Wildfest is een relatief nieuw festival die dit jaar haar derde editie viert in JC  De Spiraal aan de oevers van de Dender in Geraardsbergen waar de eerste editie ook al plaatsvond twee jaar terug, een festival met als rode draad de uit Los Angeles overgevlogen glam rock & sleaze metal en met de Oost-Vlaamse band Wildheart als huisband. Nauw aansluitende leggings en gemaquilleerde ogen zijn vandaag niet beperkt tot vrouwelijke metalfans.

Om 15:30 uur krijgt Mr. Myst de eer het festival te openen waardoor we vandaag samen met Wildheart de crème de la crème van de Belgische hair metal op éénzelfde podium krijgen. De West-Vlamingen uit Oostende en omstreken bestaan inmiddels vijf jaar en vierden dat onlangs met een tweede release, Red Light District, die in eigen beheer uitgebracht werd en kan rekenen op positieve commentaren in de gespecialiseerde pers.
Een voortreffelijk schijfje met vier eigen 80’s klinkende nummers en een eigen versie van Elton Johns I’m Still Standing die deze namiddag gebracht wordt naar het einde van de set, een nummer die gevolgd wordt door het titelnummer van de ep.

Wat meteen in het oog springt is het gevoel voor humor van de kustjongens en het pikante logo van de band naast de zwierige présence van een aantal bandleden. Onder die bandleden een invallende bassist die luistert naar de naam Josha en de nieuwbaken gitarist van Ostrogoth, Atticus Myst, stichter van Mr. Myst.

Een rookkanon, een megafoon, talloze ballonnen, veren en pluimen, Amerikaanse en Britse vlaggen en andere parafernalia maken zoals steeds deel uit van de show van de band. De band houdt de West-Vlaamse eer hoog en sluit de set af met Jack D. Mocht de zaal nog niet heet genoeg geweest zijn dan is die perfect opgewarmd door Mr. Myst.

Band # 2 Bloody Heels komt uit het verre Letland en sluit in Geraardsbergen een korte tour af die hen door een aantal voormalige Oostbloklanden en Nederland bracht. De band heeft net als de festival opener een ep en een full-cd op haar actief staan en brengt deze namiddag werk uit beide releases.

De jongeren brengen veelbelovende muziek maar halfweg de set begint alles nogal repetitief te klinken al is het laatste nummer opnieuw een sterk nummer waarbij de frontman bij het begin het publiek op sleeptouw neemt nadat de problemen met zijn akoestische gitaar opgelost zijn.
Opmerkelijk was de manier waarop zanger Vicky White zijn micro hanteerde en deze bijna voortdurend heel dicht bij zijn rechteroog hield alsof hij in een telescoop keek.

Na een uitstap naar de Baltische Staten keren we terug naar Vlaanderen, meer bepaald Oost-Vlaanderen met huisband Wildheart. Twee jaar geleden mocht ik de Ninovieters en Geraardsbergenaars voor het eerst aanschouwen op Headbanger’s Balls Fest, toen nog in Kachtem. Twee jaar en een resem shows in binnen- en buitenland later is het meteen duidelijk dat de band gestaag groeit.

Vorige maand stond de band nog op Hard Rock Hell in het Britse Wales, een festival dat stevig gepromoot wordt door Metal Hammer en komend weekend veroveren de Oost-Vlamingen het noorden van Duitsland met als slot een show in Cowboy & Indianer aan de wereldberoemde Hamburgse Reeperbahn.

Thuis doen ze wat van hen verwacht wordt en dat is een stevige show neerzetten met hun bekende nummers en ook een nieuw nummer die ze voor het eerst live spelen, gesteund door fans en familieleden, jong en oud.

Bulletrain is de eerste van vier Scandinavische bands die de rest van de avond gaat vullen. Nadat de bandleden het podium betreden hebben, krijgen we zanger Sebastian Sundberg die als laatste zijn opwachting maakt uitgedost in een lange jas in luipaardmotief, een jeansbroek met de riem van Zorro en in blote gespierde bast. Zonder snor mag hij meteen deelnemen aan de auditie voor de volgende Tarzan-film.

Terwijl de band en dan vooral de zanger indruk maken op de jonge en minder jonge dames op de eerste rijen laten die ook een meer dan positieve muzikale impressie na op een groot deel van het publiek in een zal die na de set van de local heroes Wildheart omgetoverd werd in een sauna.

Niettegenstaande Bulletrains eerste langspeler in januari heruitbracht werd zijn driekwart van de nummers die ze vanavond spelen afkomstig uit de opvolger What You Fear Most, die twee jaar geleden uitgebracht werd. Bulletrain zorgt voor een tweede hoogtepunt van de dag.

Om de avond aan te vatten, het is dan 20:00 uur, krijgen we het Scandinavische kwartet The Cruel Intentions voorgeschoteld, 25 % Noors, 75 % Zweeds maar met als thuisbasis Oslo. Smaken verschillen uiteraard anders zouden we allemaal Belle Fleur van De Dochter van de Korenaar drinken.
De rauwe stem en energie van de voormalige Vains of Jenna frontman Lizzy DeVine, door zijn ouders gekend als Jimmy Johansson, aangevuld met prima gitaarwerk van Kristian Nygaard Solhaug zorgen voor mijn climax van het leuke indoor festival met hun mix van hardrock en punkrock.

Ik zal wel de enig niet geweest zijn die The Cruel Intentions best kon pruimen, de nadarafsluitingen die zorgen voor een neutrale zone tussen podium en publiek schuiven centimeter bij centimeter tot tegen het podium, zowel band als publiek gaan wild tekeer.
De band bracht tot op heden een aantal singles uit gemixt door Erik Mårtensson, frontman van de headliner van vanavond, Eclipse, of Chris Laney van Pretty Maids. Een album laat echter op zich wachten. Wat The Cruel Intentions deze vooravond bracht was in ieder geval veelbelovend voor wat nog moet komen en laat me reikhalzend uitkijken naar die eerste langspeler.

Met Confess zijn we al aangekomen aan de voorlaatste band van deze derde geslaagde editie van Wildfest.
Net als headliner Eclipse, Bulletrain en 3/4 van The Cruel Intentions komt de band uit Zweden. Mijn luisterbeurt naar eerder uitgebracht werk kon me niet meteen overtuigen al moet ik toegeven dat de glamboys uit Stockholm live veel meer spek naar mijn bek zijn.

De band zet haar set in met een nummer uit haar eerste langspeler, Get Me Down, om vervolgens over te schakelen naar het jongste werk, Haunters, die ze vorig jaar uitbrachten met een aantal sterke nummers als Stand Our Ground of Strange Kind of Affection.
Beide gitaristen vullen elkaar perfect aan wat ook de ritmesectie doet waardoor een goed op elkaar ingespeeld geheel krijgen. Na twee relatief nieuwe nummers grijpt de band terug naar het oudere werk van Jail om uiteindelijk vrijwel de helft van het album te brengen.

Mr. Myst bracht in het begin van de namiddag een cover van Elton John op een eigen manier, Confess doet dat met What’s Love Got To Do With It van tante Tina Turner om de set naar het einde te leiden.
De band uit Stockholm sluit de prima set af met Animal Attraction uit Haunters.

Wanneer de tijd aangebroken is voor Eclipse horen we snippets van klassiekers uit de laatste drie decennia van het vorige millennium. Luttele ogenblikken later stormt één van de snelst groeiende Zweedse bands van het moment in hun genre het podium op.

De band laat geen gras over dat podium groeien en vliegt als een komeet uit de startblokken met Vertigo, het meest gedownload nummer en ook de eerste single van hun jongste werk, Monumentum, en een lekker opzwepend nummer dat niemand onberoerd laat. Een start die kan tellen.
The mailman delivers zou ik zeggen, tot dat de technische problemen opduiken bij gitarist Magnus Henriksson bij het aanvatten van The Storm. Toevallig begint het nummer met de tekst “this is an emergency”. Na dit nummer bedankt frontman Erik Mårtensson zowel de organisatie als het publiek, zonder hen geen Eclipse.

De trein bolt verder en neemt het publiek mee in zijn kielzog. Erik Mårtensson laat de passagiers weten dat ballad Hurt zijn favoriet nummer is uit het nieuwe album, een nummer waarvan het begin me doet denken aan aan Placebo. Even later krijgen we een drumsolo dat naar mijn bescheiden mening niet echt past in de set en eigenlijk de kruissnelheid afremt.

Tijdens het tweede deel van de set krijgen we enkel nog nummers uit de twee laatste albums van de band, Armageddonize en Monumentum, twee sterke platen uitgebracht bij het befaamde AOR label Frontiers uit Italië. Stand On Your Feet is het laatste nummer alvorens eventjes backstage te verdwijnen.
De kleine wijzer van de laatste stationsklokken nadert stilaan het nummer 12 terwijl Eclipse I Don’t Wanna Say I’m Sorry en Never Look Back brengt.
De terminus wordt bereikt met Runaways, een nummer uit het succesalbum Armageddonize waarmee Eclipse deelnam aan de preselecties voor de Zweedse inzending voor Eurosong 2016 en het behoorlijk ver schopten.

Tevreden verlaten de vele Vlamingen en Walen in het gezelschap van Fransen, Duitsers, Italianen, Britten, Aussies en zelf Koreanen de zaal van JC De Spiraal, reikhalzend uitkijkend naar de vierde editie van Wildfest.