Zeal and Ardour - Stranger Fruit

MVKA/Radicalis

Pieter VH

Zeal and Ardor, het unieke project van Manuel Gagneux, gooide hoge ogen met zijn debuutalbum, waarop een mix van soul en black metal te horen was. Het uitgangspunt was hoe de muziek van zwarte slaven zou geklonken hebben als ze van de kracht van metal gebruikt gemaakt zouden hebben. En hoewel het niet te ontkennen was dat het debuut Devil Is Fine insloeg als een bom en verraste door zijn originaliteit, was het maar de vraag of dat ook op een volgend album bevestigd kon worden. Liefst ook met een volwaardig album, want laat ons eerlijk zijn, het vorige was nogal aan de korte kant. Met Stranger Fruit wordt nu het antwoord gegeven, en dat is er één die niet te negeren valt.

Bevatte het vorige album al een paar slimme omkeringen vanuit het standpunt van de zwarte slaaf, dan wordt er op Stranger Fruit duidelijk verder gebouwd op dit concept. Dat wordt eigenlijk al duidelijk door het titelalbum, dat verwijst naar die magistrale song van Billie Holiday, waarbij het ‘vreemde fruit’ verwijst naar de ophangen lijken van gelynchte zwarten. We gaan hier niet alle verwijzingen naar dit thema opsommen, maar de grimmige woede die Gagneux in zinnen steekt als Don’t you dare look away ‘boy’ (Don’t You Dare) spreekt voor zich.

En daarmee hebben we misschien wel meteen één van de muzikale aspecten aangeraakt die dit zo’n boeiend project maken. Gagneux schakelt zo snel dat je van emotie naar emotie wordt meegenomen, maar altijd schuilt er wel een sprankeltje rebellie in zijn stem. Dit is blues met ballen, er wordt een mix gebracht van soul, gospel en metal die geen seconde verveelt. Toegegeven, niet elk nummer is even aangrijpend (The Hermit en The Fool hadden voor ons niet gehoeven), maar dat is dan het voordeel van een resem korte songs die samen wel een consistent geheel vormen. En dan hebben we nog niets gezegd over de hoogtepunten op dit album, waar het tempo soms verschroeiend hard gaat en alles eruit gegooid wordt: zo knallen Fire of Motion en Row Row genadeloos uit je boxen, en We Can’t Be Found bevat dan weer een heel aanstekelijke sludgy riff. Built on Ashes steunt dan weer eerder op soul en blueselementen, compleet met koorzang, en vormt zo een perfecte afsluiter. Emotioneel en aanstekelijk.

Ik weet niet wat u nog meer nodig heeft om overtuigd te worden, maar wie houdt van originele soul metal waarbij een geweldige vibe gecombineerd wordt met snoeiharde gitaren, die weet waar hij terecht kan. Zeal and Ardor speelt op vrijdag 22 juni op Graspop, en op zaterdag 14 juli op Dour festival: niet te missen dus!

Tracklist