Kijk, het is niet per se dat ik de grootste fan boy aller tijden ben als het om Vegard Sverre Tveitan alias Ihsahn gaat, al zal ik dat moeten betwisten met collega Bart van Gestel, maar als er ook maar iets, een spikkel, een kruimel uitkomt met zijn naam eronder, werp ik me erbovenop als een uitgehongerde T-rex op een arm geitenbokje.

Dat wil niet zeggen dat ik zo maar alles als zoete koek verorber, een waakzaam oor is een kritisch oor en als het ene bak ellende was zou ik ook niet aarzelen om (jeugd) idolen voor de leeuwen te werpen, zie mijn review van de recente onderzetter die Machine Head uitbracht, of mijn reply op de recensie van Dimmu’s laatste bastaardkindje als voorbeelden hiervan. De waarheid dus, eerlijk en zo nodig flink gepeperd en ongezouten. Geef het bestek dus maar aan, zodat ik mijn tanden eens in Ámr kan doen verzinken. Smakelijk!

Ihsahn, het singuliere genie achter, wat mij betreft, de grootste black metal band uit de geschiedenis van het genre, deed in 2001 Emperor de das om, om zich meer op projecten als Peccatum te concentreren met zijn echtgenote. In 2006 echter kroop het bloed waar het niet gaan kon en sloeg Ihsahn opnieuw aan het schrijven, ditmaal voor zijn soloproject. Zes full lengths volgden. De een nog briljanter dan de ander, met voor mij als hoogtepunt de voorganger Arktis, die 2016 van mij nog een lovende review kreeg. Een review, die zonder afkijken, zowaar dezelfde toon had als hetgeen ik nu aan het typen ben…

Want veel is er niet veranderd in twee jaar tijd. Op de dag af overigens. Ihsahn doet nog steeds wat hij hiervoor ook al deed en past elke truc in zijn magistrale arsenaal toe om ook van deze plaat weer een waar kunststukje te maken.

De plaat opent met een verrassing. Kort denk ik even dat ik de verkeerde promo heb aangeklikt als de techno tonen me om de oren vliegen. Ik was kort vergeten dat ome Vegard ook erg van zijn dansbare keyboard passages houdt en je graag op het verkeerde been zet. Na een dikke minuut echter vallen de karakteristieke hese, geknepen vocalen in. Als zijn stem over je botten schraapt. Een stem die hij overigens zonder blikken of blozen omzet in heerlijke harmonische, gedubde cleane zang. Als dan de dubbele kick drum je om de oren komt slaan en de gitaren bijval krijgen van de tweede keyboard partij is het feest compleet. Wat een opener!

En dan denk je dat je plaat in de smiezen hebt. Niets is minder waar. Zoals ook op Arktis het geval was, is Ámr een samensmelting van zoveel stijlen en sounds dat je continue op je tenen loopt om het allemaal bij het houden. Je moet ervan houden en dat doe ik dan ook met volle teugen. Dit is geen gemakkelijke plaat, waar je even heerlijk bij wegdroomt in je luie stoel onder het genot van een kopje kamillethee. Gelukkig niet. Aparte ritmes en tempowisselingen houden je op het puntje van je stoel, zoals bij de intro van Arcana Imperii. Niet eerlijk overigens, die verwijzing naar Emperor.

Van fragiel en kwetsbaar als de track Sámri naar duister en venijn op One Less Enemy het blijft een muzikale rollercoaster. Wat deze plaat vooral als sleutelwoord heeft, en zo ook het andere werk van Ihsahn in het laatste decennium, is vooral en bovenal ‘progressive’. De vooruitstrevendheid van zijn solowerk werd al enigszins prijsgegeven op Emperor’s Prometheus, maar heeft met Ámr nieuwe hoogten bereikt. Ik kan oprecht geen andere band opnoemen die hier daadwerkelijk écht op lijkt.

Is er dan geen zure noot te vinden op dit album? Ach, ik kan wat aanzeuren en melden dat er wellicht iets te veel power ballad gehalte is zo nu en dan, maar dat is in het hoge gras op zoek gaan naar een minuscule slak om er vervolgens een theelepel zout op te strooien.

Het is pas op het einde, als de koek bijna op is, dat we werkelijk getrakteerd worden op de grootste klapper van allemaal. Toen ik de track Wake voor het eerste hoorde openen dacht ik direct: HOLY FUCK dit zou zomaar eens de sound van de nieuwe Emperor kunnen zijn. De intro deed letterlijk het kippenvel op mijn armen verschijnen. Dat maakte ik de laatste keer mee, toen ik uit volle borst I Am the Black Wizards mee stond te schreeuwen in de 013 verleden maart en als het aan mij ligt, gebeurt dat snel weer. Sommige mensen dromen van bakken met geld op de bankrekening, een centerfold naast zich in bed of bergen Colombiaanse sneeuw. Ik droom slechts van een ding… een nieuwe Emperor plaat. Zucht. In de tussentijd zal ik het Ámr mogen doen, mogen inderdaad, want dit juweeltje op repeat is allesbehalve een straf.

P.S. op de door mij beluisterde versie stond als bonus track de inmiddels traditionele poëzie track. Laat Ihsahn mij nou net telepathisch uitgelezen hebben en een van mijn favoriete dichters gekozen hebben om diens werk van muziek te voorzien. Alone van Edgar Allan Poe kon geen betere soundtrack gekregen kunnen hebben. Deze track ontbreekt helaas, jammerlijk, op Spotify, dus doe er je voordeel mee en schaf aan die platenspeler!