Toen wij, eindelijk, de promo van de nieuwe Wiegedood-release De Doden Hebben Het Goed III in ons bezit kregen, was het even onderhandelen geblazen over aan wie de eer ten deel viel. Met een beetje geluk (en tegelijkertijd pech) was de releaseshow te ver van mijn huis en haard verwijderd en won ik de kans om deze laatste plaat in het illustere drieluik te onderwerpen aan een aantal kritische luisterbeurten en te voorzien van een puike review. Lucky day!

Kijk, na het schrijven van een flink aantal reviews kun je het op een gegeven moment aan je water aanvoelen, dat een plaat wel eens gruwelijke teleurstelling zou kunnen zijn. Dat gevoel ontbrak volledig bij deze release. Noem het reputatie, noem het twee kneiters van platen in het kielzog, hoe dan ook: dit zou iets speciaals worden.

Soms ben ik nog nerveus bij het eerste aanklikken van de play-knop. Een gezonde spanning die over me kruipt. Wat gaat er komen? Maakt het de verwachtingen waar? Wordt het net zo goed als de vorige twee delen, die steevast hoog in menig eindejaarslijstje van onze redactieleden eindigden. Er was maar één manier om erachter te komen.

En nondeju wat een aanval op de zintuigen! De opener Prowl doet direct denken aan sommige van de grotere bands uit het genre. De groove van vroegere Gorgoroth met het militaire metrum van een Marduk-release en dan noem je niet de minste bands. Net als de vorige platen biedt De Doden Hebben Het Goed III weinig respijt. Het treft hier geen symfonische hoogstandjes en toch krijgen ze het voor elkaar om een enorme sfeer neer te zetten. Na de eerste track begint mijn nek reeds krampachtige trekjes te vertonen, wat doorgaans als het grootste compliment voor kersverse plaat mag gelden. Wat een opener, wat een geweld.

Eenieder die vast blijft houden aan het ‘gegeven’ dat black metal zich louter om de grote gehoornde Satan mag en kan bekommeren, komt inmiddels overigens van een koude kermis thuis. Natuurlijk, hier liggen de roots en die worden ook niet direct verloochend, maar de tijd voor nieuwe thematiek is aangebroken en weinig andere thema’s zullen zulk een pijn, frustratie en agressie opwekken als persoonlijk verlies. Het drieluik, dat zo ‘on the nose’ genaamd is als wat, is hier dan ook van vervuld. Al zullen wij de daadwerkelijk gevoelens van de mannen niet in werkelijkheid kunnen delen, we komen wel erg dichtbij met het luisteren van de trilogie.

De klassieke manier waarop Wiegedood zijn black metal presenteert is eigenlijk tegelijkertijd ook weer uniek te noemen. Bij elke luisterbeurt hoor ik er een andere band in terug en denk ik aan echte klassiekers als Transylvanian Hunger of zelfs Under The Sign of the Black Mark, maar dan toch in een eigen jasje, een eigen identiteit. Het perfectionisme van Amenra en het vuur van Oathbreaker hoor ik dan ook elke track weerklinken. Wat leek te beginnen als een heuse hype, verdiende wat mij betreft met de eerste release al zijn strepen en weet dat met het laatste deel in dit epos dubbel en dik te bezegelen.

En dat haalde ik al uit de eerste track op zich. Wat staat me er dan nog meer te wachten? Welnu, Doodskalm laat alweer een geheel andere kant zien en introduceert ons de keerzijde van de medaille en de diversiteit die Wiegedood teweegbrengt op een album dat slechts vier tracks telt. De toonwisselingen in deze track leiden ons langs een duister pad van diepste melancholie, naar een betoverende middensectie die de haren van mijn al gemartelde nek omhoog doen staan. Deze track is zo geweldig gitaarriff gedreven, de melodie zo meevoerend, black metal op zijn hoogste niveau wat mij betreft. De eenzame gitaar in het diepste zwart van de nacht, waar alle hoop aan de horizon is verdwenen, vecht zich een weg naar buiten. Ik kan het zo visualiseren, dat alleen al is ware klasse.

En dan de vocalen. Dat het niet ‘makkelijk’ is om metal te zingen hoef ik inmiddels, gelukkig, niet altijd meer uit te leggen, zelfs niet aan leken. Black metal staat echter nog op zich wat mij betreft. Diep growls en grunts of zelfs pig squeals zijn op zich nog te doen. Het schrapende, haast reptielen geschreeuw van een blackmetalartiest echter, doet zelfs bij de meeste doorwinterde zanger de stembanden bloeden. Ik zal er geen doekjes om winden: Levy Seynaeve is een grootmeester in deze kunst van het compleet verkrachten van de menselijke vocale frequenties. De Peter Paul Rubens van de blackmetalscreams. Chapeau, ik krijg het zo niet voor elkaar in ieder geval.

De plaat zet zich voort met, zoals ook op de vorige twee edities het geval was, op de derde plek de titeltrack. Een steeds terugkerend (en op zich redelijk simplistisch) thema, blijft zich door de track heen herhalen maar verveelt geen seconde. Het voert je mee in steeds dieper wordende wanhoop en dreigt je te hypnotiseren, elke stap verder eentje dichter bij de afgrond. Richting de acht minuten vinden ons wederom alleen in de wind. Eenzaam klinkt de gitaar met op de achtergrond onheilspellende, haast onhoorbare, krakende geluiden, alsof we bespied en beslopen worden. Om vervolgens weer los te barsten en ons te bespringen met wederom een heerlijke, repetitieve riff die ons richting het einde voert. Wat een ervaring.

Alsof dit dan nog niet allemaal genoeg was om me volledig bij de haren over te streep te sleuren, sluit Wiegedood het album af met het technische hoogstandje getiteld: Parool. Vanaf de eerste noten wordt al duidelijk dat ook de laatste track weer enigszins afwijkt van de voorgaande songs. Ook hier breekt de melodie weer door de onverbiddelijk furie van de drums en het enorme geweld dat ons als luisteraar wordt aangedaan. Daar mag ik graag nog eens meer van opscheppen. Tot slot word je dan nog eens van je à propos geblazen door een vreemde ritmesoort, die maar lastig te volgen valt en je op het verkeerde been dreigt te zetten. Het geheel sluit af zoals het begon, ineens, zonder dat je voorbereid bent op het onvermijdelijke einde.

Hier hebben we dan, wat mij betreft, de toekomst van black metal. Teruggrijpen naar het verleden en de helden van weleer eer aandoen, terwijl je vernieuwt en innoveert in je eigen stijl om zo een sterke identiteit te ontwikkelen. Voor wie het nog niet duidelijk was: Wiegedood have arrived…