Wie het weerbericht een beetje volgt, had duidelijk al in de smiezen dat de zesde editie van Antwerp Metal Fest een bloedhete aangelegenheid zou worden. Met temperaturen boven de dertig graden kregen de vele festivalgangers bij momenten een bijna ondraaglijke hitte te verduren. Gelukkig kunnen metalheads tegen een stootje, want anders zou het een saaie bedoening geworden zijn. Show na show begaven vele moedigen zich van de Mainstage naar de Marquee en vice versa. De prima line-up gaf iedereen duidelijk een energieboost, want meer dan eens ontstond er een stevige pit voor het podium. Publiekstrekkers van dienst waren dit jaar Nile en Testament. Twee namen die kunnen rekenen op een trouwe fanbase. Zoveel is zeker. een tweedelig verslag van dit fantastische festival wil ik onze lezers dan ook niet onthouden. Hoe het er aan toe ging op dag één in het vredige Bouckenborgh Park kan je hier lezen!

Objector – Mainstage (13:00 – 13:30)

Fungeren als openingsact is op vele festivals een vrij ondankbare taak, maar niet wat Antwerp Metal Fest betreft. In tegenstelling tot vele andere, niet bij naam genoemde festivals komen de mensen hier wel degelijk voor de muziek. Objector kon dan ook rekenen op een mooi aantal toeschouwers die stuk voor stuk een prima show boordevol razendsnelle thrash voorgeschoteld kregen. Wat sterk in het voordeel speelde van deze Vlamingen was het feit dat het geluid van bij de start meteen prima afgesteld stond hetgeen resulteerde in een bulderende drumsound, die tot ver buiten het Bouckenborgh Park te horen was. Waar metalheads vaak zweren bij gitzwarte outfits vol aanstootgevende afbeeldingen of teksten, hield frontman Bock het vrij zomers, waarbij voornamelijk de sandalen in het oog sprongen. Een ‘gedurfde’ zet, maar wel een die aantoont dat Objector met verve gewoon zijn eigen ding doet. Prima opener die deed smaken naar meer!

Schizophrenia – Marquee (13:40 – 14:10)

Schizophrenia ging in een niet zo ver verleden door het leven onder de naam Hammerhead, maar koos een tijdje terug voor een nieuwe naam om op die manier een nieuwe muzikale weg in te kunnen slaan. Een muzikale weg die deze jonge wolven duidelijk als gegoten zit, want de agressieve sound deed bij vlagen denken aan een band als Slayer. Wat deze show extra speciaal maakte, was het feit dat Schizophrenia voor het eerst in twee jaar opnieuw in zijn originele line-up op de planken stond. De gehoorproblemen van drummer Lorenzo Vissol behoren momenteel toch volledig tot het verleden. Wat Schizophrenia vandaag liet horen, vormt een mooie bevestiging van alle positieve woorden die mij in het verleden reeds wisten te bereiken. Hou zeker de site van Amped-Up in het oog, want een interview met deze heren kon uiteraard niet uitblijven!

Deconsecrate – Mainstage (14:20 – 14:50)

Op het moment dat Deconsecrate het podium betrad, ging er maar een woord door mijn hoofd, namelijk het adjectief ‘gek’. Anders kan ik de situatie niet omschrijven waarbij enkele bandleden bij temperaturen boven de dertig graden het podium opkomen gehuld in een zwarte sweater met de kap bijna volledig over het hoofd getrokken. Voor het overige zette Deconsecrate een degelijke show meer, maar toch had ik misschien net iets meer verwacht van dit gezelschap. De combinatie van deathcore- en blackinvloeden klinkt op papier zeer interessant, maar toch bleef de muzikale mayonaise niet plakken. Al kan de hitte daar natuurlijk ook voor iets tussen gezeten hebben.

Téras – Marquee (15:00 – 15:30)

Het mooie aan een kleinschaliger festival is dat er vaak quasi compleet onbekende bands op de affiche staan te prijken. Een stelling die volledig opgaat voor het uit Brussel afkomstige Téras. Wanneer frontman Kevin Spruyt het aanwezige publiek vroeg wie er ooit van zijn band gehoord had, kreeg hij maar weinig handen de lucht in. Als hij achteraf de vraag gesteld zou hebben of het aanwezige publiek genoten heeft, zouden praktisch alle handen de lucht ingegaan zijn, want Téras speelde een strakke show vol moderne thrash, waarbij rijkelijk geput werd uit de sterke debuutplaat Pandora. Als enige punt van kritiek kan gewezen worden op het feit dat de gitaren misschien net iets te scherp stonden, waardoor de ritmesectie minder tot zijn recht kwam, maar dat zijn uiteraard vijgen na Pasen.

Leng Tch’e – Mainstage (15:40 – 16:10)

Door een gepland interview moest ik een van Max Cavalera’s favoriete bands deels aan mij voorbij laten gaan. Gelukkig was ik net op tijd terug om de apotheose bij te wonen, want de laatste tien minuten leerden mij dat Leng Tch’e een band is die in alle omstandigheden een positieve beurt weet te maken. Zelfs als de zon ondertussen recht de Mainstage binnen schijnt. Het deerde dit viertal duidelijk niet, want er werd sterk gemusiceerd. Wanneer brulboei van dienst Serge het publiek in dook, ontstond er een meteen stevige moshpit. Een bevestiging waarom het grote kwaliteitslabel voor extreme muziek Season Of Mist deze heren aan zich wist te binden.

Haester – Marquee (16:20 – 16:50)

Met Haester diende zich vervolgens een nieuw project aan uit de vaderlandse metalscene. Met ex-leden van onder meer Death Before Disco en voornamelijk Aborted had deze band alvast een streepje voor, maar jammer genoeg werden de hoge verwachtingen niet volledig ingelost. De combinatie van loeiharde passages met zachte instrumentale intermezzo’s kan resulteren in een voltreffer van formaat, maar zover zou het voor Haester niet leiden. De uitspattingen waren net iets te chaotisch en de meer ingetogen tussenpozen hadden minder lang uitgesponnen mogen zijn. Daar kwam dan nog eens een luide soundcheck bij afkomstig van de Mainstage, welke het geheel wat in het water liet vallen.

Dust Bolt – Mainstage (17:00 – 17:40)

Na heel wat talent van eigen bodem, was het tijd voor de eerste internationale band van de dag, namelijk Dust Bolt. Wie razendsnelle thrash een warm hart toedraagt, kon deze Duitsers absoluut niet missen, want Dust Bolt heeft niet voor niets een contract weten te bemachtigen bij Napalm Records. Toch een van de grotere spelers op de internationale metalen markt. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: teleurstellen deed dit gezelschap allerminst. Van bij de eerste noten ontstond er meteen een gezellige moshpit die echter kortstondig veranderde in een wild beest, toen een kleine wolk besloot om zich voor vijf minuten in de baan van de zon te nestelen. Sterke show en meteen een van de hoogtepunten van deze eerste festivaldag!

Serial Butcher – Marquee (17:50 – 18:30)

Met intussen 23 jaar op de teller behoort Serial Butcher tot een van de vaandeldragers binnen de vaderlandse deathscene en misschien ook wel tot een van de meest extreme van allemaal, want op tekstueel vlak is Serial Butcher absoluut geen band voor gevoelige zieltjes. De vuile, gore death metal kwam perfect tot zijn recht in een zweterige Marquee, maar de vocale erupties waren niet altijd even verstaanbaar. Het publiek liet dit allerminst aan zijn hart komen en ging volledig mee in de verhalen over geamputeerde ledematen allerhande. Met een publiek dat in dergelijke mate heeft genoten, kan ik mij dan ook moeilijk negatief uitlaten over deze band, maar persoonlijk heb ik mijn death metal liever iets meer gesofisticeerd…

Pestilence – Mainstage (18:40 – 19:30)

Op de wenken bediend worden heet zoiets, want de death metal die Pestilence groot gemaakt heeft, past volledig binnen mijn persoonlijke kraam. En ik was duidelijk niet de enige, want het headbangen werd naar een nieuw niveau getild. Patrick Mameli toonde zich de perfecte orkestleider die het publiek op gepaste wijze wist te bespelen. Enkele maanden geleden bracht Pestilence nog een vrij sterke plaat uit, maar toch werd vooral teruggegrepen naar de oudere classics zoals Twisted Truth, The Secrecies Of Horror en Out Of The Body. De metalwereld mag blij zijn dat deze legendarische Nederlandse band niet voorgoed tot het cultureel erfgoed behoort, want Pestilence mag met recht en rede tot één van de beste bands uit het genre tout court gerekend worden.

Bark – Marquee (19:30 – 20:10)

Wie met dit warme weer een opkikker van formaat nodig had, kon rond half acht terecht in de Marquee. Bark geldt al een paar jaar als een van de meest energieke bands binnen de eigen underground, die live steeds garant staan voor een uppercut van jewelste. Ook deze editie was het weer van dat, want hetgeen Bark op de planken bracht, was een pure explosie van energie en opgekropte frustratie. Korte, gebalde songs wisselden elkaar in een razendsnel tempo op, waarbij amper tijd was voor het obligatoire babbeltje tussen de nummers door. Bark weet wat het wil en dat is knallen. Liefst zo lang als maar kan. De twee albums die deze heren achter hun naam hebben staan, lenen zich dan ook perfect tot een stevige moshpit en een pit kregen we! Voor de eerste keer deze editie kon gesteld worden dat de Marquee stond te daveren op zijn grondvesten. Frontman Ron sprong weer alle kanten op en gooide naar het einde toe nog wat extra olie op het reeds gloeiend hete vuur. ‘Time flies when you’re having fun’. Gelukkig stond er op zondag nog een gelijkaardige uitbarsting op de agenda…

Dr. Living Dead! – Mainstage (20:20 – 21:20)

Als last-minute ‘vervanger’-optreden, kan vaak lichtjes tegenvallen. Zeker als je als band de plaats inneemt van het grote Venom Inc, want alle gekheid op een stokje: het toevoegsel ‘Inc’ is louter en alleen maar toegevoegd om de eigendomsrechten met betrekking tot de naam Venom niet te schenden. Aanvankelijk was er wat sceptis rond de naam Dr. Living Dead!, maar die vooroordelen konden vrijwel meteen naar de prullenbak verwezen worden. Deze gemaskerde Zweden trakteerden het talrijk opgekomen publiek op een crossoverset van jewelste! De moshpit draaide overuren en viel op geen enkel moment stil. Niet verwonderlijk, want knallers als Team Dead en Cosmic Conqueror lenen zich perfect tot een portie moshen. Aan humor ontbrak het deze set ook niet, waardoor gesteld kan worden dat Dr. Living Dead! zich voortreffelijk van zijn taak gekweten heeft.

Off The Cross – Marquee (21:40 – 22:30)

Off The Cross zag ik enkele maanden geleden aan het werk tijdens Headbanger’s Balls Fest, maar toch wisten ze toen geen onuitwisbare indruk na te laten. Strak, degelijk en verzorgd was het zeker en vast, maar het geheel kon mij niet bepaald warm maken. Waarschijnlijk begeef ik mij hiermee op glad ijs, maar ook vandaag bleef ik met hetzelfde gevoel achter. Off The Cross speelde weer een meer dan degelijke set, waarbij de rekwisieten in overtal aanwezig waren. Ook de rookmachines stonden praktisch voortdurend in de hoogste stand, maar net als enkele weken terug kreeg ik het warm noch koud. Gelukkig dacht het merendeel van het publiek hier volledig anders over, waardoor Off The Cross kan terugblikken op een meer dan geslaagde show. ‘Des goûts et des coulours’, weet u wel…

Nile – Mainstage (22:45 – 00:00)

Het kiezen van een gepaste headliner is altijd een moeilijke opgave. Natuurlijk mag de nodige dosis heaviness niet ontbreken, maar langs de andere kant moet de band in kwestie ook in zekere zin toegankelijk zijn om op die manier alle festivalgangers warm te kunnen maken. Op die manier komen vele festivals steeds uit bij hetzelfde kransje namen. Het siert de organisatie van Antwerp Metal Fest dan ook dat ze op dit vlak fel buiten de lijntjes durven te kleuren, want hetgeen Nile op muzikaal vlak ten berde brengt, mag gerust gecatalogeerd worden onder de noemer ‘extreem’ tot ‘zeer extreem’. Wat extra in het voordeel speelde, was het gegeven dat Nile slechts op uitzonderlijke basis live aan het werk te zien is in onze contreien. Iets wat bij vele fans duidelijk niet in dovemansoren gevallen is, want bij aanvang waren heel wat bandshirts te ontwaren onder de aanwezige metalheads. Allemaal gunstige voortekenen, maar de band in kwestie moet het natuurlijk nog wel waarmaken. Gelukkig was dit voor Nile geen enkel probleem, want van bij de start viel alles vrijwel meteen in zijn plooi. Het geluid zat meteen mee en ook de Egyptische samples besloten op geen enkel moment om tegen te pruttelen. Naar goede gewoonte was het drumwerk van duizendpoot George Kollias weer een genot voor het oor, maar ook op vocaal vlak gooide Nile hoge ogen. Niet in het minst door de quasi perfecte harmonie tussen de drie snarenplukkers, die elkaar moeiteloos weten af te wisselen. Het publiek kreeg een heuse ‘best off’ voorgeschoteld. Ondanks het feit dat Nile niet meteen de meest voor hand liggende keuze was als headliner, heeft de band mij wel weten overtuigen door een strakke set neer te zetten, welke het etiket ‘headliner’ meer dan waardig was.

Nadat de laatste noten Egyptische geschiedenis wegdeemsterden, besloten de AMF All Star Band en het duo Goe Vur In Den Otto om er nog een stevig feestje van te maken. Voor ondergetekende zat de dag er echter op, want op vrijdag stond er immers ook nog een dag Jera On Air op het programma. Kwestie van de krachten wat te sparen voor festivaldag twee.

Foto’s: David Hartl en Steven Wittevrouw for AMF