Een Grand Cru in een Magnumfles, zo kan je de Graspop Metal Meeting editie 2018 wel noemen. De concerten waren meestal van goede kwaliteit. Door de erg aantrekkelijke affiche, in combinatie met het niet doorgaan van Groezrock, mocht Graspop dit jaar voor aanvang het bordje uitverkocht ophangen aan de ingang. Een pluim voor de organisatie natuurlijk. Op vlak van massabeheer zijn er voor de organisatie toch nog lessen te trekken. Misschien toch vooraf de losgelaten bende wat beter informeren over het aantal ingangen en de locaties ervan. De perikelen omtrent de zeer lange wachttijden aan de ingang op donderdag daar gelaten, verliep deze Graspop incidentarm. Een verslag in vier delen, door: Bart V.G., Anomander, Bjorn en Bart V.. Foto’s met dank aan Hughes Vanhoucke en Graspop Metal Meeting.

De Amped-Up-redactie had ook dit jaar voldoende personeel aanwezig om aan uitgebreide verslaggeving te doen. Vandaag vertellen we onze mening over de belevenissen van de eerste Graspop-dag: donderdag.

Moments

Op de eerste dag van Graspop zijn er altijd wat Belgische bands te spotten. In samenwerking met Red Bull Music werden dit jaar Signs Of Algorithm, Moments en Toxic Shock geselecteerd om de Metal Dome op gepaste wijze te openen. Met Moments uit Tessenderlo, mocht een band uit de streek aantreden. Vorig jaar bracht de band met Outlast een uitstekende ep op de markt, welke perfect in het verlengde lag van de knallende debuutplaat Hopes & Dreams. Het was dan ook meer dan logisch dat Moments eindelijk eens Dessel in vuur en vlam mocht zetten.
Ondanks het vroege uur, was er net voor aanvang van de show, al veel volk afgezakt naar de Metal Dome. Ook de Graspopppers waren benieuwd wat deze veel besproken Belgische band op een metalfestival kon verwezenlijken. Openen deed de band met Faith, die ook de debuutplaat opent. De die-hardfans, die duidelijk aanwezig waren, dachten dat het volgende nummertje The Things We Need zou zijn, aangezien deze track in het verlengde ligt van Faith. Maar Moments koos verrassend voor het catchy Our Dreams om zijn show op gang te trekken.
Ook de verdere songkeuze was verrassend. Ondanks het feit dat ze volwassener dan ooit klinken op hun laatste telg, kozen ze toch om enkele oude klassiekers ten berde brengen. Hierdoor werd er een hele setlist stevig gedanst. Door de nieuwere nummers zoals Our Faults, Our Faillures en Crossroads te combineren met de oudere nummers, zijnde Modern Day Life en de publiekslieveling The Voiceless, kwam de kracht van de band des te meer in de verf te staan: oprechte hardcore met tonnen energie.
Niet enkel het muzikale zorgde voor entertainment. Zoals we van Moments gewend zijn, kunnen ze het publiek zo motiveren als geen ander, om volledig uit de bol te gaan. Zo stond in het begin van de set een man met een vuurfakkel in het midden van de pit en durfde zelfs één waaghals te stagediven, wetend dat er barrière is voorzien aan de Metal Dome. Pittig detail: de waaghals kwam pardoes op de vader van de drummer terecht, welke achterbleef met een blauwe pieper en een kapot montuur.
Ook op de hoogmis van de metalmuziek wist Moments zwaar uit te halen. Deze band uit Tessenderlo heeft alles in z’n mars om ook in het buitenland een belangrijke speler te worden. Ze wisten een prachtige setlist samen te stellen met zowel nieuwe songs als oude klassiekers welke de Metal Dome bijna uit zijn voegen deed barsten. Een stevige moshpit, crowdsurfers à volonté en zelfs een stage diver, Moments heeft zijn opdracht met glans vervuld.

Moments

Bury Tomorrow

Na de verpletterende show van Moments moest een groot deel van de aanwezigen enkel de hoek omlopen. Op de Jupiler Stage stond met Bury Tomorrow één van de populairste namen binnen het metalcoregene geprogrammeerd. De Britten staan erom bekend om kwalitatief steevast een dijk van een show af te leveren. Desondanks het feit dat het publiek niet massaal present tekende, werd het voor zij die wel aanwezig waren, een meer dan boeiende show.
Binnen enkele dagen ligt de opvolger van Earthbound, Black Flame in de rekken. Zoals je kon verwachten stelde de band hier enkele nummers van voor. Buiten de eerder vrijgegeven tracks, zijnde Knife Of Gold en de titeltrack, kregen we echter geen spiksplinternieuw nummertje te horen. Iets wat we hadden verwacht/gehoopt. Er werd zelfs gekozen om met het onbekendere Black Flame af te sluiten, waardoor de kenmerkende adrenaline-injectie uitbleef.
Toch was de setlist die de Britten voorschotelden, er één om duimen en vingers van af te likken. Het werd een wandeling door het uitgebreide repertoire van Bury Tomorrow, enkel een nummertje vanop de debuutplaat Portraits ontbrak. Tussen de nummers door nam frontman Daniel Winter-Bates uitgebreid de tijd om het publiek te bedanken, net iets te veel als je het ons vraagt. Het nam telkens weer de vaart uit de setlist. Desalniettemin wist Bury Tomorrow met sprekende gemak de meute zo’n drie kwartier te entertainen.

Bury Tomorrow

Toxic Shock

Met Toxic Shock was de laatste Belgische geselecteerde band van de Red Bull Music aan zet. Ook voor de mannen uit Antwerpen was het de eerste passage in Dessel. Na een uitstekende show op zowel Groezrock als Pukkelpop was een stop op Graspop voor de hand liggend. Waar Toxic Shock ook komt, deze crossoverband brengt de aanwezigen overal aan het bewegen. Wanneer we de Metal Dome iets na zessen binnenwandelden stond deze niet zo gevuld. De mensen die wel present tekenden waren klaar voor een echte pletwals.
Wanneer de eerste noten van Toxic Shock uit de boxen knalden, kwamen er wat meer geïnteresseerden naar binnen. Wanneer de band zo’n kwartier ver was, begon de tent weer leeg te lopen. Niet omdat Toxic Shock slecht presteerde, maar omdat Iced Earth aan zijn set ging beginnen op de Main Stage. De Antwerpenaren lieten het niet aan hun hart komen en bleven maar rammen.
De energie die de band zo uitstraalt, zorgde voor veel intensiteit in de moshpit. Doordat Toxic Shock weinig ruimte liet om een babbeltje te slaan, bleef de power in de pit toenemen. Het zorgde voor een complete work-out.
De thrash zorgde voor de snelheid, de hardcore voor de agressie en de metal voor de inventiviteit, dit alles overgoten met de nodige chaos zorgde voor een intense, maar vooral onvergetelijke show. Het was de eerste keer dat ik de Antwerpenaren aan het werk zag, maar zeker niet de laatste keer. Toxic Shock speelt op de indooreditie van Groezrock. Tot dan!

Toxic Shock

Fleddy Melculy

Één van de grootste Belgische metalnamen van het moment, is zonder twijfel Fleddy Melculy. Met het ep’tje Wat De Fok en de debuutplaat Helgië was de trein vanaf de eerste minuut vertrokken. België maakt kennis met deze hardcore/metalband met het singeltje T-Shirt Van Metallica, welke nog steeds in de playlist van Studio Brussel zit. Doordat de band nog steeds op de nationale radio gespeeld wordt en het feit dat Fleddy Melculy gewoon steengoed is in wat ze doen, heeft het al een serieuze fanbase weten te vergaren. Wanneer we een tien minuten voor aanvang van de show aan de stage arriveerde, stond er een mensenmassa voor de kleinste stage van Graspop.
Naast de ellenlange wachtrijen op de camping was ook de podiumkeuze voor Fleddy Melculy een flater van de organisatie. Zowat iedere Belg op Graspop kent de band, waardoor een plekje op de grote main stage op z’n plaats had geweest. Op de plek waar wij stonden, passeerden er constant mensen die toch nog voor wilden en begon na een tijdje het geluid van een spelende Dool in de Metal Dome te overheersen. Hierdoor hebben we beslist om deze show aan ons voorbij te laten gaan. Achteraf hebben we van verschillende mensen gehoord dat de Belgen een topshow hadden afgeleverd, en daar twijfelen wij niet aan. Volgende keer hopelijk op de Main Stage.

Fleddy Melculy

Iced Earth

Het was inmiddels een aantal jaren geleden dat ik Jon Schaeffer en zijn band aan het werk zag. Als groot fan van al het werk dat Matt Barlow met Iced Earth opnam, moest ik destijds even wennen aan Stu Block, maar ben uiteindelijk toch overgehaald. Iced Earth was wat mij betreft een subheadliner die ik absoluut niet wilde missen en ik moest me rot haasten om na een interview alsnog aan te sluiten. Tegen de tijd dat classic Burning Times over de wei waaide, de wind speelde menig band parten zo op de donderdag, zat ik er alweer helemaal in. Het unieke gitaargeluid dat deze band heeft, blijft toch heerlijk en ik genoot er met volle teugen van. De show zelf was niet eens zo strak, maar toch deden ook de nieuwe tracks van het aankomende album het prima, ook bij het publiek. Er was een opleving bij de track The Hunter te merken, zowel bij de band als ook bij de meezingende horden op het veld. Iced Earth werd voor mij nog specialer dan ze al waren, toen op het afscheid van ons geestelijk vader Jurgen Callens de song: Watching Over Me gedraaid werd, het kippenvel en de tranen van toen weerspiegelden zich op deze donderdag in juni, toen Iced Earth zijn, veel te korte set er mee afsloot. Powerful stuff.

Dool

Als eenzaam Nederlands redactielid van Amped-Up moet ik af en toe mijn Vlaamse collegae er eens op wijzen dat België niet het alleenrecht heeft op sensationele ‘nieuwe’ metal- en rockacts.  En dat, ondanks dat de Rode Duivels ons tijdelijk de baas zijn op voetbalgebied, we op metalgebied aardig stand houden. Als grote bewijs de band DOOL. Ik was ervan overtuigd dat dit wel eens de grote winnaars van de donderdag zouden kunnen worden en dat was nogal wat gezegd met namen als G ’n R op de bill. Ik kreeg nog gelijk ook en daar houd ik van. Niet alleen uit chauvinistisch oogpunt of een gevoel van nationale trots, maar omdat ik gewoon intens genoot van de heerlijke, loodzware rock die rockster Ryanne van Dorst en haar band door de Metal Dome knalde. Want hard dat het me toch ging. Ik stond nog niet halverwege de tent en miste mijn immer afwezige oordoppen. Arme stakkers in de pit, dat wordt shoppen voor een gehoorapparaat vrees ik. Het vleugje The Devil’s Blood, de knallende, slepende riffs, het feilloos beheersen van de instrumenten, de presentatie op het podium, het was helemaal tot in de puntjes rock ’n roll. Ik had nog vlot vijf nummers gehoord, maar ze waren door het oeuvre heen, hetgeen ik nu nog betreur. Heb je deze band gemist, ga dan gauw eens kijken, ze stelt nimmer teleur.

Dool

Ghost

Gemaskerde acts hebben groeipotentieel. Zo ook deze Zweden. Sinds ze een paar jaar geleden voor het eerst opdoken op Graspop ging het enkel maar in stijgende lijn. Zowel qua populariteit als qua programmering. Ghost mocht het publiek opwarmen net voor de rockiconen van Guns N’ Roses. Als ze nog een keertje terugkeren mogen we aannemen dat ze zullen headlinen. De setlist werd mooi uitgebalanceerd gepresenteerd, met natuurlijk de nadruk op het nieuwe Prequelle. Dit nieuwe album lijkt al flink ingeburgerd bij het publiek gezien de reacties welke de band ontving op de nieuwe nummers. Toch blijkt ook dat Ghost het moet hebben van het meer recente werk, want zowel Infestissumam als Opus Eponymous komen amper aan bod in de set. Showgehalte was er voldoende met een mooie podiumaankleding en dito kostuums van de protagonisten. Ons oordeel: een genietbare show.

Heilung

Zoals elk jaar het geval is, waren ook dit jaar wel wat buitenbeentjes te spotten in de line-up. Voor wie een meer dan drie uur durende show van Guns N’ Roses te veel was, wachtte er in de Metal Dome een fraai alternatief die de naam Heilung droeg. Eerlijk, voorheen was het Deense collectief rond zanger Kai Uwe Faust ons ook minder bekend. Toch waren er voldoende nieuwsgierigen, waardoor ‘de mooiste tent van het festival’ zonder enige moeite leek vol te lopen. Wat Heilung ons vervolgens bracht was groots. Op de eerste klanken zag je nog wat mensen om zich heen kijken, denkend: “wat doet dit op een ‘metal’-festival?”, maar dit was dus van korte duur. De eigenzinnige muziek die op ons afgevuurd werd, barstte van de organische klanken, elementen uit folk en het gekrijs van de frontman. Het allegaartje sleurde je in geen tijd mee in een ietwat duistere sfeer, waarbij je nauwelijks je ogen van het podium kon afhouden. Daar zag je zoveel beleving en emotie, die de artiesten met volle overgave in hun muziek stopten, wat bij momenten ronduit indrukwekkend was. Af en toe volgde een gezamenlijke kreet van enkele speerwerpers die het podium mee inkleurden. Gek om zien hoe een band als Heilung, met een minimum aan elektrische versterking in zijn muziek met gemak de hele tent mee in beweging kreeg. De grootste verrassing van dit weekend was vanop dat moment ook meteen bekend. Heilung kwam, zag, vocht voor wat het waard was, en met verstomming geslagen mochten we als herboren de Metal Dome verlaten.

Heilung

Kataklysm

Terwijl de buitentemperatuur daalde naar een onaangenaam niveau zochten we ondanks het Guns N’ Roses-concert toch de Metal Dome op voor een uurtje Northern Hyperblast. Het Canadese Kataklysm had immers nieuw werk voor ons. Meditations werd begin deze maand op de wereld los gelaten. Omdat we overtuigd waren van de kwaliteit van dit nieuwe album waren we erg benieuwd hoe het nieuw materiaal live zou klinken. Kataklysm-shows staan ook bekend voor de gerenommeerde moshpits die ze doen ontstaan. Dit was op donderdagavond dan ook niet anders. De band presenteerde een gebalanceerde setlist met voornamelijk songs uit de nieuwe plaat en de voorganger Of Ghosts And Gods. Aanvullingen werden uiteraard voorzien met knallers als As I Slither en Crippled & Broken. Kataklysm wist met dit concert de licht verkleumde lijven opnieuw van warmte en zweet te voorzien, zodat we vol goede moed en met een leuk optreden in ons geheugen gestampt weer de koelte op mochten zoeken.

Kataklysm

Guns N’ Roses

Een act waar volgens ons Graspop flink in de buidel heeft gemoeten. Maar ze haalden er wel eentje mee binnen met onvergelijkbare allure. Guns N’ Roses met Axl Rose én Slash. We had het durven dromen? Met Not In This Lifetime als tourneenaam lijkt het toch wel verdacht hard op een uitgekiende profitabele zet. Anyway dit terzijde. Bij aanvang van de dik drie en een half uur durende show was de buitentemperatuur gezakt naar voor de zomer onaangename waarden. Dit betekende dat deze vroege Graspop-apotheose toch flink moest gaan knallen wilden ze Amped-Up de volledige set uit laten zitten.

De eerste drie kwartier leek het wel of we naar een tractor-pulling wedstrijd zaten te kijken: de motor werd opgewarmd zodat de turbo’s voldoende op temperatuur zouden komen. Axls stem leek nog niet heel goed opgewarmd, want het vergelijk met de tractormotor die nog niet warm genoeg staat is sprekend: veel gesputter, af en toe een vlammende uithaal, maar nog geen echte power. Pas na een goed uur leken de Guns N’ Roses turbo’s pas echt goed opgewarmd. Dit betekende wel dat ze op vol vermogen hun uitgebreide setlist tentoonspreidden. Axl Rose zocht steeds meer de hogere regionen op – met glans – vooral gedragen door de volledige band.

Een show van deze duur heeft ook nadelen: ellenlange solo’s, song-intro’s… Kortom instrumentale intermezzo’s allerhande. Fijn voor de fans, een uitdaging voor de mindere liefhebbers. Ze halen de vaart met regelmaat van de klok uit het concert. Aan de andere kant zorgt de verrassende songkeuze, met naast de gekende covers van Bob Dylan en Wings, ook covers van The Who en Soundgarden voor fijne en beklijvende momenten.

De finale van de show met naast het eerder genoemde The Seeker (van The Who) crowdpleasers Patience en natuurlijk Paradise City zorgt voor een mooi orgelpunt van de eerste festivaldag. Guns N’ Roses kwam, zag en overwon.

Guns N’ Roses

Photo credits: Graspop Metal Meeting (Jens De Haes, Arne Desmedt, Dorien Goetschalckx, Tim Tronckoe, Rudy Den Doncker, Robin Looy, Stijn Verbruggen, Nathan Dobbelaere, Mats Palinckx) and Hughes Vanhoucke for Mariskal Rock/La Heavy Magazine