Valgrind - Blackest Horizon

Label: Everlasting Spew Records

Ashley Bickx

Onze Italiaanse vrienden van Everlasting Spew Records beginnen stilaan mee te dingen naar de titel ‘huislabel van Amped-Up’, want ondanks de nog prille samenwerking kunnen we stellen dat dit label ons inmiddels wist te verrassen met enkele sterke tot zeer sterke releases. Met Valgrind wordt ons een nieuwe Italiaanse death metalband gepresenteerd, maar dan wel eentje die al jaren hard aan het zwoegen is om internationaal door te breken. Top op heden laat dergelijke doorbraak nog steeds op zich wachten. Of daar met deze nieuwe langspeler genaamd Blackest Horizon verandering in zal komen, kan je lezen in deze review!

Voor de oprichting van Valgrind moeten we terugkeren naar het jaar 1994. In de beginjaren toonde dit gezelschap zich uitermate productief, want met vier demo’s en een ep leek het of Valgrind op zijn eigen tempo bezig was met het maken van de nodige naam en faam. Toch stokte de machine net na de millenniumwisseling, want het was maar liefst wachten tot 2012! vooraleer de eerste volwaardige langspeler op de markt verscheen. Het decennium in de luwte heeft deze Italianen blijkbaar deugd gedaan, want sindsdien komen ze met de regelmaat van de klok met nieuw werk op de proppen.

Een muzikale stempel op deze band drukken, is zeker geen moeilijke opdracht, want de death metal van Valgrind is zo old school dat je al een hoorprobleem moet hebben om dit niet te kunnen ontwaren. Voor wie evenwel niet direct mee was met de stijlendiscussie valt er toch het een en het ander te zeggen, want openingstrack Victorious had gerust de prullenbak in mogen belanden. Een misbaksel dat niet bepaald uitnodigt om verder te luisteren. Wie echter doorbijt, zal toch nog wel wat fun aan dit schijfje kunnen beleven, want nummers als The Blackest Horizon en The Empire Burns zijn best te pruimen. Vooral het soleerwerk en de galopperende drums zorgen bij momenten voor de nodige dosis gestructureerde herrie.

Toch blijft het schijfje gebukt gaan onder een hoge mate van inconsistentie. Iets waar voornamelijk de vocale prestaties van frontman Daniele Lupidi als schuldige voor aangewezen kunnen worden, want sterkere en ronduit zwakke vocale prestaties wisselen zich continu met elkaar af. Zo valt de zang tijdens opener Victorious te omschrijven als ronduit belachelijk, terwijl hij op andere momenten zijn stem dan weer best te genieten is. Het afsluitende drieluik Last Angel laat dan weer horen dat deze Italianen qua songwriting toch het een en het ander in hun mars hebben.

Het is dan ook een moeilijke gegeven om een eindscore vast te stellen voor deze Blackest Horizon. Over het algemeen is het zeker geen slecht album, maar de slechte nummers laten jammer genoeg wel een prominente indruk na. Liefhebbers van old school death metal kunnen deze nieuwste worp van Valgrind zeker en vast een kans geven, maar ik raad dan wel ten stelligste aan om het eerste nummer te laten voor wat het is. Kwestie van de oordeelsvorming zo neutraal mogelijk te houden.

Tracklist: