadden ze wat mij betreft mogen afleren. Het zou fijner zijn mocht je jezelf na het laatste nummer uitgeteld naar de kant te slepen om bij te komen. Nu is het eerder een zachte uitgeleide naar…vul zelf maar in.

Besluit

Dimmu Borgir bevestigt met Eonian zijn status als symfonische metalband. Het gebruik van zeer moderne elementen zorgt voor een frisse en eigentijdse textuur en geeft daarmee aan dat de band, ondanks de zevenjarige hiatus, er nog steeds staat. Ook gunnen de Noren ons een blik op een toekomst. Toch heeft Dimmu Borgir helaas definitief de brug opgeblazen naar het extreme metalpubliek. Daarvoor is Eonian net iets te licht, experimenteel en laagdrempelig.

Tracklist: