Wat ze op vele vlakken al jaren proberen, maar nog altijd niet op orde krijgen, is de gelijkheid tussen vrouwen en mannen. Dat dit in de metalwereld wel het geval is, kunnen we hier bij Amped-Up bevestigen noch ontkennen. Wat we wel kunnen is het behoorlijke aandeel vrouwen op de GMM18 affiche in de spotlight zetten. En geloof ons: het zijn er wat! Natuurlijk ken je Doro van Warlock en Alyssa White-Gluz van Arch Enemy. Maar er zijn er meer dan je denkt. Vandaag weerom een bloemlezing uit het Graspop 2018 programma, deze keer doen we het met een focus op de ladies. Omdat #metoo niet per se altijd negatief in het nieuws moet komen.

The Pink Slips (donderdag – 16:00-16:40 – Main Stage 1)

U kent ongetwijfeld het fenomeen: we headlinen een festival en we brengen onze kroost mee. We kunnen zo een hele rist bands opnoemen onder de noemer ‘zonen en dochters van’. Dit is ook het geval met The Pink Slips. De frontvrouw van deze band is Grave. Haar echte naam is Grace McKagan. Haar achternaam geeft haar afkomst weg: zij is dochter van Duff McKagan, de dikkesnarentrekker bij Guns N’ Roses. The Pink Slips zocht inspiratie bij bands als Alice Cooper, The Kills en wijlen David Bowie. Muzikaal omschrijven ze zichzelf als synth-punk. Oké, het is een band die ons een klein beetje door de strot wordt geramd (niemand wordt uiteraard verplicht om te gaan luisteren), maar toch moeten we ze een kans geven. Grave en co klinken eigenzinnig, verfrissend en laten de punk herleven met subtiele ondersteuning van elektronica.

The Pink Slips

Doro Pesch (donderdag – 16:50-17:35 – Main Stage 2)

Dorothee Pesch mogen we zowat de moeder van de metal noemen, zoals Ozzy de vader is. Zij durfde het bijna als enige vrouw aan om een metalband te leiden. In de jaren tachtig werd de scene compleet beheerst door de man. Dat is tegenwoordig anders. Menig vrouw heeft meer dan haar kunnen gedemonstreerd, en doen dat trouwens nog. Deze preview zet dit bewijs enkel maar kracht bij. Maar goed: terug naar de orde van de dag. De reden van het programmeren van Doro Pesch op Graspop is deze: haar toenmalige band Warlock viert zijn topplaat Triumph And Agony. Dit album bestaat dertig jaar ondertussen. Tien heerlijke retro heavymetaltracks met daarop de powervoice van Doro zelf. Een zeer fijne binnenkomer op de eerste festivaldag. Wie van jullie, lezers, is immers niet in staat om All We Are mee te zingen?

Follow The Cipher (donderdag – 14:00-14:40 – Jupiler Stage)

Wat krijg je als je bij Sabaton frontman Joakim Brodén vervangt door een dame? Juist ja: Follow The Cipher. Deze band werd, aanvankelijk als project, opgericht in 2014 door Sabaton-songschrijfhulpje Ken Kängström. Samen met zangeres Linda Toni Grahn bleek al snel dat er meer in zat dan een tijdelijk project. Er werd een drummer, een bassist en nog een tweede gitarist gezocht. Follow The Cipher heeft nu zijn eerste selftilted album uit. Deze nummers presenteren ze op Graspop. Verwacht je met de openen van de Jupiler Stage aan stevige power metal. Deze keer niet met ballen, maar met tieten!

Arkona (vrijdag – 14:45-15:35 – Marquee)

Moedertje Rusland, de oude Sovjet Unie. Je leest en hoort er van alles over deze heden ten dage, maar wat we vooral weinig horen uit Rusland is goede metal om de tent op af te breken. Toen kwam begin dit jaar de plaat Khram van het folk/blackmetalgezelschap Arkona uit en werd ik volledig van m’m warme wintersokken geblazen. Ik ben niet zo’n geweldige folkenthousiast en laat die poppenkast normaliter aan me voorbijgaan, maar Arkona, met vrouwelijke brulboei Masha alias ‘Scream’, doet haar stagename eer aan en het randje black trekt me met een span Przewalski paarden de grens over. Wat een epos, wat een geweldige sfeer, dat kan live alleen maar nog beter uit de verf komen en het dak van de Marquee te blazen. Verwacht een breed scala aan traditionele muziekinstrumenten en atmosferische gitaar riffs met hier en daar een goed getimede blastbeat. Ik ga er speciaal vroeg voor uit de veren om erbij te zijn. Nasdarovje!

Arkona

In This Moment (vrijdag – 15:45-16:30 – Metal Dome)

Deze band had ik persoonlijk hoger verwacht op de affiche. In Amerika is In This Moment immers razend populair met talloze uitverkochte shows. De band weet precies hoe een boeiende metalshow in mekaar moet zitten. Ze gebruiken knappe showelementen en zetten hun concert neer met veel theater. Dit doen ze trouwens zonder de muziek te verwaarlozen. Muzikaal tappen ze uit een vatje waarin elementen uit industrial en metalcore zitten, maar het geheel klinkt erg toegankelijk en neigt zelfs behoorlijk naar mainstream. Op Graspop speelden ze voor de laatste keer elf jaar geleden, nog een reden dus om deze show zeker niet te missen. Frontvrouw Maria Brink mag trouwens gezien worden: ze ging al meermaals met trofeeën lopen met de naam Rock Goddess of Metal Chick. Mannen en vrouwen: zeg niet dat we het niet gezegd hebben.

In This Moment

L7 (vrijdag – 16:40-17:20 – Jupiler Stage)

Wie jong was in de nineties kent hun grunge-hit Pretend We’re Dead ongetwijfeld. L7 bestaat al sinds halfweg de jaren tachtig, maar gooiden in het begin van het nieuwe millennium de handdoek. Toch is er de laatste jaren opnieuw zin om te spelen. Levend bewijs is er zowaar met een nieuw nummer (Dispatch From Mar-a-Lago) dat ze ongetwijfeld ook zullen spelen. Ze staan op Graspop in hun ‘originele’ bezetting sinds het album Smell the Magic uit 1990.

Vixen (zaterdag – 14:00-14:45 – Main Stage 1)

Zaterdag is het vrouwendag op Main Stage 1: maar liefst drie van de zes geprogrammeerde bands op deze bühne worden aangedreven door oestrogeen. Eerste band in dit vrouwelijke drieluik is zowaar een icoon uit de all-female-rockband groep: Vixen. De geschiedenis van de band gaat terug tot, hou u vast, 1973! Ze begonnen als een all-female highschoolband maar zochten en vonden al snel hun ware biotoop in de Californische glamrockscene. Oprichtster Jan Kuehnemund is helaas in 2013 erg jong overleden. De andere originele leden zijn er nog steeds: zangeres/gitariste Janet Gardner, Share Pedersen op bas en Roxy Petrucci op de drumkit. De leadgitaar wordt gehanteerd door Britt Lightning (van het eveneens all-female Jade). Vixen zal een heerlijke retro glamrockshow brengen, zoals we die gekend hebben in de jaren tachtig.

Vixen

Skillet (zaterdag – 15:50-16:40 – Main Stage 1)

De regelmatige Graspop-ganger weet  dat deze band stilaan ook het label ‘huisband’ mag op gaan kleven. Deze vierkoppige christian metalband bestaat uit de heer John Cooper en mevrouw Korey Cooper. Zij vormen in het echte leven ook een stel. De band wordt aangevuld met drumster Jen Ledger en Seth Morrison op de lead gitaar. Skillet speelt riff geörienteerde rock die af en toe zeemzoeterig kan overkomen. Hun elpee Unleashed uit 2016 (en het daar bovenop uitgebrachte Unleashed Beyond, een speciale versie van de eerstgenoemde plaat met een paar remixes en gastartiesten) kan nog wel een duwtje in de verkoopsrug krijgen, daarom dat ze deze zomer nog eens de grote plas over komen.

Arch Enemy (zaterdag – 17:50-18:40 – Main Stage 1)

Deze band moeten we eigenlijk niet meer voorstellen, denk ik. Ze staan dit jaar voor de achtste keer op de Graspop-affiche. In de winter speelden ze nog barsten in de uitverkochte Antwerpse Trix-fundamenten. Na het vertrekken van Angela Gossow in 2014 hield menig fan het hart vast, maar haar replacement Alissa White-Gluz legde de band geen windeieren. De vocaliste van The Agonist paste perfect mee in het plaatje en werd al snel door de fans in de armen gesloten. War Eternal, de eerste Arch Enemy-plaat met White-Gluz aan de micro was een schot in de roos. Het album gaf de band vleugels en talloze uitverkochte zalen. De veelgesmaakte melodic metal doet zijn werk en wordt door een breed scala fans geapprecieerd. Daarom deze keer een plaatsje op Main Stage 1, als afsluiter van de female triple-play.

Amaranthe (zaterdag – 16:15-17:05 – Marquee)

Voor wie een portie vrouwelijk schoon wel kan appreciëren, is het optreden van het Zweedse Amaranthe een absolute must-see! Met de regelmaat van de klok doet dit gezelschap ons Belgenlandje aan, maar nooit of te nimmer stellen deze dame en heren teleur. De kracht van Amaranthe zit hem voornamelijk in het vocale aspect, want met maar liefst drie verschillende stemmen, weten ze een heel divers publiek te bereiken. Vaak wordt deze act minachtend omschreven als een typische Eurovisie-band, maar niets is minder waar. Onder de zeer catchy bovenlaag gaat een goed geoliede machine schuil, waarbij de zes componenten dondersgoed hun vak beheersen. Hopelijk swingen de temperaturen niet de pan uit, want frontvrouw Elize Ryd zal sowieso de temperatuur stevig de hoogte in jagen!

Amaranthe

Lacuna Coil (zondag – 18:40-19:30 – Marquee)

Deze band weet ons steeds te verrassen. Telkens wanneer er een nieuw Lacuna Coil-album verschijnt lijkt het of de band zichzelf opnieuw uitvindt. De wondermooie Cristina Scabbia en haar band zijn dit jaar voor de zevende keer aanwezig. Hiermee bevestigen ze dat ze graag geziene gasten zijn op Graspop. In een ver verleden was het puur gothic metal wat bij de Italianen de klok sloeg. Tegenwoordig is het veel meer. Ze gaan mee met hun tijd, zonder te vergeten wat ze ooit waren. Hiernaast hebben ze een aantal schitterende pop-covers in hun oeuvre. De Depeche Mode-cover Enjoy The Silence bijvoorbeeld, wat mij betreft zomaar beter dan het origineel. Wie het beste muzikale exportproduct van Italië wil zien zakt op zondagavond tegen half zeven best naar de Marquee af.