Desolate Grief heet het nieuwe album van Faal, al ligt dat eigenlijk al sinds eind januari op de planken. Als de band er echter zes jaar mag over doen om zijn nieuwe album te presenteren, dan zal het ook wel niet op een maandje meer of minder steken vooraleer onze review verschijnt, zo dachten wij. Het blijft tenslotte doom metal, al is het dan met een stevige scheut death.
Al zullen we eerlijk zijn, het duurde even vooraleer we dit werkje volledig konden verteren, en daardoor werd het hier eerder sporadisch beluisterd. Nochtans begon de Intro met enige lichte, doch onheilspellende pianoklanken, maar wat volgde was veertig minuten death/doom waar weinig lichtheid vanaf spatte. Mondjesmaat namen wij dit album tot ons, waarbij het misschien jammer was dat we meteen Grief voor de kiezen kregen. Waar de andere nummers vaak meer opbouwen, vallen we hier meteen met de deur in huis. En toegegeven, naar het einde toe kregen we wél meer die bezwerende gitaarklanken te horen die wij tot de sterke punten van Faal rekenen. Toch was het pas het daaropvolgende No Silence dat ons eindelijk helemaal mee kreeg. Dit bevat namelijk alles wat wij van een goed death/doom nummer verwachten: sfeer, sfeer, een fijne tempo-opbouw die je gaandeweg in zijn greep krijgt waardoor je headbangend het slot kunt aanvatten, en nog eens sfeer.
Met Evoking Emotions krijgen we dankzij de toetsen aanvankelijk eindelijk nog eens wat lichtheid te horen, maar het is toch afsluiter The Horizon die voor ons de kers op deze taart vormt. De opbouw, de trage repetitiviteit die je langzaam bij de hand neemt, doet ons zelfs enigszins denken aan het titelnummer van The Clouds Are Burning, wat veelzeggend is als wij dit één van de beste nummers uit dit genre plegen te noemen. Spraken wij hier eerder over bezwerende klanken, dan komen die ook hier weer helemaal tot hun recht. Want als Faal besluit om lichtheid met zwaarheid te combineren, en langzaam naar die ene climax toe werkt, zijn ze op hun best. Wordt die lichtheid achterwege gelaten, dan durft het geheel wel eens te zwaar op de maag te vallen.
Ons voorschrift? Een perfect genietbaar plaatje, met een aantal prachtige hoogtepunten, al bevat het ook een zekere zwaarte waardoor het aanbevolen is dit in de juiste dosis tot zich te nemen.
