Kataklysm - Meditations

Label: Nuclear Blast

Ashley Bickx

Al bij wie de naam Kataklysm vreemd in de oren klinkt, moet de laatste jaren bij wijze van spreken onder een steen geleefd hebben. Al ruim twintig jaar komen deze uitvinders van de ‘Northern Hyperblast’ met de regelmaat van de klok met een nieuw album opdraven. Voorganger Of Ghost And Gods dateert inmiddels al van 2015. Een jaar dat gekenmerkt werd door broeierig zomerweer tijdens augustus, ook wel de maand van de herexamens genoemd. Een kleine rekensom leert ons dan ook dat nieuw werk niet al te lang meer op zich zou laten wachten. En zo geschiedde dan ook, want vanaf 1 juni ligt, Meditations, inmiddels langspeler nummer dertien in de rekken bij de lokale platenboer en bij menig multimediaketen, wederom dankzij de professionele ondersteuning van Nuclear Blast.

Drie jaar wachten op nieuw werk is naar Kataklysm-normen best lang te noemen, maar daar is best wat voor te zeggen. De voornaamste verzachtende omstandigheid is Ex Deo, het hobbyproject van Kataklysm in zijn totaliteit. Al is ‘hobbyproject’ misschien niet bepaald de beste omschrijving, want Ex Deo leverde begin 2017 een dijk van een plaat af genaamd The Immortal Wars. Een album dat vrij hoog wist te eindigen in mijn persoonlijk jaarlijstje en dat zelfs terug naar Canada mocht met mijn persoonlijke ‘award’ voor beste artwork van 2017.

Maar genoeg over Ex Deo, want ditmaal is het Kataklysm dat opnieuw alle aandacht naar zich toe weet te zuigen. De fans zullen de laatste albums ongetwijfeld al gemerkt hebben dat er subtiele verschuiving plaatsgevonden heeft, waarbij het brute ‘geblast’ plaats heeft moeten maken voor een meer melodischere variant. Een lijn die op deze Meditations verder doorgetrokken wordt, al dient dit ook best met de nodige nuance in ogenschouw genomen te worden, want bij vlagen staat de metronoom van Meneer Beaudoin weer overuren te tikken.

Als voornaamste koerswijziging valt te vermelden dat Kataklysm opnieuw gekozen heeft voor kortere, gebalde nummers. Op die manier wordt de dynamiek op geen enkel moment onnodig uit balans gebracht. Het merendeel van de nummers klokt af op een kleine vier minuten, waardoor het op dat vlak wel vrij snor zit. Enig minpunt is het nummer Narcissist dat door zijn sfeervolle opbouw hoge verwachtingen weet te scheppen, maar in ‘no time’ voorbij is. Qua opbouw zitten de nummers wederom vrij goed in elkaar, waarbij furieuze passages zich vlot weten af te wisselen met meer op groove gerichte stukken.

Zoals eerder al aangehaald werd, valt Kataklysm de laatste jaren meer te catalogeren als een melodische deathmetalband. Gelukkig weten Maurizio en zijn kompanen de balans goed in evenwicht te houden door voornamelijk de refreinen vol melodie te proppen. Op zich geen slechte keuze, want op die manier krijgt je als luisteraar vlot in het gehoor liggende refreinen voor de kiezen, welke na enkele luisterbeurten al luidkeels meegebruld kunnen worden. Neem nu bijvoorbeeld Guillotine en Born To Kill And Destined To Die: Twee nummers die gewoonweg smeken om de stembanden op voorhand uitgebreid te smeren om vervolgens met enkele maten de moshpit in te duiken.

Na dertien albums doet het deugd om te constateren dat het vuur bij deze Canadezen nog lang niet uitgedoofd is. Kataklysm heeft zich de laatste jaren enigzinds heruitgevonden, wat absoluut geen slechte zaak was, want stilstaan is en blijft nog steeds achteruit gaan. Enig minpunt is misschien het net iets te afgelikte geluid, waardoor de authenticiteit en oerkrachten van deze heren niet volledig tot uiting kunnen komen. Wie daar niet om maalt, zal veel plezier beleven aan Meditations. Wie binnen enkele weken afzakt naar de heilige weide van Dessel, heeft er bij deze een reden bij om Kataklysm live te gaan aanschouwen!

Tracklist: