Als je dan toch je hut moet verlaten en het Eerselse nachtleven in wilt duiken, dan is er eens per jaar een uitstekende gelegenheid om je rock-hart te luchten en de teugels eens flink te laten vieren. Het gildeterrein wordt dan omgetoverd tot een mini-versie van Glastonbury, waar je je volledige kennissenkring tegen het, met alcohol benevelde, lijf loopt en je je goede vrienden op het podium terugvindt. Het gebeurt je allemaal op PLAY Fest!

Ik moest nog als een bezetene me de benen onder het lijf uit trappen op mijn trouwe stalen ros om überhaupt op tijd op de grasmat te arriveren. Om iets voor tienen zou de band PYRO namelijk losbarsten en dat wilde ik voor geen goud missen. Afhankelijk van de hoeveelheid goud, uiteraard. Eerder had ik namelijk hun debuutshow moeten missen en dat was ik van plan goed te maken deze avond.

Het mooie was ook wel, dat hoeveel ik ook al gelezen had over PYRO en besproken had met de mannen tijdens een avondje bier drinken, ik relatief weinig wist over de sound van de band. Ik laat mij dan ook graag verrassen.

Noem het karma, noem het geluk, of wellicht simpelweg een klunzig aangelegd elektrisch circuit, feit was dat vlak voor de band aan moest treden de stroom eruit lag op het hoofdpodium. Me voor niets een breuk gefietst dus. Kon er nog wel gespeeld worden? Werd het dan een akoestisch setje? Het voegde alleen maar toe aan de gezonde spanning die zich op begon te bouwen bij de toeschouwers die langzaam de tent vulden.

Wat geknutsel achter de coulissen later en het was zover! Licht en geluid in de tent en knallen maar.

En knallen deed het zeker. De opener was een explosie om in één teug je beker bier bij te legen en even lekker de nekspieren los te gooien. Al bij de intro stroomde de onmiskenbare Rage Against The Machine-vibe je het door het lijf. Daar ben ik sowieso niet vies van, maar het klonk echt als een verloren track op een B-side van de eerdergenoemde band. Dit beloofde veel goeds. De tent was vanaf dat moment ook echt wakker en om me heen zag ik vooral enthousiaste grijnzen verschijnen.

Zo, de kop was eraf!

Wat volgde loog er ook niet om. Dat deze mannen konden spelen wist ik al uit eerdere ervaringen met andere bands, maar dit was ‘next level’ voor me. Opvallend aan de set was vooral dat elk nummer zo van een gerenommeerde, hype rockband uit de States of elders geweest had kunnen zijn, maar dat het allemaal toch de Hoogeloonse slag mee had gekregen. De sounds van bands als Aerosmith, Audioslave, Kings of Leon, Bon Jovi, Oasis en zelfs ons eigen Hollandse Kensington kwamen voorbij. Geen enkel nummer gejat, maar stuk voor stuk herkenbaar. Een gouden formule voor succes wat mij betreft, omdat je je meteen kunt inleven in een song en het vertrouwd klinkt, terwijl je toch verrast wordt door iets nieuws en eigen. Knap gedaan!

De dynamiek springt er op het podium van af: Bas springt als een volleerde rock god over de monitoren heen en weet het publiek perfect te bespelen, net als zijn gitaar overigens. Een derde gitarist is ook zeker een stuk dynamischer op het podium dan de statische zoutpilaar achter een keyboard. Dat is dus niet alleen voor bands als Iron Maiden weggelegd, maar komt bij PYRO dus ook bijzonder goed uit de verf.

Ook het samenspel tussen Steef en Bas laat duidelijk zien én horen dat deze jongens al eventjes muziek maken met elkaar. Er is uiteindelijk niks mooiers dan met je maten muziek maken op een podium en dat spat ervan af en voegt toe aan de sfeer die PYRO weet neer te zetten. Dat wordt dan nog eens versterkt door de gitaar en zang harmonieën die op zichzelf al super slick zijn en je echt het gevoel geven dat je naar een doorwinterde band staat te kijken, al was het pas de vierde gig.

Het geheel wordt dan nog opgezweept door de drummer die een heerlijke set wegtikte. Ook hier komt het woord ‘dynamiek’ bovendrijven. Zijn stijl van drummen is energiek en strak, mét een flinke dosis passie en emotie. Goede vondst mannen.

De ene ‘hook’ na de andere passeert de revue en het meezing-gehalte is erg hoog, ook al ken je de teksten niet, de stortvloed aan woh ho ho-koortjes zorgen ervoor, dat het publiek uit volle borst mee blèrt. Niet gek voor een kersverse band zonder radio-play. Iets waar overigens snel verandering in moet komen als je het mij vraagt. Het publiek komt ook echt los in Eersel. Er wordt gedanst en gegild, gesprongen en met bier geslingerd en dat is zeker niet zonder reden. Het enige waar het nog net aan ontbrak, waren de slipjes die rond de oren van de muzikanten vlogen. Maar wat niet is, kan nog komen…

De band weet op geen enkel moment te vervelen gedurende hun, wat mij betreft te korte, optreden, al had ik zo halverwege gehoopt op nog een knaller als de song waarmee ze openden. Een gevoelig, ingetogen nummer opvolgen met een lekker explosieve ‘wakkerschudder’ van formaat kan nooit kwaad.

Ik ben overtuigd dat deze band de potentie heeft om vele hoofden en hartjes op hol te laten slaan in de toekomst net om de hoek en ik kijk ook echt uit naar de eerste opnames. Ik vond het een feestje om PYRO in m’n eigenachtertuin aan de slag te zien. Het voltallige publiek, inclusief mezelf, kijkt bij deze ontzettend uit naar de volgende gig van Pyro!