Met regelmaat trek ik dezer dagen naar Eindhoven, waar eens mijn metalwieg stond. Dynamo heeft het goed voor elkaar en weet keer op keer aantrekkelijke hardcore- en metalacts te boeken, die mij aantrekken als een gewillige mot naar de vlam. Met name de redelijke nieuwe tak van Dynamo’s programmering die gaat onder de naam Black Vault Mass, weet mij enorm te boeien. Waar eerder al persoonlijke favorieten als Winterfylleth en Fen de kelder onveilig maakten, was het afgelopen vrijdag de beurt aan de Vlamingen van Wiegedood uit de Church of Ra-stal om Eindhoven te hullen in donkere wolken op zonnige dagen.

Als support hadden ze gekozen voor een band uit de immer groeiende blackmetalcirkel van Utrecht. Utrecht dus, het Bergen van de Lage Landen. Al is het bestempelen van wat Laster brengt aan sound met de term black metal wellicht iets te simplistische. Anderen zouden wellicht als snel met de term ‘Post’ gaan slingeren, maar van die term krijg ik serieuze allergische reacties. De band geeft een geheel eigen slinger aan het genre en doet dit met verve. De invloeden zijn duidelijk nog aanwezig, maar het gebruik van elektronica en samples, toveren hun muziek om tot een soundscape die je soms op het verkeerde been plaatst en dan weer aangenaam meevoert in het bekende.

De podiumpresentatie, voor zover je daarvan kunt spreken op de piepkleine bühne van de Dynamo-kelder, waarvan de jongens dan ook nog maar de helft kunnen benutten, is vooral berust op afstand en mysterie. Wie gaan er gehuld onder de iconische vogelschedel maskers? Het doet haast anderwerelds aan, een sfeer die bij de met vlagen etherische muziek past. Dan weer suggereren de drumritmes een jazz-achtige structuur, bijgestaan door het gitaarspel. Afwisseling in overvloed in ieder geval en ik werd er zeker door geprikkeld om aandachtig te blijven luisteren.

Dat Laster louter en alleen in de moedertaal de teksten ten gehore brengt, vergeet je haast direct. Het sluit naadloos aan op de muziek en je wordt meegevoerd door het geheel. De teksten, voor zover die live te volgen zijn, handelen in op literaire wijze verwoorde strubbelingen. Hier geen cliché thema’s van hel en verdoemenis. Moderne black metal wordt op die manier ook steeds introverter en daardoor meeslepender.

Zeker geen slecht begin van de avond en het zette de toon voor wat komen ging…

Ik moet schromelijk toegeven, dat hoewel ik Wiegedood inmiddels tot een van mijn favoriete blackmetalacts reken, ik de Gentenaren nog niet eerder live aan het werk had gezien. Een groot gemis, gezien deze band uit het verbond der giganten genaamd Church of Ra afkomstig is en ik van bands als Amenra en Oathbreaker slechts de allerbeste optredens zag in het verleden. Vanavond mocht ik de ‘collectie’ dan eindelijk compleet maken.

Tegen de tijd dat Wiegedood ingeplugd was, waren mijn kompaan en ik naar achter in de zaal getrokken om ons te voorzien van een begeleidend aperitief. De Bavaria ging er prima in deze warme avond. Dat bleek een uitstekende keuze, want, zoals niet ongewoon in de krochten van het Dynamo gebouw, ging de PA op standje ‘letterlijk oorverdovend’. Wat een geweld, wat een complete ontketening van rauwe agressie werd er op ons afgevuurd vanaf het podium. Tegen de tijd dat Svanesang ons compleet van de sokken geblazen had, was ik al schor en vloog de adrenaline me door het lijf en had ik nauwelijks door dat Ontzieling al was ingezet. Geen tijd voor slap gelul tussen het rammen door en zoals we dat in Eindhoven zeggen: van dik hout zaagt men planken. In dit geval met een Husqvarna kettingzaag waar je U tegen zegt. De midtempo Gorgorothische intro van Ontzieling ontaarde al snel weer in de totale oorlogsvoering die de rest van het nummer bezield en ik werd weer meegetrokken in de whirlpool.

Wat een totale aanval op de zintuigen. Ik bedenk me dat het wel eens lastig zou kunnen worden om zonder oordoppen me op een fatsoenlijke afstand voor het podium te begeven om een paar foto’s te schieten voor deze review en besluit om dit aan me voorbij te laten gaan. Mede omdat me dit uit deze wilde rit weg zou rukken en ik inmiddels nagenoeg in trance ben door de repetitieve riffs en de beukende blastbeats.

De intro van De Doden Hebben Het Goed III deden de donkere wolken, waar ik eerder over sprak, samenpakken boven onze hoofden. De kalmte voor de storm. Kort een moment waarop ik even op adem kon komen, om die vervolgens stevig in te houden. Wat een sfeer, wat een gevoel van boven aan de klif te staan om je vervolgens met je gehele ziel en zaligheid in de verdoemenis te storten. Deze track alleen al maakte voor mij de avond tot een ware openbaring. Wat een geweldig epos, live nog beter dan op de plaat.

Via Parool en Cataract kwamen we dan aan bij de hekkensluiter van zowel het album als de avond. Het moeilijk te volgen Parool deed nog een tipje van de sluier omhoog als het gaat om wat deze mannen muzikaal wel niet in de mars hebben. De tempowisselingen, aparte ritmes en spookachtige gitaarriffs voelden vreemd en ongemakkelijk aan. Als je nu op een popconcert geweest was, waren dat wellicht minpuntjes, bij een Wiegedood-show waren dat de high lights. Wat een virtuoze band.

Compleet beurs geslagen klommen we de trap op, terug naar het licht. Oren nog suizend en met een hoofd vol kolkende miasma, dronken we er nog een op. Het was me het avondje wel.