De eerste zaterdag van mei stond al een tijdje met (De) Stip in mijn agenda genoteerd. De Tessenderlose metalcoresensatie Access Unlocked kwam er zijn tweede ep Cosmos voorstellen, samen met een gevarieerde mix aan bands als support. Van experimentele deathcore tot staalharde hardcore, voor ieder wat wils en dat voor een prikje (zes euro). Wanneer ik dat tweede werkje, na maanden hunkeren eindelijk kon beluisteren, wilde ik dat het nog sneller mei was. De dag zelf straalde het zonnetje en ik was benieuwd of de lokale geïnteresseerden hun weg naar dit event gingen vinden, ondanks gezellige barbecues met bijhorende terrasjes.

Voyages

Voyages had de moeilijke taak om de avond op gang te trekken. Dit vijftal maakt een combinatie tussen metalcore en deathcore. Ik was benieuwd of ze hiermee de weinige aanwezige konden overtuigen. De Belgisch – Nederlandse samenwerking ontstond twee jaar geleden waardoor de band nog niet zoveel ervaring in de schaal kan leggen. Dit werd pijnlijk duidelijk deze avond.

Voyages was te gefocust waardoor ze individueel allemaal hun taak volbrachten, maar er van enig samenspel bitter weinig te bespeuren viel. Door het gebrek hieraan kwam het geheel eerder emotieloos over. Een breakdown had niet diezelfde feeling, daar de band niet als één collectief overkwam. Wanneer de band ervoor koos om met Idols & Anchors één van de old-school Parkway Drive-nummers te coveren, kwam dit feit des te meer in de verf te staan.

Foto door Sara Velez Herrero

Naast het samenspel is ook de cleane vocal een werkpunt. Verschillende keren zat de gitarist er volledig naast waardoor. je, wanneer je de man zag aanzetten, steeds weer dat wrange gevoel kreeg. Grof gezegd kan je deze beter achterwegen laten. Een cleane vocalist is alleen maar een toevoeging wanneer hij/zij vlekkeloos presteert. Al te vaak wordt er gekozen voor een cleane vocal, welke op album de sterren van de hemel zingt, maar live echter meer dan ondermaats presteert.

Wanneer je als band trouwens over een frontman als Benjamin beschikt, heb je helemaal geen tweede stem meer nodig. De man heeft met zijn stem een uitgebreid bereik. Een hoge scream plotsklaps switchen naar een diepe grunt, het is allemaal geen probleem. Geef deze man carte blanche en het geheel komt al een pak brutaler over.

De totaalervaring van Voyages kon me niet overtuigen. Al snel werd het me duidelijk dat het als collectief nog niet helemaal snor zat. Het klinkt allemaal zeer negatief maar dat was het zeker niet. Wanneer Voyages wat relaxter op het podium kan staan, zal het geheel des te beter in elkaar vallen. Nu werd er te hard gefocust waardoor het te geforceerd uit de boxen kwam.

Setlist:

1. Intro
2. Psychoses
3. The Shepherd
4. Two Taled Tongue
5. Loose Ends
6. Idols & Anchors (Cover Parkway Drive)
7. Voyage
8. Pandora’s Box

Walls

De volgende band op de affiche waren de Antwerpenaren van Walls. Vorig jaar zag ik ze voor het eerst aan het werk tijdens de ep releaseshow van Moments, ook in De Stip van Ham, waar ze een verrassende show neerzetten. Frontman Irfan Shamsuzzaman kon er toen helaas niet bijzijn, maar werd uitstekend vervangen door Thibeau De Vos van Arrow Down. Invallen bij Walls lijkt me geen cadeau, daar de band lekker ongestructureerde hardcore brengt die je van binnen en van buiten moet kennen om hem geloofwaardig aan de man te brengen. De Vos deed het vorig jaar geweldig en ik was benieuwd of de Antwerpenaren met hun vaste frontman nog beter gingen presteren.

Zeker en vast! Walls wist al vroeg op de avond een duistere sfeer te doen neerdalen in De Stip. De chaos die de band serveert op een bedje van agressie en sausje van bloedbier, zorgde voor de eerste energiestoot in de moshpit. Zoals eerder aangehaald is de muziek van de band allesbehalve voorspelbaar te noemen. De tempowisselingen vlogen je om de oren waardoor je verschillende keren het gevoel kreeg dat het alle momenten weer stevig kon losbarsten. Walls knalde een half uur en leverde een meer dan puike show af.

Foto door Sara Velez Herrero

Mathcore, metalcore en hardcore worden tot een excentriek geheel verwerkt welke de landgrenzen probleemloos moet overgaan. In 2016 bracht de band de eerste en tot nu toe enige ep Cult Of The Weary op de markt. Met het volgende plaatje moeten ook zij meer erkenning in het buitenland krijgen. De eerste show was een perfecte introductie, vanavond was het weer wat beter waardoor de derde show een logische volgende stap zal zijn. Missie geslaagd dus, ik ga me eens wat meer verdiepen in deze prachtige Belgische band.

Setlist:

1. Ephesians 6:16
2. 14 Billion Faces
3. The Generation You Hate Is The Generation You Raised
4. My World (Cover Code Orange)
5. Ball & Chain, Such A Weight
6. Memories Within Tragedies

Strains

Na het experimentele geweld van Walls was met Strains een band aan zet die wat meer binnen de lijntjes kleurt. De mannen uit Opglabbeek maken explosieve hardcore met hier en daar een metalrandje. Denk dan aan namen als Malevolence en Brutality Will Previal. Normaal gezien stond de Amsterdamse metalcoreband 2 Years To Apocalypse geprogrammeerd, maar deze zegde enkele dagen voor de show af. Hierdoor kreeg Strains zijn kans, en die greep het met beide handen. De Belgen zijn al lang geen onbekende meer in de scène en zetten de zaal al snel op z’n kop.

Waar er bij Walls nog grote ruimtes waren tussen het publiek, was dit bij Strains niet het geval. Er was weer wat meer volk present waardoor de ruimte wat kleiner werd, wat de violent dancers maar al te graag zagen gebeuren. Zoals eerder aangehaald serveert Strains hardcore met een pittig randje, welke voor een gespannen sfeertje zorgde. Wanneer de moshpit eindelijk openbarstte, voelde je bij het publiek een slaak van opluchting. Eindelijk zat het spel op de wagen, Strains zorgde voor de eerste echte explosie met aanhoudend effect.

Met maar één ep heeft de band nog geen uitgebreid repertoire, toch wist de band een show af te leveren die geen dieptepunten kende. Redefine[d], het debuutschijfje werd er helemaal door gejaagd, met daaraan toegevoegd twee nieuwere nummers met name Denial en Deceived. Vooral die laatste wist me echt omver te blazen. Ergens in het midden zit er een vocal breakdown die me die avond voor de eerste keer kippenvel bezorgde. Doordat deze niet helemaal op het einde ontplofte zorgde hij nog lang voor vertier.

Foto door Sara Velez Herrero

Wanneer je Strains op je affiche zet, ben je zeker van hels sfeertje. De mannen hebben gedaan wat je van hen kon verwachten, een set spelen die voor een groot deel van de aanwezige als work-out werd aanzien. De debuut ep Redefine[d] is ondertussen bijna twee jaar oud en snakt naar een opvolger. Na de show wist de band ons te vertellen dat er dit jaar nog nieuwe muziek zal verschijnen. Wij zijn alvast benieuwd wat dat gaat worden.

Setlist:

1. The Great Disconnect
2. Denial
3. Acceptance
4. 13/04
5. White Chains
6. Deceived
7. Infinite

Access Unlocked

Wanneer Strains zijn stomende set had beëindigd, besloten we een pizza te gaan eten. Hierdoor heb ik de show van The Royal gemist. Het duurde zelfs zolang bij de Italiaan dat ik even dacht dat ik het begin van de afsluiter Access Unlocked ging missen. Wanneer we De Stip binnenwandelden was de band het geluid aan het afstellen. Dit deden Sam Peeters en Steven Jackson door tussen het publiek te gaan staan, én met resultaat. Wanneer de band het podium verliet en even later weer opklom stond het geluid vanaf de eerste seconde perfect afgesteld.

Opener van deze feestelijke avond is dezelfde track welke Cosmos, de tweede ep van Access Unlocked, op gang trekt. Rise start met een indrukwekkende solo, welke als tape werd gebruikt om met de nodige présence het podium te beklimmen. Vervolgens gaven de gitaristen al even het beste van zichzelf, om dan met een breakdown het publiek voor de eerste keer echt wild te krijgen. De aanwezige waren duidelijk afgezakt voor de afsluiter want al vanaf de eerste explosie was het prijs. Telkens wanneer de band de voorhamer bovenhaalde slaagde ze erin om het publiek weer net dat tikkeltje zotter te maken. Hierdoor zat de sfeer al vanaf de opener meer dan goed.

Foto door Sara Velez Herrero

Door Black Seed als tweede nummer te spelen werd het duidelijk dat Access Unlocked geen spaander heel wou laten van de zaal. Deze track is afkomstig van de debuut ep Human Ideals, waardoor het publiek deze tot op het bot kende. Wie vond dat het er bij de opener Rise al stevig aan toe ging, trok grote ogen bij Black Seed. In eerste instantie dacht ik dat deze knaller te vroeg werd gespeeld, maar achteraf bekeken was dit dé meesterzet van Access Unlocked. Het zorgde ervoor dat de pit al vroeg op de avond uit zijn voegen barstte. Wie dacht dat toen het spectaculairste achter de rug was, waaronder ik, werd nog zo’n half uur met verstomming geslagen.

Na de wervelwind van Black Seed wilde Access Unlocked iets speciaals doen. Ze hadden een bootje bij welke ze tijdens Nebulae in het publiek gingen droppen. Wie vervolgens als eerste in het bootje frontman Jackson een vuistje kon geven, won een T-shirt én de ep Cosmos. Het was even wachten op het bootje, waardoor ik even begon te vrezen dat de energie die zo aanwezig was, niet meer hetzelfde ging zijn. Wanneer ze het gevonden hadden en deze op de aanwezige belandde, leek het alsof de show helemaal geen oponthoud had gehad. Ook het prachtige Nebulae wist meer dan te overtuigen. In mijn review over Cosmos, welke je hier nog eens kan lezen, zei ik het al, maar na de show ben ik helemaal overtuigd. Nebulae is met straatlengtes voorsprong de beste track van Access Unlocked en tot dusver van 2018. Metalcore op z’n best en dat uit België, geweldig!

Foto door Sara Velez Herrero

Cosmos past perfect in het verlengde van Human Ideals en werd dan ook hartelijk ontvangen tijdens deze thuismatch. Om de aanwezige nog meer in de watten te leggen had de band naast de fonkelnieuwe plaat nog drie oude klassiekers voorzien. Met Black Seed en Human Ideals twee nummers die je had kunnen verwachten, maar het nummer waarmee Access Unlocked De Stip deed ontploffen was de klassieker Home.  Deze track is door het feit dat dit de eerste song van de band is, altijd fijn voor de die-hardfanbase. Zeker doordat de band deze enkel bij speciale gelegenheden als deze nog eens bovenhaalt.

Zo’n veertig minuten knalde Access Unlocked. Na de band zo’n zeven keer aan het werk te hebben gezien was deze achtste keer zonder twijfel de beste. De mannen uit Tessenderlo hebben geen passen voorwaarts gezet maar deden het met sprongetjes. De progressie die de band op korte tijd heeft gemaakt zorgt voor de gewenste professionaliteit. Nog steeds straalt het van Access Unlocked af dat het een hoop vrienden zijn, welke automatisch een aangenaam gevoel opleverde. Nu klinkt de band beter dan ooit en met Cosmos gaat de band België en hopelijk de buurlanden eindelijk kunnen overtuigen van hun kunnen. Om dan met het eerste full-album Europa met verstomming te slaan.

Setlist:

1. Rise
2. Black Seed
3. Nebulae
4. Dreamers Unite
5. Home
6. Side By Side
7. Utopia
8. Human Ideals