Het zou niet meer nodig mogen zijn om Wiegedood voor te stellen: vier jaar geleden debuteerde dit trio met het overweldigende De doden hebben het goed – en sindsdien nam hun naamsbekendheid alleen maar toe. Niet alleen in eigen land, overigens, maar deze furieuze black metal ging als een pletwals over Europa, en met enkele optredens in Nieuw Zeeland tot zelfs letterlijk de andere kant van de wereld. We kunnen dan ook alleen maar blij zijn dat de thuisbasis allesbehalve vergeten wordt, en naar aanleiding van het derde album werd een speciale release show gegeven in Kortrijk. Daar zouden de drie ‘De doden hebben het goed’-albums integraal van voren naar achteren gespeeld worden. Holy fucking shit! – is de enige juiste reactie op zo’n mededeling, en De Kreun was dan ook in een mum van tijd uitverkocht.

Drie albums dus. Niet alleen een fysieke uitdaging voor de band – gingen Levy’s stembanden dat wel een kleine twee uur aankunnen? en hoe menselijk is het dat tempo vol te houden? –  maar ook als toeschouwer weet je dan maar beter waar je aan begint. Ging dit optreden niet een beetje teveel van het goede zijn, vroegen wij ons af. Een vraag die na 30 seconden Svanesang zijn relevantie echter geheel verloren was. Ook al hadden wij best een fijne dag achter de rug, scheen de zon lekker, of wie weet regende het wel een beetje, wat maakt het uit, wij hadden in elk geval geen last van files gehad, keken uit naar een leuke avond met vrienden en goede muziek, en waren dan ook volkomen goedgemutst…  Kortom, een totaal onbruikbare gemoedstoestand voor het Wiegedood-universum, en toch werden wij binnen de halve minuut meegetroond in deze kille wereld, waar woede en verdriet over elkaar heen rolden. Om maar te zeggen, een mens hoeft heus geen depressie te hebben om even de sluis van smart en grief open te zetten.

Zoals beloofd werden de drie albums netjes na elkaar gespeeld. Op de achtergrond was telkens de hoes van het desbetreffende album te zien: zoals bekend zijn dit drie foto’s die telkens in de woonplaats van één van de bandleden gemaakt werd. Verder waren er uiteraard geen bindteksten, geen tierelantijntjes, en zonder nu te beweren dat dit beter of slechter zou zijn – ach, de discussies die we dáár al over gehoord hebben! – kunnen we alleen maar vaststellen dat dit gewoon de manier is waarop Wiegedood zijn ding doet, en dat uitstekend werkt. Sober en strak, waarbij het enige showelement gelegen is in een extra spot die eens op de gitaristen gericht wordt als er een atmosferisch intermezzo gespeeld wordt…

Een halve minuut, zoveel tijd hadden we dus nodig om ons te laten meeslepen. Maar zoals we ons al afvroegen, zouden we dat drie albums volhouden? Na het eerste album waren wij eigenlijk al voldaan, en hadden we er vrede kunnen mee nemen als het daar opgehouden was. Zoals we tijdens vorige optredens ook telkens hadden moeten doen. Maar kijk, daar volgde het tweede album, en alweer lieten wij ons gewillig meevoeren op die aanrollende golven van gitaargeweld, lieten wij ons helemaal in trance brengen, want verdorie, zeiden wij net nog dat wij het eerste album nog altijd als onze favoriet beschouwen? Maar wat dan met nummers als Ontzieling, om van Cataract nog maar te zwijgen… en daarna ook nog eens… Nee, nee, vergeet wat we daarnet gezegd hebben, dat tweede album van Wiegedood is ongetwijfeld het beste wat ooit gemaakt is!

En hoe stond het ondertussen eigenlijk met Levy’s stembanden? Wel, die leken helemaal bestand tegen de langere speelduur. Ja, wij misten wel eens een schreeuw die op de albums wel te horen was. Die ene oerschreeuw naar het einde van Onder Gaan, bijvoorbeeld. Of de afsluitende kreet van Smeekbede. Wellicht werd er hier en daar wel eens iets opgeofferd voor het grotere goed, maar wat zouden wij daarover klagen, want verder valt vooral de precisie op waarmee de nummers gebracht worden. Zuiver. Beenhard. Compromisloos. Recht. Uit. Het. Hart.

Met twee geniale albums achter de rug, was het toch compleet overbodig om ook nog eens het derde te spelen, nee? Toch hadden wij het gevoel dat de tijd voorbij gevlogen was, meer zelfs, dat we eigenlijk nog maar pas begonnen waren, en dus hadden we meer dan recht op dat derde album. Integraal. En dat kregen we dan ook. Een album dat we de voorbije weken nog non-stop beluisterd hadden, maar op een avond als deze besef je toch dat er niets op kan tegen de live ervaring. Als wij na dertig seconden al in de stemming waren, dan moet u zich maar eens voorstellen hoe dat na twee albums was. En dan kwam dus nog dat derde er bovenop, en tja, wat kan een mens daar nog aan toevoegen? Misschien wel dat dat album onovertroffen is, van een andere wereld, en – vergeet wat we daarnet gezegd hebben over het tweede album – wie weet is dit wel gewoon het allerbeste Wiegedood-album…

Wat maakt zo’n optreden nu eigenlijk zo goed, zo onvergetelijk? Wiegedood brengt je in trance, alles lijkt naadloos op elkaar aan te sluiten. Woeste golven komen aangerold, maar op het moment dat ze breken, uit elkaar spatten, komt daar alweer de volgende aangerold. Soms wordt alles rustig, deint alles Doodskalm op en neer, maar de volgende storm laat nooit lang op zich wachten, en je hebt geen andere keuze dan alles op je af te laten komen, en je volledig te laten Onder Gaan… Nee, tegen zo’n natuurkracht kan geen Smeekbede optornen… Wie bereid is om echt te luisteren, om mee te stappen in het verhaal dat gebracht wordt, krijgt er ook veel voor terug – al vereist dat ook wel enige inspanning van de luisteraar.

Drie geniale albums, integraal gespeeld. Bijna twee uur, geen seconde verveeld….

Hoezo, zou dit niet wat te veel van het goede zijn? Hoe durfden wij dat ooit denken? Nee, neem het van ons aan… een vierde album zou er ook nog wel bij kunnen.