Het gigantische legioen fanatieke, Spaanse metalheads staat in schril contrast met de vele Spaanse bands die nog steeds met vol enthousiasme werken aan een internationale doorbraak. Vaak blijken de eigen landsgrenzen een ondoordringbare barrière die tot gevolg heeft dat heel wat Spaans talent niet op onze radar verschijnt. Angelus Apatrida mag gerust beschouwd worden als een vreemde eend in de Spaanse bijt. Album na album timmert dit gezelschap aan de lange weg naar de top, waarbij Cabaret De La Guillotine, dat op 4 mei 2018 het levenslicht zag via Century Media Records, de voorlopig laatste tussenstop vormt.
Wat van bij de eerste noten opvalt, is het feit dat de leden van Angelus Apatrida zelf ongelofelijk grote liefhebbers van het genre zijn. De uitzinnigheid waarmee Zuiderse metalfans hun muziek beleven, schemert duidelijk door op deze plaat, want het tempo ligt enorm hoog. Opener Under The Guillotine bouwt mooi op om vervolgens over te schakelen op een resem thrashy riffs, waarbij de speed invloeden nooit veraf zijn. Instrumentaal doet deze opener wat denken onze eigen vaderlandse trots Evil Invaders. Niet in het minst door de vele flitsende gitaarsolo’s. Het daaropvolgende Betrayed laat dan weer een moderner thrashgeluid horen, waarbij het melodieuze meer de bovenhand neemt op het aspect snelheid. In die zin roept dit nummer spontaan de associatie op met de voorlopig laatste langspeler van Death Angel, die ondertussen ook al twee jaar zijn spreekwoordelijke rondjes zit af te haspelen.
Wie zijn metal graag gevarieerd heeft, zal aan deze Cabaret De La Guillotine heel wat plezier beleven, want naast de typische thrash nummers, zijn er ook enkele songs te bespeuren die gekenmerkt worden door een heuse crossover-vibe. Luister maar eens naar The Hum en The Die Is Cast, waarbij het gaspedaal vanzelfsprekend stevig ingedrukt wordt. Ook de obligatoir power ballad is wederom van de partij onder de vorm van het nummer Farewell, dat een sterke opbouw kent en finaal frontman Guillermo Izquierdo de gelegenheid geeft om zijn vocale bereikt tentoon te spreiden.
Ondanks bovenstaande positieve punten, kan ik mij toch niet van de indruk ontdoen dat vele nummers bij momenten toch net iets te breed uitgevallen zijn. Less Is More. Niet altijd natuurlijk, maar de kracht van de meer gebalde nummers zoals The Hum zou andere songs als Ministry Of God of Witching Hour net iets meer overtuiging opgeleverd hebben. Gelukkig is Angelus Apatrida er in geslaagd om deze zesde langspeler met een knal af te sluiten, want Martyrs Of Chicago vormt een mooi blauwdruk van hetgeen deze Spanjaarden in hun mars hebben. Het knappe artwork zet deze positieve indruk alleen maar kracht bij!
Tracklist:
- Sharpen The Guillotine
- Betrayed
- Ministry Of God
- The Hum
- Downfall Of The Nation
- One Of Us
- The Die Is Cast
- Witching Hour
- Farewell
- Martyrs Of Chicago
0 reacties