Karkaos - Children of the Void

Label: eigen beheer

Ashley Bickx

Zeven jaar geleden maakte de Canadese metalcommunity kennis met Karkaos, een nieuwe melodische deathmetalband in het straatje van Arch Enemy en The Agonist. Album nummer twee, Children Of The Void, werd in eigen land positief ontvangen, waarna de band nu ook hoopt om een internationale doorbraak te kunnen forceren door het album op wereldwijde basis te gaan promoten. Enkele maanden geleden ontvingen wij dit de digitale versie, en ondanks het feit dat het album in kwestie dan wel al een jaar oud is, willen we onze lezers de review niet onthouden. Wat goed is, kan immers niet in onze archieven ontbreken.

Wie vooral The Agonist ten tijde van Alissa White-Gluz een warm hart toedraagt, zal deze debuutplaat van Karkaos zeker en vast kunnen smaken. Ondanks het feit er in beide bands een vrouw aan het roer staat en diepe grunts afgewisseld worden met heldere, clean gezongen passages, is Karkaos toch goed voorzien van het o zo belangrijke eigen smoelwerk. Melodische death metal mag dan wel de hoofdbrok vormen, maar dat neemt niet weg dat de band niet vies is om andere subgenres te verwerken in zijn muzikale geheel. Voornamelijk het symfonische, bombastische aspect draagt Karkaos ook hoog in het vaandel, waardoor de meeste nummers vrij gevarieerd voor de dag komen.

Aan muzikaal spierballengerol geen gebrek trouwens, want het riffwerk is bij momenten zeer stevig te noemen. In ons eigen land gooit Stefanie Mannaerts van Brutus hoge gooien door haar imposante drumwerk. Iets wat ook opgaat voor dit gezelschap, want Justine Ethier bewijst op overtuigende wijze dat ze totaal niet onder moet doen voor haar mannelijke collega’s. Na het epische, instrumentale Babel, gooit Karkaos direct alle remmen los met het nummer Skymaster, waarbij het power metalgehalte vrij hoog ligt. Ondanks mijn grote afkeer voor dit subgenre slaagt deze band er toch in om mijn aandacht vast te blijven houden. Iets wat op zich al een hele prestatie is. Het daaropvolgende Kolossus is dan weer van een heel andere orde. Het verschroeiende tempo maakt plaats voor een soort mid-tempo beuker van formaat, waarbij een lekker duister en somber sfeertje gecreëerd wordt. Halverwege haalt de band alle kracht uit het nummer om vervolgens de luisteraar te trakteren op een explosie van formaat, waarbij alle sterke punten van Karkaos aan bod komen: melodische gitaarlijnen, met gevoel gezongen cleane passages ondersteund door diepe grunts, een meesterlijke ritmesectie en gepaste keyboard-arrangementen.

Ook de daaropvolgende songs zijn stuk voor stuk pareltjes binnen het segment: hard, maar toch melodisch en ongelofelijk catchy. Pale is daar nog het beste voorbeeld van. Vele metalheads mogen dan wel kiespijn krijgen bij het horen van het woord ‘catchy’, maar het staat gewoon als een paal boven water dat deze eigenschap Karkaos als band gewoon naar een hoger niveau weet te tillen. Iets waar de krachtige, heldere en met emoties doorspekte stem van frontvrouw Viky Boyer ook wel haar aandeel in heeft.

Qua thematiek wordt de precaire maatschappelijke toestand gekoppeld aan verhaallijnen die veel verwantschap vertonen met een feeërieke fantasiewereld. Gelukkig weet de band hier over het algemeen goed het evenwicht te bewaren, maar zo heel af en toe helt de balans toch net iets te veel over naar het aspect fantasie. Een nummer als Where Mushrooms Grow laat dan ook weinig aan de verbeelding over. Een andere bemerking is de opbouw van het album: waar de eerste zes nummers stuk voor stuk van een heel hoog niveau zijn, durft de aandacht van de luisteraar tijdens de tweede helft al eens snel af te dwalen, mede dankzij een soort déjà-vu gevoel dat enigzinds de kop begint op te steken. Een nummer minder zou hier misschien wat soelaas gebracht kunnen hebben, maar dan begeven we ons stilaan op het pad waar menig mier terug te vinden is.

Karkaos heeft er zeker geen slecht aan gedaan om eerst binnen de eigen landsgrenzen de reacties af te wachten en vervolgens aan zijn populariteit te werken. Children Of the Void werd zeer positief ontvangen en daar kan ik het alleen maar volmondig eens mee zijn. Wie fan is van bands als The Agonist en in iets mindere mate Arch Enemy, en niet vies is van wat fantasy à la Nightwish kan, of beter gezegd moet, deze band zeker en vast eens aan een luisterbeurt onderwerpen;

Tracklist: