Amorphis - Queen of Time

Label: Nuclear Blast

Ashley Bickx

Wanneer je er als band in slaagt om in een bijna dertigjarige carrière geen enkele keer teleur te stellen, mag je gerust tot de groten der aarde gerekend worden. En met deze groten der aarde worden niet de bands bedoeld die, al surfend op een schier eindeloze populariteit, het ene Sportpaleis na het andere weten te vullen, maar wel de muzikale gezelschappen die album na album met een waar meesterwerk op de proppen komen. Het Finse Amorphis mag met absolute zekerheid tot laatstgenoemde categorie gerekend worden. Op 18 mei verscheen hun nieuwste worp, genaamd Queen Of Time via Nuclear Blast. Of Amorphis wederom zal meedingen voor de award ‘album van het jaar’ kan je lezen in onderstaande review!

Drie jaar geleden wist Amorphis de metalwereld te verblijden met misschien wel zijn sterkte album uit de hele discografie. Under the Red Cloud was divers, hard, maar ook catchy dankzij de subtiele folky invloeden. De death metal van de beginjaren was vrij zoek, maar toch heeft de fanbase Amorphis nooit de rug toegedraaid. Gelukkig maar, want deze Finnen zijn er album na album in geslaagd om hun muzikale concept tot in de puntjes te perfectioneren. De verwachtingen voor deze Queen Of Time lagen bijgevolg dan ook enorm hoog.

Misschien wel te hoog, want na de eerste luisterbeurt was ik niet meteen overdonderd op de manier die ik drie jaar eerder wel had ervaren. Gelukkig kon deze voorbarige conclusie na ettelijke luisterbeurten verwezen worden naar de spreekwoordelijke prullenbak, want Amorphis is er wederom in geslaagd om met een prachtig werkstukje op te proppen te komen. Dit ondanks het feit dat het element folk meer dan ooit op de voorgrond is komen te staan, want de eerlijkheid gebiedt mij te stellen dat folk nu niet bepaald mijn grootste voorkeur draagt. Het is echter het totaalplaatje dat dit kleinood naar een hoger niveau weet te tillen. Hoe Amorphis er wederom in slaagt om het verhalende te combineren met bij momenten spijkerharde muzikale en vocale passages verdient alleen maar de loftrompet.

Bovendien is Amorphis wederom niet bevreesd om enkele ingrijpende innovaties door te voeren: zo horen we tijdens opener The Bee in hoofdorde zowaar synthesizers de revue passeren. Verrassend, maar het geeft het geheel alleen maar extra cachet mee en zorgt er voor dat Queen Of Time zeker geen eendagsvlieg geworden is. De sterke nummers volgen elkaar in sneltempo op, waarbij anno 2018 nogmaals duidelijk wordt uit wat voor getalenteerde musici Amorphis samengesteld is. De kwaliteiten van vocalist Tomi Joutsen waren al langer gekend, maar wat hij hier laat horen, behoort tot het summum: luide growls en melancholische, cleane zang worden zonder enig probleem met elkaar afgewisseld. Voeg daar nog vijf getalenteerde instrumentalisten aan toe en je bekomt vanzelf een unieke en krachtige band.

Ondanks het hoge niveau van langspeler nummer dertien wordt het uitzonderlijk hoge niveau van voorganger Under the Red Cloud toch niet geëvenaard. Het verschil is klein, maar het verschil is er wel. innovatie juich ik alleen maar toe, maar soms kan het net iets te ver gezocht worden. Zo gooit het kinderkoor tijdens Message In The Amber toch net iets te veel roet in het eten. Bovendien had het geheel net iets meer kracht mogen bezitten om op die manier de luisteraar opnieuw een onvergetelijke luisterervaring te bezorgen.

Desalniettemin is Queen Of Time wederom een dijk van een plaat geworden, die elke Amorphis-fan zonder verpinken aan kan schaffen. bovendien zal Amorphis door de doorgedreven folk-invloeden een nog ruimer publiek warm weten te maken dan voorheen het geval het was. Zoals eerder al aangehaald werd, wordt het niveau van zijn voorganger niet geëvenaard, laat staan overtroffen, maar dat neemt niet weg dit schijfje garant staat voor een avontuurlijke reis doorheen het fantasierijk dat Amorphis nummer na nummer weet op te roepen. Het schitterende duet met Anneke van Giersbergen tijdens Amongst Stars krijg je er gratis bij!

Tracklist: