Ensiferum + Ex Deo + Wind Rose / @ De Kreun, Kortrijk / 30-04-2018

Bart Vereecke

De tijd vliegt, de zomer komt eraan en dan weet iedereen dat de festivalzomer algauw op gang getrapt zal worden. Wie nood had aan een opwarmertje voor al dat moois wat nog komen moet, deed er goed aan om vandaag naar De Kreun af te reizen, waar men alweer wist uit te pakken met een fraaie affiche. Een avond waarbij fans van het folk metal genre zeker aan hun trekken komen met optredens van opwarmer Wind Rose, special guest Ex Deo en met als kers op deze rijkelijk gevulde taart, headliner Ensiferum.

Wanneer we De Kreun binnenstappen, weerklinken de eerste opzwepende deuntjes al vanuit de concertzaal. We zijn benieuwd, want het Italiaanse Wind Rose is ons op heden onbekend. Niettemin heeft dit gezelschap afkomstig uit Pisa al negen levensjaren en drie langspelers op zijn teller staan. Dit merken we ergens ook wel wanneer we de band aan het werk zien op de planken. De volledige band is gehuld in de typische klederdracht die naadloos aansluit bij het muzikale concept ‘Middeleeuwse fantasie’. Opvallend is het reeds talrijk aanwezige publiek bij aanvang van deze avond, waarmee de zaal zeker al drie vierde gevuld staat. Frontman Francesco Cavalieri (o.a. Fairyland, Mythodea) en de zijnen hebben het vast naar hun zin en hebben de zaakjes ook meteen goed voor mekaar.

Muzikaal klinkt alles zeer vrolijk, met her en der een stevigere passage (al zijn deze meestal van kortere duur). Ook worden we af en toe getrakteerd op een trager stuk, waarbij amper nog instrumentatie aan te pas komt, en Cavalieri zijn vocalen de vrije loop laat. Dat deze op die momenten niet altijd even toonvast zijn mag dan ook een puntje van kritiek wezen. De koorgezangen die de band als geheel produceert zijn kwalitatief dan weer een pak beter.

Het publiek maalt er niet om en Wind Rose krijgt dan ook met gemak de handen op elkaar. De setlist bevat hoofdzakelijk nummers afkomstig van de bands laatste plaat, Stonehymn, maar kent ook twee knipogen naar diens voorganger Wardens Of The West Wind. Het veertig minuten durend geheel gaat op geen moment vervelen, al ontbrak het hem voor mij persoonlijk wat aan pit. Nummers die zeker wisten te bekoren waren opener Dance Of Fire, het dromerige The Returning Race en afsluiter The Breed Of Durin. Opdracht volbracht voor dit vrolijke vijftal met, het moet gezegd, een uber sympathieke frontman.

Setlist:

Dance OF Fire
Fallen Timbers
The Wolves Call
Rebel And Free
The Returning Race
Drunken Dwarves
To Erebor
The Breed Of Durin

Wanneer we voor een tweede keer de zaal mogen betreden na een meer dan welkome verfrissing, de zwoele temperaturen in De Kreun je weet wel…, staan we pas echt te popelen. Aangekondigd als special guest krijgen we niemand minder dan Ex Deo voorgeschoteld. Het zijproject van Maurizio Iacono die ook de vocals voor zijn rekening neemt bij Kataklysm.

Naast Iacono krijgen we met Olivier Beaudoin op drums en Jean-François Degenais en Stéphane Barbe beide op gitaar ook de overige leden van Kataklysm op de planken. Aanvullend zorgt Dano Apekian (o.a. Ashes Of Eden) voor de nodige baspartijen. Na een tweetal sabbatjaren kwam Ex Deo vorig jaar op de proppen met zijn derde studioalbum, welke de titel The Immortal Wars draagt. Een werk waarmee de band verder borduurt met songs handelend over de oude Romeinse mythologie waarin oorlog en strijd nooit veraf zijn.

Wanneer het vijftal op gepaste, imponerende wijze het podium betreedt duurt het niet lang meer alvorens Ex Deo de volledige zaal in zijn greep heeft. Al van bij de opener The Rise Of Hannibal staat de klank op scherp en blijkt dat dit Canadese gezelschap flink op dreef is en ervan overtuigd is een bijzonder strakke show neer te zetten. Met het daaropvolgende I, Caligvla en Pollice Verso (Damnatio ad Besta) neemt de band ons even terug mee naar het allbum Caligvla, dat dateert van 2012.

Na dit werkelijk verwoestende duo verlaat het vijftal het podium, waarna met Suavetaurilia een muzikaal intermezzo weerklinkt die de inleiding is voor Carto Major: Carthago Delenda Est! Het collectief afkomstig uit Montréal klinkt bijzonder strak, en de met emotie doordrenkte vocalen van Maurizio Iacono snijden door merg en been. De vijftig minuten symphonic death metal die Ex Deo op ons bord legt zijn dan ook om van te smullen en vormen misschien wel hét hoogtepunt van deze avond. Een drumsolo van Olivier Beaudoin en het afsluitende Romulus, waarbij ook de debuutplaat aan bod komt, zorgen ervoor dat dit spektakelstuk compleet is!

Setlist:

The Rise Of Hannibal
I, Caligvla
Pollice Verso (Damnatio Ad Bestia)
Suavetaurilia (Intermezzo)
Cato Major: Carthago Delenda Est!
Ad Victoriam (The Battle Of Zama)
The Final War (Battle Of Actium)
The Roman
Romulus

De laatste krijgers die deze avond de arena mogen betreden, zijn de zwaarddragers van Ensiferum. Deze Finse vaandeldragers van het genre draaien al even mee, en voegden met Two Paths afgelopen jaar hun zevende werk toe aan hun discografie. Fijn om zien is dat de heren van Ensiferum kort voor de show toch een half uurtje de tijd vrijmaken om hun fans te begroeten, wat handtekeningen uit te delen, op de foto te gaan, … wat wel op enige respons kon rekenen.

Het laatste optreden van deze avond wordt ingezet met de intro: Ajattomasto Unesta, die de inleiding vormt voor For Those About To Fight For Metal. Deze laatstgenoemde is tevens de openingstrack van het laatstverschenen Two Paths, en wordt dan ook opgevolgd door de titeltrack van deze plaat. Frisse start in een bloedhete zaal, waar het ondertussen wel druk vertoeven is.
Het viertal is in goeie doen, pompt wat energie in de zaal en neemt vervolgens iedereen mee op een trip doorheen de discografie van de band. We krijgen met Heathen Horde onder meer een stukje uit One Man Army en het oudere Wanderer brengt ons naar de plaat Victory Songs. Het geheel klinkt goed, al kan ik me niet van de indruk ontdoen dat het kwartet wat vervalt in een sleur. Achteraf bezien, wat wil je met 38 shows verspreid over een amper 40 dagen durende tour.

Echte oudere kleppers krijgen we op ons afgevuurd met Treacherous Gods, afkomstig van de debuutplaat en het snelle Lai Lai Hei. Waarna we met de kraker In My Sword I Trust nog een versnelling hoger schakelen. Ensiferum, ondertussen op handen gedragen door het aanwezige publiek demonstreert en geniet van een ruim applaus. Na een kort intermezzo, genaamd Tumman Virran Taa, wordt met The Longest Journey het vuur terug aangewakkerd. Met uitsmijters Into Battle en Iron krijgen de fans van het eerste uur waar ze recht op hebben, waarna ze tevreden kunnen terugblikken op een geslaagde show die eindigt op de tonen van Sweet Child O’ Mine.