Bijna een jaar geleden bracht Nickelback een nieuwe en negende album uit, Feed The Machine. Vorig jaar bezochten de Canadezen uitgebreid Noord-Amerika; Europa is dit jaar aan de beurt. Eer de band van de broers Kroeger naar het vasteland afzakt werden zeven shows gespeeld in het Verenigd Koninkrijk en wij waren aanwezig op de laatste Britse show in Nottingham, luttele dagen voor ze naar het Europese vasteland komen.

Om het publiek op te warmen werd de voormalige Zuid-Afrikaanse band Seether opgetrommeld, ondertussen hokt de voormalige grungeband in de VS en spelen ze ondertussen hitgevoelige hardrock. Bijna simultaan met de headliner, bracht Seether vorig jaar een nieuwe langspeler uit waarvan ze helaas vanavond amper twee nummers spelen, helaas omdat deze zevende album een terugkeer is naar hun roots met een stuk meer gitaarwerk en geen keyboards meer.

De band lijkt vanavond echter op een jukebox volgestopt met singles van de band waarvan er een paar uitkozen  werden om zich te presenteren aan de Nickelback-fans met achter zich hun vernieuwde reusachtige logo de volle veertig minuten die ze on stage stonden. Het publiek blijft de zaal binnensijpelen terwijl Seether haar uiterste best doet om potentiële nieuwe fans te overtuigen, nogal wat bezoekers schenken weinig of geen aandacht aan wat de band brengt, wachtend op hun idolen met een weinig benijdende reputatie.

Als er één nummer was die ik graag gehoord had was het Thrices cover Black Honey, maar ik bleef helaas op mijn honger zitten al heb ik enkel lovende woorden over voor wat Seether vanavond bracht voor een grotendeels ongeïnteresseerd publiek.

Een kwartier nadat Seether het podium verliet krijgen we een promofilmpje te zien op het reusachtige scherm waar daarnet nog het nieuwe logo van Seether prijkte. Ondertussen is de zaal goed volgelopen met een publiek van hoofdzakelijk late twintigers, dertigers en veertigers. De ene met een Slayer t-shirt aan, de andere met één van Coldplay, maar vooral heel wat mensen met een Nickelback-t-shirt en na deze boodschap zal het aantal nog groter worden aangezien de boodschap van Chad Kroeger er één is die aanzet tot consumptie van bier en het aankopen van merchandise.

Na de boodschap gaat een countdown lopen op het grote scherm, van 20 minuten tot 0 minuten. En dan suprise. Niet Nickelback on stage maar nog een tweede publicitaire boodschap, eentje voor een op til staande documentaire over de band. Ik begrijp stilaan van waar hun reputatie komt.

Om 20:45 uur is het dan zover, de meest gehate band ter wereld die desondanks al ruim 50 miljoen albums verkocht, treedt het podium op. De heren uit Alberta slaagden er vandaag niet in om de zaal met een capaciteit van 10.000 bezoekers helemaal te laten vollopen al is Nottingham uiteraard Londen of Birmingham niet, maar in de thuisstad van Robin Hood, een stad net iets groter dan Gent.

Het podium is aangekleed in een industrieel decor in analogie met de laatste album, Feed The Machine en zodra Chad Kroeger & Co het podium betreden krijgen we een overdonderend applaus gevolgd door een zee van smartphones gericht naar het podium.

Op de achtergrond zien we een reusachtig afgesneden circulair scherm waarop post-apocalyptische beelden worden afgespeeld afgewisseld met shots van de band terwijl het titelnummer van het laatste album live gebracht wordt, een best wel stevig nummer naar Nickelback-normen.

Wat volgt is een aaneenschakeling van populaire grunge- en rocknummers met de belofte nummers te spelen uit alle platen die de band op de mensheid losliet, startend met het titelnummer van de laatste opus. Na een aantal nummers krijgen we Photograph, de eerste hit is die de revue passeert met op de achtergrond ingekaderde foto’s van jonge Nickelback-leden terwijl Chad Kroeger een groot deel van het nummer op het verhoogde drumpodium achter Daniel Adair doorbrengt.
Tussen de nummers probeert Chad Kroeger de grapjas uit te hangen, iets dat de ene keer al beter lukt dan de andere, de man is nu eenmaal geen stand-up comedian.

Na een aantal nummers drinken de bandleden een Jägermeister on stage alvorens Something In Your Mouth te brengen, een nummer die volgens de frontman bewijst dat de band veel zin voor humor heeft. Regelmatig wordt een ballad tussen de stevigere nummers gebracht om iedereen in de zaal tevreden te stellen.

Alvorens het aanvatten van Rockstar, een nummer uit 2005 en misschien wel één van de populairste nummers van de band, worden twee fans on stage geroepen om het nummer met de band mee te zingen. Normaal voelt iemand zich dan onwennig en zingt die zo vals als een kat, nu niet, per toeval zijn het twee fans die voortreffelijk kunnen zingen nadat ze de nodige selfies genomen hebben. Ongetwijfeld opgezet spel, ook al hebben beide zogezegde fans niet meteen de looks van een rockster. Een nummer dat veel nietsvermoedende fans goosebumps bezorgt en Nickelback is uiteraard niet de enige band die deze truken van de foor toepast, kijk maar naar Green Day die altijd toevallige fans vindt die gitaar spelen alsof ze nooit anders gedaan hebben.

Naar het einde van de set toe brengt Nickelback Side of a Bullet, een tributenummer die Dimebag Barrel eert en handelt over het neerschieten van de Pantera gitarist on stage in Ohio en de nasleep ervan.
Na de zoveelste prietpraat over alcohol wordt de reguliere set afgesloten met How You Remind Me, de grootste hit/powerballad van de band en een regelrecht commercieel succes dat de Motorpoint Arena op haar grondvesten doet daveren.

Na anderhalf uur en een korte verdwijning in de coulissen, keert de band terug met een paar afscheidsnummers, Gotta Be Somebody en Burn It To The Ground sluiten de avond en het weekend af.

De foto’s zijn allesbehalve schitterend, de fotopit is tijdens deze tour off-limits voor geaccrediteerde fotografen die enkel en alleen de toestemming krijgen om te fotograferen vanaf het mengpaneel achteraan in de zaal, waar je vooral een bos vol smartphones ziet en het grote scherm achter de band.