Met de donderdag als extra festivaldag met absolute headliner Guns N’ Roses reeds achter de kiezen, gevolgd door een frisse nacht met voorjaarsminima was Amped-Up tijdig present voor dag twee op de Stenehei te Dessel. Vandaag de blik van de redactie op enkele concerten van vrijdag.

Galactic Empire

Amped-Up was erg nieuwsgierig hoe de Star Wars -muziek van John Williams zich zou gaan vertalen naar metalnormen. Wel: het gaat. Voor even dan toch. De Main Theme, het overbekende aanzetmuziekje van de filmsage, samen met de overbekende en duistere klanken van de Imperial March daar gelaten, verzandde het concert van Galactic Empire in wat doelloos progressief geriedel op gitaar. Hier en daar werden wel pogingen ondernomen om wat meer bekende klanken aan te leveren, maar dit lijkt enkel weggelegd voor de die-hard Star Wars-fans onder ons. Toch vonden we hun versie van Duel Of The Fates (uit de The Phantom Menace-film) geslaagd. Maar buiten deze drie dingen: helaas niet meteen voor herhaling vatbaar.

Culture Abuse

Voor menig punk-/hardcoreliefhebber begon dag twee met een pijnlijke overlapping. De Amerikanen van Stick To Your Guns speelde op dezelfde moment als zijn landgenoten Culture Abuse. Daar ik al verschillende shows van Stick To Your Guns op mijn teller heb staan, en nooit echt omver werd geblazen, in tegendeel zelfs, was mijn keuze snel gemaakt. Wat ben ik blij dat ik iets na één aan de Jupiler Stage stond. Culture Abuse wist me vanaf de eerste seconde meer dan te boeien en leverde uiteindelijk één van de beste show van het weekend af.
Mensen die de show hebben mogen meemaken zullen niet allemaal zo lyrisch zijn. Frontman David Kelling was dronken en leverde een alles behalve professionele show af, maar is dit wel nodig? De man vulde de stage en deed wat je van een frontman mag verwachten. Entertainen. Het best kan je Kelling vergelijken met Fat Mike van Nofx, het hoort bij de gimmick van de band.
Ross Traver, Nick Bruder, June Bug en Shane Plitt waren wel bij de pinken en zorgde voor de wel zeer goede muziek. De catchy vernieuwende punk in combinatie met Kelling als uithangbord, het kan wel eens de nieuwe gouden punkband worden.
Naast genieten van nummers als Jealous, Dream On en de uitwuiver Turn It Off van de debuutplaat Peach, kregen we ook een voorstelling van de opvolger Bay Dream, welke nog maar net het levenslicht zag. Deze plaat ligt perfect in het verlengde van Peach waardoor de set van zo’n veertig minuten voorbijraasde. Tijdens het laatste liedje wierp Kelling de micro nog mooi rond de ophangende lichten welke nog een huzarenstukje opleverde om deze terug naar beneden te halen. Zo slaagde de band er als enige in om zelfs buiten hun speeltijd nog steeds te entertainen. Culture Abuse zorgde tegelijk voor één van de slechtste én één de beste shows van het weekend.

Akercocke

Muzikaal gezien werd deze band als minder toegankelijk aanzien op de druk bevolkte Graspop-affiche. Wel, diversiteit alom daar aanwezig. Dus waarom niet eens iets programmeren dat een beetje meer crunch biedt voor de luisteraars. Toch was de Marquee maar erg dun bevolkt voor de progressieve death metal van deze Engelsen. Resultaat was dan ook een sobere show met eigenlijk geen hoogtepunten. De band liet het allemaal een beetje ongeïnteresseerd aan zich voorbij gaan. Het publiek trouwens ook. Eentje dat niet zal blijven hangen, helaas.

Zeal & Ardor

Het was alweer lekker druk in de sfeervolle Metal Dome, wanneer het fenomeen Zeal & Ardor zijn opwachting maakte. De unieke mix van blues en donkere metalen sprak ook in Dessel een vrij breed publiek aan. En dat al vroeg tijdens dag 2, wanneer toch heel wat katers verteerd moesten worden. Frontman Manuel Gagneux liet er geen gras over groeien en trapte de set meteen op gang met de kraker In Ashes, afkomstig van debuutplaat Devil Is Fine, waarmee de band in 2017 hoge toppen wist te scheren in menig eindejaarslijstjes. Het overgrote deel van de show omvatte echter nummers van nieuwbakken album Stranger Fruit, hiermee leverde de band het bewijsstuk dat Zeal & Ardor geen ééndagsvlieg betreft. Deze nummers werden dan ook goed onthaald door de massa. De eerder korte, maar zeer intense set van zo’n drie kwartier wervelde werkelijk voorbij. Van een rustige bluesy opbouw, langs fragmenten waar gospel de toon voerde, naar rauwe snoeiharde blackmetalgetinte passages… We kregen werkelijk alles op ons bord. Het geheel echter in een harmonie die de perfectie benaderde. Op het einde van de set werden we getrakteerd op Devil Is Fine, waarna Zeal & Ardor het indrukwekkende schouwspel afsloot met Don’t You Dare en Baphomet. Een streling voor het oor, die nog even bleef nazinderen. Ongetwijfeld een van dé besten die dit weekend de revue passeerden, waarmee ze al zeker heel wat extra zieltjes voor zich wisten te winnen. Alles wijst in de richting dat we Zeal & Ardor nog op heel wat festivalpodia zullen aantreffen, want hier is publiek voor, zoveel staat vast!

Arkona

Zoals in de preview al aangegeven was ik eerder dit jaar helemaal van de sokken geblazen door de plaat Khram van het Russische gezelschap Arkona. Ik was dus van plan om hoe dan ook dit live aan het werk te gaan zien in de kersvers geopende Marquee. Na wat opstartproblemen werd de sfeer meteen gezet en lieten de Ruskis er geen twijfel over bestaan dat het hier ging om de ruigere hoek van het folkmetalgenre, met zwarte blackmetalinvloeden. Geen gigantische poppenkast zoals bij andere bands uit het genre, maar smaakvolle kostuums van grijze, gerafelde gewaden en hier en daar een traditioneel instrument. Zangeres en imposante dame Masha liet even horen hoe dat nou precies moet die screams. Wat een stem. Het geluid op zich was wellicht niet geweldig, zo hoorde ik veel te weinig gitaar in de mix en de fluit viel soms in het niet, maar al met al was het een prima show al zet ik liever thuis de plaat nog eens op. Ik was in ieder geval oprecht blij dat ik hiervoor wat eerder naar het terrein was gestrompeld en het zette de toon voor de dag.

Silverstein

Meer dan ooit was het punkgenre vertegenwoordigd op Graspop. Het sabbatjaar van Groezrock zal hier zeker iets mee te maken. Met Silverstein stond er naast Underoath ook eens wat post-hardcore op de affiche. Als grote fan was het voor mij een blij weerzien met de band, maar zelf betwijfelde ik dat dit wel een band was voor op een metalmeeting. Aan de opkomst aan de Jupiler Stage waren er duidelijk genoeg geïnteresseerden om de Canadezen eens aan het werk te zien.
Zoals vaak was het geluid aan de Jupiler Stage huilen met de pet op. Naast Knocked Loose en Culture Abuse was het geluid aan deze stage ondermaats, welke telkens weer wat van de beleving deed afnemen. Als Graspop de kaart van de hardcore en punk wil blijven trekken moet het toch met iets anders komen. Vanaf de eerste set in 2014 was het geluid verschrikkelijk, vijf edities later heeft deze stage nog steeds dezelfde pijnpunten, er is duidelijk werk aan de winkel als je het ons vraagt.
Terug naar de orde van de dag Silverstein, welke door het mindere geluid zijn tijd niet optimaal kon benutten. Het geheel oogde rommelig daar er continu met het geluid werd gespeeld. Hierdoor kon de band zijn emoties maar niet op het publiek loslaten. Shane Told was in uitstekende doen en zette zijn vocals sterk neer.
Wat de setlist betreft hadden de Canadezen een mooie variatie tussen het nieuwste werk Dead Reflection en de oudere platen. Het werd duidelijk dat nummers als opener Ghost, Retrograde en afsluiter The Afterglow perfect binnen het repertoire van de band past. Met The Afterglow heeft Silverstein ervoor gekozen om met een leuk sfeertje te eindigen. Graspop had het duidelijk naar hun zin en kon deze post-hardcorepunkshow wel pruimen.

Carach Angren

Veel animo en veel show met Carach Angren in de late namiddag. De Nederlandse horrormetallers stuurden aan op een concert met veel songs uit het nieuwste Dance and Laugh Amongst The Rotten. Er kon daaruit zelfs een nederlandstalig nummertje af. Buiten Fleddy Melculy gerekend denken wij de enige band die dit aandurft op de Graspop-affiche van 2018. Erg geslaagd overigens, de song In De Naam Van De Duivel. Visueel werden we ook verwend met zowel toetsenist Ardek als gitarist Bastiaan Boh die post vatten op risers. Absoluut visueel hoogtepunt (of dieptepunt, want voor sommigen mogelijk weinig smaakvol) was de vakkundige keelmutilatie van een monsterachtig vrouwelijke horrorpaspop. Daarbij vond zanger Seregor het ook nog eens nodig om mevrouwtje paspop even oraal te verwennen. Voor de liefhebbers dus…maar schokeffect gegarandeerd. Muzikaal hoorden we een band die zeer goed op mekaar (en op de meelopende effectenband) was ingespeeld. Carach Angren op Graspop 2018: een natte droom voor de fans, een nachtmerrie-thema er bij voor hen die het maar niks vonden. Mission accomplished, moeten ze daar in Nederlands Limburg nu denken.

Septicflesh

We beleefden op de Graspop-vrijdag een waar festijn op vlak van extreme metalbands. Uw dienaar, grote fan van het extreme genre, werd zowaar extatisch bij het aanzien van de affiche op deze dag. Een van de absolute hoogtepunten hierin toch wel het Griekse Septicflesh. Zij waren het immers die een van de topalbums uit de extreme metal van 2017 afleverde met Codex Omega. Anton Seth Siro en co waren dan ook zo vriendelijk om uit dit laatste album een bloemlezing te presenteren. Loodzware en bombastische Hellenistische death metal uit het vuistje. Toch een kleine teleurstelling dat we het fantastische titelnummer zelf niet mochten horen. Wat wel? De heerlijke opener Portrait Of A Headless Man, Enemy Of Truth en absoluut orgelpunt de afsluiter Dark Art. Wat ons betreft mocht het feestje nog wel langer doorgaan.

Killswitch Engage

Killswitch Engage speelde enkel tijdens hun eerste passage in 2004 in de nu ter grave gedragen Marquee II. De drie andere passages (2010, 2012 en 2016) waren allemaal op de grote main stages. Er zijn maar weinig metalcorebands die de main van Dessel in vuur en vlam kunnen zetten, maar Killswitch Engage is er daar één van. Ook deze keer stond het goed vol voor de main, maar eigenlijk bij zowat al de shows deze editie, en waren we klaar voor een best-of-show van Killswitch Engage.
Wat we konden verwachten, kregen we ook. De Amerikanen hadden een setlist gemaakt waarvan de balans tussen de oude klassiekers en de nieuwe krachtpatsers perfect in evenwicht zat. Toch kon deze show ons maar matig boeien. Het was de zoveelste show van de Amerikanen en misschien wel die ene show te veel. Wanneer de drumstokken in het publiek belanden slaakten we een zucht van opluchting: eindelijk.
Was Killswitch Engage slecht? Helemaal niet; de band presteerde zoals verwacht, maar ook niks meer. De mensenmassa rondom ons had het duidelijk wel naar hun zin, getuige de moshpit en de appreciatie na elk nummertje. Ook de band genoot met volle teugen en speelde zeer sterk.

Vader

Dan was het tijd voor de grootvader of godfather van de Poolse deathmetalscene: Peter Wiwczarek met zijn band Vader. Helaas was Vader zo’n band die ik altijd wilde gaan zien, maar die ik op mysterieuze wijze altijd wist te missen. De herkansing op Graspop Metal Meeting 2018 leek een uitgelezen mogelijk om ze dan eindelijk toch eens aan het werk te zien. Laten we vooropstellen dat deze band vooral ook om Peter draait en dan met name zijn unieke stemgeluid. Wat mij betreft bewees hij op de vrijdag iedereen een dienst om nog eens haarfijn te laten horen hoe je death metal nu eigenlijk hoort te ‘zingen’. Man wat een geweldenaar is deze man. De rest van de band viel echter een beetje in het niet en de korte set was ook niet pre se super overtuigend te noemen. Het was vooral erg statisch allemaal en het leek een beetje op een verplicht nummer op de kalender. Ook miste ik de hit God Is Dead; dat had veel goed gemaakt. Technisch gezien was de band in zeer goede doen en ik was erg blij ze eindelijk eens op het podium te zien. Wellicht dat ze in een clubshow beter tot hun recht waren gekomen.

Iron Maiden

Hoera! Iron Maiden treedt nog eens op met een best-of setlist. Als deze metalgrootheden een nieuwe plaat uitbrengen, moeten we eerlijk toegeven dat het soms erg lastige luisterstukjes zijn die live al eens een beetje saai durven uitvallen. Dit was niet aan de orde met hun Legacy Of The Beast-show op Graspop. Het publiek even wakker schudden met Doctor Doctor en het kippenvel verwekkende Churchills Speech. Dan meteen knallen met Aces High, inclusief Spitfire-replica boven de hoofden van de band. Oftewel: meteen indruk maken en de ‘heersers’-stempel drukken. De show vloog aan een rotvaart voorbij, evenals de pilsjes die in uw in feeststemming vertoevende dienaar verdwenen. Natuurlijk zijn Maiden-shows geproduceerd met uiterste precisie, met geen ruimte voor improvisaties. Toch hoeft dit niet. Alle klassiekers zijn aanwezig, met paar leuke verrassingen: Sign Of The Cross, The Wicker Man, Flight of Icarus. Het eindstation van de helse rit werd al snel bereikt met het trio Fear of the Dark, The Number of the Beast en Iron Maiden. Aansluitend de traditionele toegift met Hallowed Be Thy Name en Run to the Hills als waardige afsluiters van de negende keer Iron Maiden op de Desselse weide. We Want More!

Ayreon

Na een geweldige show van de Mighty Maiden was het tijd voor misschien wel ‘the main event’ van het festival voor mij. Mijn wederhelft had speciaal voor deze band de festivalschoenen nog eens uit de kast getrokken en samen begaven we ons, ruim op tijd om teleurstelling te voorkomen, naar de voorste regionen van de Marquee. Gezonde spanning bouwde zich per minuut wachten op. We hadden de kans gemist in Tilburg en dat had slapeloze nachten opgeleverd. Nu was het dan zover. En wat een beloning. 12 vocal kanalen werden er nog even gesouncheckt voor het losbarstte, TWAALF! Het podium stond zo vol met materiaal dat ik het mezelf nauwelijks voor kon stellen dat daar al het volk dat Arjen Lucassen met zich mee had gebracht ook daadwerkelijk op ging passen.

Daverend, oorverdovend applaus gaat door de enorme tent op het moment dat de eerste artiesten het podium betreden. Het zijn ook niet de minsten met trommelgod Ed Warby achter de vellen en een achtergrondkoortje met Irene Jansen, de zus van Floor.

Dan barst het los en op het enorme scherm komt de naam van de openingstrack tevoorschijn. Wat hou ik er toch van als een band begint met mijn favoriete song, dan is er geen weg meer terug en Ayreon wist mij direct aan de weerhaak te slaan met Age of Shadows. Het gemis van mijn all time fav zanger Hansi Kürsch was al snel vergeten, want deze uitvoering was subliem en feilloos, wat een intense climax.

Na de The Theory of Everything-duologie met zangeres Marcela Bovio, tot op dat moment onbekend voor mij, maar nu voor eeuwig in mijn gehoorkanaal gegrift, was het al snel tijd voor dream boat Tommy Karevik van het grote Kamelot om eens te laten horen en zien waarom al vrouwen voor hem smelten. Ik moet het hem nageven… smoooooothe. Waar ik het echter zelf warm van kreeg was het moment waarop Anneke, Simone en Marcela het wonderschone Walley of the Queens ten gehore brachten. Wat een geweldige harmonieën en hoe prachtig pasten deze stemmen bij elkaar. Nu moet ik sowieso altijd al knipperen als ik mevrouw Simons aanschouw, maar in combinatie met de andere twee dames werd het me bijna te veel…

Ik zou serieus een heel boekwerk over deze show kunnen schrijven…

On with the show! Nog een vijftal hits en andere vocalisten verder kwamen we aan bij een uniek moment tijdens al een unieke optreden. Barry Hay, jawel die van dat Haagse bandje uit de 70’s, betreed het podium en zet een geweldige versie neer van Sail Away to Avalon Ayreons eerste single ooit dat vervolgens uitreedt als Radar Love dat door de gehele tent wordt meegezongen. Kippenvel, alweer. Het meezingen uit volle borst gaat vervolgens door met crowdpleaser Everybody Dies! en ik vrees al voor het einde.

Eindelijk liet de grootmeester zichzelf zien dan zien. Na een korte speech, noodgedwongen, speelt Arjen zelf nog twee nummers mee en waagt zich zelfs aan de zang. Wat een held. Zo’n vrees voor het publiek en het podium, maar toch zo’n geweldenaar, zonder daar zelf kennis van te nemen.

Het sprookje komt ten einde met de Star One (Arjens andere band) hit The Eye of Rai dat door de volledige cast voorgedragen wordt. Twaalf van metal/rock’s beste vocalisten aan het werk op het podium. Helaas voor Barry had iemand zijn micro gejat, maar dat weerhield de goede man niet van meezingen. Het was helemaal het einde, trillen op de benen en helemaal van de sokken geblazen. Om me heen kijkend zag ik het breedste scala aan metalfans met de breedste glimlachen ooit. Blackmetalgasten, deathmetaldudes en softrockfans, samen onder de betovering van Ayreon en de tovenaar uit Waalwijk.

Als ultieme festival move sluit Damian Wilson zijn feestje af met een mooie dive vanaf de barrier om zich vervolgens, op honderden, duizenden handen gedragen de tent uit te laten escorteren. Letterlijk tot aan het gaatje gaan noem ik dat. Herinneringen om nooit te verliezen.

Parkway Drive

Na de magistrale show van Iron Maiden was het tijd om de voorhamer boven te halen. De Australische band Parkway Drive mocht voor de eerste keer de Main Stage van Dessel afsluiten. Het was duidelijk dat een groot deel van de Graspoppers geen boodschap meer had aan een stevig potje metalcore, want een groot besloot na de triomftocht van Maiden naar de camping te trekken. De jongere metalheads maakte de gekende bocht om toch een glimp mee te pikken van Parkway Drive.

In de lente van dit jaar bracht de band met Reverence het zesde studio album op de markt. Net zoals zijn voorganger IRE wist deze plaat niet iedereen te overtuigen. Ook binnen onze redactie bleek er onenigheid te zijn waardoor we benieuwd waren of Parkway Drive ook tijdens zijn vijfde passage kon uithalen. Dat deden de Aussies zeker, maar niet op de manier waarop een groot deel van de old-schoolliefhebber dit graag had gehad.
De setlist bestond grotendeels uit de twee laatste platen, aangevuld met vier oudere tracks. Persoonlijk was ik helemaal niet overtuigd, in tegendeel zelfs, maar de rest van de aanwezigen had het echt naar hun zin. Parkway Drive speelde magistraal, ook dat moet gezegd worden. Zoals vroeger is de band in zijn totaliteit nog steeds geweldig, jammer dat ze qua inhoud zo zijn veranderd. Soit, de mannen zetten een prachtige show neer, al was het bij mij wel de laatste keer vrees ik.

Photo credits: Graspop Metal Meeting (Jens De Haes, Arne Desmedt, Dorien Goetschalckx, Tim Tronckoe, Rudy Den Doncker, Robin Looy, Stijn Verbruggen, Nathan Dobbelaere, Mats Palinckx) and Hughes Vanhoucke.