Bij aanvang van Graspop dag drie bereikte ons het trieste nieuws dat Pantera-drumicoon Vinnie Paul totaal onverwacht was overleden in zijn slaap. Hij stond nog niet zo lang geleden met zijn band Hellyeah op een van de Graspop-podia. Deze gebeurtenis zou zijn repercussies vinden in veel van de concerten op zaterdag en zondag van Graspop 2018. Ondanks dit onheuglijke nieuws presenteren we onze selectie uit de zaterdagconcerten van Graspop Metal Meeting 2018.

Stray From The Path

Door de cancel van de nu-metalact POD werd de Amerikaanse metalcoreband Stray From The Path van de Jupiler Stage verplaatst naar opener van één van de twee mainstages. Op voorhand werd gevreesd dat de show, door de wissel een heel ander gevoel zou krijgen. Dit was niet het geval, al vroeg op de dag leverde Stray From The Path een deftige show af. De mensenmassa voor de main stage bekoren met metalcore, het blijft een zeer moeilijke opdracht. Wie helemaal vooraan staat, krijgt de feeling van de show zoals hij hoort, maar wanneer je je net wat te ver van de stage begeeft, komt het vaak niet over. Dit doordat Graspop ervoor kiest om overal biertogen te plaatsen én dus ook een stroom van mensen. In het midden aan de twee main stages is dit ook het geval waardoor je, wanneer je ergens in deze ruimte staat continu gestoord wordt in je muzikale beleving. Om half twaalf zijn er nog maar weinig mensen aanwezig op de weide en zijn de meeste onder hen nog redelijk nuchter. Zeker op dag drie komen enkel zij die de act kennen opdagen, of zij die het genre een warm hart toedragen. Dit zorgde voor de perfecte sfeer, ook al waren de Amerikanen de main stage aan het afbreken. Het selecte publiek had het duidelijk naar zijn zin.
Stray From The Path was in bloedvorm. De setlist beperkte zich tot de laatste twee album, Only Death Is Real en Subliminal Criminals, aangevuld met de publieksfavoriet Badge & Bullet. Tijdens dit nummer werd de crew al vroeg op de dag aan het werk gezet met een karrenvracht aan crowdsurfers. Andrew Dijorio ging tijdens dit nummer bij het publiek een kijkje nemen om de breakdown nog wat meer power te geven. Stray From The Path opende de Main Stage met verve.

Stray From The Path

Batushka

Voor liefhebbers van de donkere metalen één van de optredens die met stip aangeduid stond op de programmatie. Een perfect huwelijk van snoeiharde black metal en Russisch-Orthodoxe kerkgezangen  in een duister jasje, is waar Batushka garant voor staat. Zo’n nummertje opvoeren kort na de middag in een nog vrij heldere Marquee is geen eitje. Toch slaagde Batushka erin de sfeer en beleving van zijn muziek op het publiek over te zetten. Met een vrij lange, stille intro, waarbij alle kaarsen ontstoken werden op het podium, werd je aandacht meteen naar het podium toe gezogen. In een rode schijn telden we acht bandleden gekleed in kazuifels, een extra mysterieuze toets binnen dit geheel. Na de kille stilte van de intro kregen we meteen een tsunami van zwartgeblakerde riffs over ons heen. Een goed afgestelde klank zorgde ervoor dat de cleane vocalen vol koorgezangen mooi doorheen deze storm van geluid weerklonken. Het sterke optreden omvatte zowat alle ‘gebeden’ die Batushka’s debuutplaat Litourgiya bevat, en bezorgde ons meerdere kippevelmomenten. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat dit schouwspel zeker niet had misstaan op dat indrukwekkende religieuze podium van de Metal Dome, dat nog een extra toets had kunnen toevoegen aan dit spektakel. Los van dit leverden deze Polen een sterk optreden af waarmee ze onze nieuwsgierigheid naar een opvolger voor hun ijzersterk debuut nog wat wisten aan te wakkeren.

Batushka

Kadavar

Omdat ik niet voor een gat te vangen ben en ik van hardcore tot folk en van power tot black luister, stonden er vooral kwaliteitsbands op mijn lijstje dit jaar. Een van de bands die mij altijd kon bekoren, zeker tijdens lange autoritten, was het Duitse ‘vintage hardrock’-gezelschap Kadavar. Ik liet de kans niet schieten en strompelde richting de Metal Dome om een bier of drie te gaan drinken met een collega en uiteindelijk wat tegen het lijf gelopen dorpsgenoten. Dit alles onder het genot van een geweldige set van de bebaarde Moffen. Wat een geweldige sound zette deze band neer, het deed me met vlagen denken aan nog en favoriet genaamd Rival Sons, die een soort gelijke bluesy hardrock speelden op een voorgaande aflevering van Graspop. Ik ben altijd zeer gelukkig dat GMM dit soort bands boekt, om zo wat kleur en afwisseling aan het festival te geven een onderbreking van de growls en blast beats. Liever dat dan van die wigger-hiphopbands waarvan er helaas ook mochten aantreden (ik hoe geloof ik geen voorbeelden te noemen…). Kadavar rockte echt de tent uit en kreeg het gemêleerde publiek prima mee op sleep. De set had van mij gerust nog wat nummers meer mogen duren; net als bij DOOL zat ik er echt net helemaal lekker in toen het al weer gedaan was. Ik ga deze Duitse rockers zeer zeker weer aanhoren als ze op clubtour in de buurt komen.

Kadavar

Kreator

We zien ze niet zo graag in de setting zoals we deze op Graspop kregen voorgeschoteld: in klaarlichte dag. Wie ooit eens een Kreator festivalshow op bijvoorbeeld Wacken zag, weet wat ik bedoel. De energie en sfeer van Kreator past beter in duisternis. Dat even terzijde. Wat we op Graspop zagen en hoorden was best OK. Mille, Sami en co. waren in een vrolijke bui. Toch konden we ons niet van het gevoel ontdoen dat de show een beetje op automatische piloot werd afgewerkt. Gewoontegetrouw plaatste ook Kreator zijn nieuwste album op de voorgrond. Gods Of Violence (uit 2017) is puik materiaal en valt perfect binnen de Kreator-grenzen. Samen met setopener Phantom Antichrist (uit de gelijknamige voorloper van Gods Of Violence) en een klad klassiekers (Violent Revolution, Phobia en afsluiter Pleasure to Kill) werd de grote honger van de fans gestild, al mocht er wat ons betreft nog een afzakkertje bij in de vorm van Flag Of Hate bijvoorbeeld. Ach wat, ze komen in het najaar nog eens terug in de buurt voor een headlinershow (samen met Dimmu Borgir). Dat maakt allicht weer veel goed.

Marduk

Ik wind er geen doekjes om. Ik ben een blackmetalfanaat in hart en nieren en m’n lever ook. Helaas had ik eerder Watain en Wolves in the Throne Room moeten missen vanwege de geweldige Iron Maiden-show. Maar ik was niet treurig omdat the mighty Marduk mijn wonden zou komen zalven in de Marquee. Het zwarte hart wil wat het wil en ik was toe aan wat hel, verdoemenis en een flinke dosis agressie. Ik had Morgan en Mortuus helaas gemist in Tilburg vanwege links/zionistisch geneuzel, dus moest de show op Graspop veel goed maken. Marduk heeft een groot scala aan reputaties aan zich verbonden. Een van de kenmerken van hun eigen stijl van black metal is het nekbrekende tempo waar zij mee spelen. Het thema en verheerlijking van oorlog kwam dan ook uitermate goed uit de verf door de slopende blastbeatsalvo’s en vernietigende riffs. In een goede mix van oudere knallers en nieuwe hits van het album Viktoria wist Marduk mijn nekspieren volledig aan gort te krijgen in vijftig minuten tijd. Wat een onverbiddelijke aanval op je geestelijke gezondheid was deze show. Chapeau for de drummer die zijn kit werkelijk geselde alsof zijn leven er vanaf hing. Het is zo jammer dat deze band zo’n emmer stront over zich heen krijgt van complete leken en rasidioten, want muzikaal bracht Marduk dat speciale, licht kwaadaardige, sausje dat een festival soms nodig heeft. Even onder de kloten geschopt worden kan geen kwaad en hier is deze band, bij uitstek, erg goed in. Ik mist helaas wel de hit Frontschwein, dat had het optreden helemaal gemaakt voor me, gemiste kans, maar je kunt ook niet altijd je zin krijgen. De Zweden hadden me in ieder geval mijn broodnodige black fix gegeven, zodat mijn bloedruk weer wat gestegen was en de dag verder kon.

Marduk

Underoath

Met Madball, Less Than Jake, Thy Art Is Murder en Underoath wist de organisatie van Graspop 4 kleppers te strikken om het kleinste podiumpje af te sluiten. Twee onder hen speelde voor de eerste keer in Dessel, waaronder ook Underoath. De Amerikanen staan sinds enkele jaren weer op de planken en wisten vorig jaar Groezrock nog met verstomming te slaan. Begin dit jaar bracht de band met Erase Me eindelijk de opvolger van het in 2010 verschenen Ø (Disambiguation). De plaat werd niet door iedereen hartelijk ontvangen, daar de Amerikanen een andere sound hadden gehanteerd. Op de nieuwste telg was de energie die de platen van Underoath zo kenmerkte verdwenen en ingeruild voor commerciële elementen. Of het getemperde geheel Graspop tijdens zijn eerste passage kon overtuigen betwijfelden wij ten zeerste. Dat de nieuwe nummers geen meerwaarde zouden creëren, dat had elke fan van ver zien aankomen. Maar dat Underoath op dergelijke manier voor de dag zou durven komen had niemand verwacht. Zonder enige overtuiging werd deze show erdoor geramd. Ook kwalitatief presteerden de Amerikanen fel onder de verwachtingen. Muzikaal was het rommelig en ook de vocalen van Spencer Chamberlain waren botweg slecht. Zowel zijn cleane zang als de screams waren niet om aan te horen. Waar Underoath vorig jaar nog een knalprestatie afleverde op Groezrock, was het nu een draak van een optreden. Gelukkig waren er niet veel aanwezigen, al weet ik niet of de andere optie, Rise Against wat beter had geweest. Hoe dan ook ga ik deze voorstelling snel vergeten, wat een belabberde toestanden.

Underoath

At The Gates

Met At The Gates kregen we in de Marquee als headliner een band die destijds mee aan de wieg stond van de typische Gothenburg deathmetalsound. Na bijna twee decennia  van stilte kwamen deze Zweden in 2014 nog met het album At War With Reality op te proppen, die zeker als een waardevolle toevoeging mag aanzien worden aan het oeuvre van deze ervaren rotten. We waren dan ook blij dat de drooglegging dit keer van kortere duur was. Want amper vier jaar later kwam er met  To Drink From the Night Itself alweer een nieuwe plaat op de markt, waarbij duidelijk mocht wezen dat At The Gates dit kunstje als geen ander beheerst. Dit alles zorgde ervoor dat we met grootse verwachtingen naar de marquee waren afgereisd, voor wat wel eens een stevige muilpeer kon gaan opleveren. Op de tonen van Der Widerstand betraden Tomas “Tompa” Lindberg en de zijnen de planken, waarna we meteen de titeltrack van het nieuwe album over ons heen kregen. Een eerste uppercut werd uitgedeeld met de klassieker Slaughter Of The Soul, waarbij de massa meteen in beweging kwam. Spijtig genoeg duurde het ook niet lang, want de technische problemen staken de kop op. Hierbij viel het geluid ettelijke malen gewoon volledig weg. Gelukkig lieten de mannen van At The Gates het niet  aan hun hart komen, en knalden ze gewoon lekker verder. Wanneer ook de moshpit niet stilviel en crowdsurfers bleven komen op dat moment, mocht meteen duidelijk zijn dat deze heren de zaakjes goed voor mekaar hadden. Een razend energieke set, die zeer professioneel gebracht werd, bestond uit (amper) drie nummers afkomstig van de nieuwste telg, To Drink From the Night Itself. Verder bestond de set uit zes nummers van de comebackplaat At War With Reality en evenveel stuks van dat steengoede Slaughter Of The Soul-album. Toegegeven, we hoopten stiekem op een oude kraker van The Red in the Sky Is Ours of het nog oudere Gardens of Grief, al kon het de pret niet bederven. Onder een luid, verdiend applaus mochten deze heersers het podium verlaten, na een pittig staaltje Gothenburg death metal, die tot op vandaag nog niets aan brutaliteit moest inboeten. Uitgeput en de longen volledig leeggebruld konden we dan ook meer dan tevreden de marquee verlaten.

At The Gates

Megadeth

Over Megadeth kunnen we relatief kort zijn. Dave Mustaine was weer zijn schuchtere zelf. Onze landgenoot Dirk Verbeuren immer strak in combinatie met de bas van Ellefson. De setlist zelf puurt uit vijf albums, met Rust in Peace welke met de hoofdmoot ging lopen. Kippenvelmomentje met My Last Words, dat als eerbetoon diende voor de zeer recent ontvallen Vinnie Paul. Volgens de band zelf was het een hele tijd geleden dat ze dit nog live brachten. Met het overlijden van de Pantera-drummer een goede reden om deze ingetogen song nog eens van onder het stof te halen. Verder bracht de band weinig nieuws onder de zon. De crowdpleasers Symphony of Destruction en Peace Sells ontbraken uiteraard niet.

Volbeat

Van de Denen kregen we een sobere headlinershow zonder veel franjes, vuurwerk en zever. Veel ruimte voor muziek dus. We onthouden het klassieke Cash-tribute-combo Ring Of Fire/Sad Man’s Tongue die een eerste keer het publiek echt liet deinen. Ook de medley Heaven nor Hell / A warrior’s Call / I Only Want to Be with You stak erg vroeg in de set.

De goed op mekaar ingespeelde band deed zijn ding op automatische piloot zonder echter de voeling met het publiek te verliezen. Andermaal kippenvel met het wondermooie Goodbye Forever als zoveelste eerbetoon aan Vinnie Paul. Volgens ons denkt nu menig Volbeat-fan om dit in hun herinneringsdienst-playlist op te laten nemen. Volbeat stuurde het Graspop-publiek de nacht in met het weergaloze Still Counting. Voor we er erg in hadden was de show alweer een voetnoot in de geschiedenis van het festival.

Marilyn Manson

Marilyn Manson kwam voor de derde keer een dag van Graspop afsluiten. Bij de twee voorgaande passages werd de show door een groot deel van het publiek geboycot, waardoor Manson en zijn band de shows op automatische piloot speelden. Ook voor de fans, was het altijd jammer om te zien hoe een groot deel van de aanwezigen de show verpestte. Deze keer was het anders: iets na middernacht stond er een grote enthousiaste menigte klaar om de Amerikaanse nu-metalact met open armen te ontvangen. Manson koos ervoor om met Irresponsible Hate Anthem en Angel With the Scabbed Wings furieus uit de startblokken te schieten. Beide nummers zijn afkomstig van het tweede studioalbum Antichrist Superstar.

Vanaf de eerste minuut dwaalde er een duister sfeertje over de weide van Graspop die de hele show bleef hangen. Wie zich had verwacht aan een voorstelling van het nieuwe album Heaven Upside Down, welk in de herfst van vorig jaar verscheen, kwam bedrogen uit. Slechts twee nummers van de dertien waren afkomstig van het tiende album. Say10 wist de hele weide aan het zingen en springen te krijgen, maar Kill4Me haalde al de energie uit de setlist. Vooral doordat Manson enkele vrouwelijke toeschouwers op het podium riep, om daar totaal geen meerwaarde te creëren. Fijn voor de 4 meisjes, voor de 30 000 andere was het in die tijd proberen wakker te blijven. Gelukkig gaf Marilyn Manson onmiddellijk na dit zwak momentje weer wat energie. Eerst door halvelings I Don’t Like The Drugs (But The Drugs Like Me) in te zetten, om verrassend over te schakelen naar The Dope Show. Ook de daarop volgende cover van het Britse new wave duo Eurythmics zijn Sweet Dreams (Are Made of This) kreeg de wei aan het dansen.

Eindelijk heeft Marilyn Manson eens een deftige show gespeeld op de Main Stage van Graspop. Jammer dat er geen ruimte meer was voor We Know Where You Fucking Live te spelen, dé knaller vanop zijn nieuwste plaat. Desalniettemin was het van begin tot einde genieten.

Photo credits: Graspop Metal Meeting (Jens De Haes, Arne Desmedt, Dorien Goetschalckx, Tim Tronckoe, Rudy Den Doncker, Robin Looy, Stijn Verbruggen, Nathan Dobbelaere, Mats Palinckx) and Hughes Vanhoucke.