Je kijkt een heel jaar uit naar een weekend als dat van Graspop. Voor je er erg in hebt zit het er al weer op. Zondag Josdag, ook in Dessel, met een eclectisch gamma bands. Hier de Amped-Up-mening van enkele optredens in onze laatste Graspop-review voor 2018.

Employed To Serve

Wie de laatste dag van Graspop vroeg genoeg uit de veren was, kon aan de Jupiler Stage terecht voor een stevig potje alternatieve post-hardcore. De Britten van Employed To Serve vormen een vijfkoppige band welke een wel zeer speciale sound voortbrengt. De scherpe vocalen van Justine Jones in combinatie met diepe grunts van gitarist Sammy Urwin vormen op album een onverwoestbaar geheel. We waren dan ook benieuwd of de Britten live met dezelfde overtuiging op een podium stonden. Muzikaal gezien was Employed To Serve een topper, enkel het entertainmentgehalte mag wat ons betreft wel wat worden opgetrokken. De frontvrouw Justine Jones is zo schuchter op een podium, niet normaal. Het woord laat ze dan ook logischerwijs aan haar gitarist Urwin. Maar ook tijdens de nummers is Jones niet overtuigd van haar kunnen. Naast de vocals die ze perfect neerzet, durft ze verder niets te ondernemen. Het publiek eens aanmanen om wat actiever te zijn, ook die taak neemt Urwin van haar over. Ondanks het vroege uur en het feit dat één van de vijf leden er niet bij leek te zijn wist Employed To Serve al vroeg op de dag de mensen aan het bewegen te krijgen. The Warmth Of The Dying Sun, de tweede plaat van de Britten, nam het grootste deel van de setlist is beslag. Het meest opvallende feitje van deze show, kwam pas helemaal op het einde, wanneer de laatste noot al lang uit de boxen was geknald. De drummers wierp zijn stokken in het publiek welke bijna een relletje opleverde. Een al iets oudere dame was op de drumstok gaan staan waarna een jonge kerel haar onderuit duwde en de drumstok alsnog mee naar huis nam. De partner van de vrouw, kon deze move niet smaken maar liet het euvel wijselijk passeren.

Employed To Serve

Knocked Loose

Met Knocked Loose had de organisatie van Graspop dé nieuwe hardcoresensatie weten te boeken. Na verpletterende shows, en dat verpletterende mag je best letterlijk nemen, als supportact bij de farewellshow van Expire en een half jaartje later als support bij Comeback Kid was het nu dus tijd om het metal-minded publiek in Dessel te overtuigen. Een kwartiertje voor aanvang van de show stond de planché al goed gevuld. Ook de voorgevormde moshpit was er, waardoor de mensen die graag hun armen en benen in het rond zwierden niet lang hoefde te twijfelen. Niet dat een “danser” in deze pit zich iets aantrekt van de andere, het best kan je hen omschrijven als een antisociaal dansclubje. Alles en iedereen moet eraan geloven, en dat was ook niet anders tijdens de passage op Graspop. Voor vele oudere metalheads zou de moshpit van Knocked Loose eruit zien als één grote vechtpartij. Soms weet het er wel eens in te ontaarden, maar de meeste mensen die vooraan staan tijdens een show van een beatdown hardcoreband, weten aan wat ze zich kunnen verwachten. Elk moment kan er een arm, been of eender wat in het rond vliegen, daar moet je je nu eenmaal op voorbereid zijn. Voor wie het er allemaal wat te wild aan toe gaat moet wijselijk wat verder gaan staan, en niet de moraalridder zitten uit te hangen. Dit hoort bij heel de act. Ook de acties van een mannetje van, we schatten hem een jaar of veertien, “verraste” vele mensen. Met z’n shirtje van Knocked Loose ging hij als een wilde tekeer. Je zag de mensen zich agressief omdraaien om die lastigaard eens een lesje te leren. De blik wanneer ze het kereltje zagen staan was geweldig. Wat kan of moet je doen als er zo’n mannetje als een gek tekeer gaat? Na een tijdje ging de tiener naar het midden van de pit om ook daar van jetje te geven. De opvolging is gegarandeerd! Wie er bij was zal deze adrenalinebom niet snel vergeten. Een hele set lang was de pit ongezien voor Graspop. Waar Knocked Loose ook staat, ze weten overal de massa aan het bewegen te krijgen.

Knocked Loose

Shining

Een band die ik al geruime tijd live aan het werk wilde zien was het Zweedse Shining, de band van beroepspsychopaat Niklas Kvaforth. Nu had ik al veel gelezen en gehoord van deze band en hun ‘speciale’ frontman, die al zijn eigen dood in scene zette, zich regelmatig met scherpe objecten bewerkt op het podium en de mensheid vooral als een insectenplaag aanschouwt. Interessant gezelschap om eens een biertje mee te drinken, denk ik dan. Shining speelde zijn vorm van extreme metal, geïnspireerd door de blues en met de wortels in de blackmetalscene, op een redelijke matte manier.

Er sprong niet bepaald iets uit en ook de automutilatie uitspattingen van de frontman bleven uit. Ik had hem eerder al met een fles van Lemmy’s favoriete merk gootsteenontstopper (JD) zien rondlopen en de bodem was tegen show time al redelijk bereikt, wellicht had dit er wat mee te maken dat het allemaal niet echt overkwam. De show was langzaam, zonder echte opbouw naar een climax. Kvaforth was niet eng of onaangenaam zoals bijvoorbeeld Ghaal kan zijn en zijn met oude bloedvlekken besmeurde shirt was ook niet bepaald indrukwekkend. Ik had meer verwacht van deze set. De gitarist, Peter Huss, deed nog redelijk zijn best, maar speelde ook niet op het top van zijn kunnen. De goesting bij de band was ver te zoeken helaas. Ach, you can’t win ‘em all.

Body Count

Met Body Count en Limp Bizkit had de organisatie van Graspop twee bands achter elkaar geplaatst met zowel een grote aanhang als tegenhang. Ondanks het vroege uur slaagde Body Count erin om de weide te entertainen met rap metal. Het openingsschot was er eentje waarmee de Amerikanen niet anders dan goed ontvangen konden worden. Met Raining Blood en Postmortem, twee covers van Slayer, zat de sfeer vanaf het begin uitermate goed. Ondanks het feit dat Body Count in de lente van vorig jaar met Bloodlust een album uitbracht, was de setlist nagenoeg hetzelfde als drie jaar geleden. Enkel de covers van Slayer en het uitstekende No Lives Matter werden ten berde gebracht.

Zelfs de stukjes tussen de nummers waren bijna een kopie van de vorige passage, wat de beleving wel wat onderuit haalde. Nog een element die de energie uit de show haalde was het hele familiegebeuren. Niet enkel Little Ice tekende wederom present, en zorgde net zoals de vorige keer voor meer irritatie dan genot. Ook het jongste dochtertje werd op het podium gezwierd. De kenmerkende donkere Body Count-sfeer verdween als sneeuw voor de zon. Ondanks al deze minpunten bleef de weide zo’n klein uurtje enthousiast. Onze redactie werd echter niet omvergeblazen en had toch wat meer verwacht. Volgende keer mag de focus weer wat meer op de muziek gelegd worden.

Carnivore A.D.

Met het overlijden van Peter Steele in 2010 werd de hoop begraven om Carnivore ooit nog eens live te zien spelen. In augustus vorig jaar kwam dan het nieuws dat gitarist Marc Piovanetti de band verder zette, met twee lettertjes er bij (zoals andere bands hetzelfde voorbeeld al gaven, hier zit nog wel toekomst in). Graspop was er als de kippen bij om de band een Belgische datum op hun Europese tour te geven. Amped-Up zag zich moreel verplicht om dit concert te gaan bewonderen. Het zijn in ieder geval grote schoenen om te vullen, die van wijlen Peter Steele. Maar de figuur Baron Misurace, een in onze contreien een nobele onbekende, lijkt de meest geschikte persoon om dit te doen. Al is het maar om zijn imposante Nathan Explosion-achtige verschijning. Wij weten nu waar Adult Swim de inspiratie haalde voor de Dethklok-frontman.Twee plaatjes heeft de band om songs uit te kiezen. En we kregen een mooie, euh, bloemlezing. Wij onthielden de meest bekende nummers Jesus Hitler, Race War en setafsluiter Sex and Violence. Dat Carnivore A.D. een nobele onbekende is voor het over het algemeen erg jonge Graspop-publiek merkten we aan de vrij magere tentvulling. Muzikaal herleefde de rauwheid in de sound van de band. Wat ons betreft mag Carnivore A.D. gerust nog een keertje langskomen in deze bezetting. Voor de oudere metalheads, welteverstaan.

Carnivore A.D.

Limp Bizkit

Na de tegenvaller wat Body Count was geworden, mocht Limp Bizkit proberen om ons te overtuigen. Vier edities terug mochten de Amerikanen nog de Main Stage afsluiten net zoals in 2012. Tijdens zijn laatste passage was Fred Durst onder invloed van drank en/of drugs waardoor de show uitdraaide op een misbaksel. Ook deze keer werd het een mindere “Limpyshow”. Ondanks het feit dat de band ditmaal maar een uurtje speeltijd kreeg, werden er meer covers gespeeld dan eigen nummers. De feestvierders op de weide konden dit wel smaken, maar voor zij die voor de muziek in Dessel waren, gelukkig nog steeds de meerderheid, maar elke editie slinken ze, werd het een lang uurtje. Limp Bizkit was in topvorm, ook dat moet gezegd worden. Fred Durst zette zijn vocals sterk neer, en ook de andere bandleden speelden zich in de kijker. Vooral Wes Borland zal bij vele toeschouwers in het oog gesprongen zijn. Tijdens Break Stuff ging de gitarist op wandel naar de moshpit, om daar de breakdown op een speciale manier in te zetten. Het zorgde ondanks de slappe show eindelijk voor wat echte Limp Bizkit-power.

Limp Bizkit

Lacuna Coil

Ik laat me graag verrassen en luister graag naar tips van collega’s en lezers. Zo vond ik mijn weg naar de Marquee (waar ik net zo goed had kunnen bivakkeren), om het Italiaanse Lacuna Coil te gaan zien. Nu kende ik slechts Luca Turilli (Rhapsody) en Beheaded uit de Italiaanse metalstal dus ik was toe aan wat verrijking. Vanaf de eerste noten was ik in de ban van de prachtige zangeres op het podium. Wat een stem en prettige stage presence had deze dame. Ook al had ze wat meer jaren op de teller staan dan het gemiddelde hertje dat zich frontvrouw van een metalband mag noemen, wist ze me aan haar lippen te kluisteren. Deze band verraste me enorm. Wat een heerlijk heavy geluid hebben deze pizzabakkers. Het tweestemmige werkte fantastisch en de gehele band stond als een huis. De sfeer die zij wisten te creëren in de tent was ook uniek en smaakte naar meer. Aanvankelijk stond deze band op het lijstje om een paar nummers van mee te pikken tussen andere bands door, maar ik heb de gehele set uitgekeken. Dat deze band inspireerde werd pas echt duidelijk toen Cristina Scabbia noodgedwongen een a capella versie van AC/DC’s Highway to Hell zong met de gehele tent als achtergrond koortje, vanwege technische ellende. De komende weken staat Lacuna Coil in ieder geval in mijn playlists. Ik mag graag verrast worden op deze manier door gevestigde bands die ik voorheen nooit luisterde.

Lacuna Coil

Hollywood Vampires

We bestempelden deze band eerder als de moeder alle coverbands. Het concert hebben we dan ook getracht met dezelfde mindset te beleven. Het viel op, écht op, dat het voor het publiek vooral te doen was om Johnny Depp. Oké, hij is een wereldster zonder weerga. Maar bij hem kregen wij het gevoel dat het cliché schoenmaker blijf bij je leest andermaal bewaarheid werd. Er rezen zelfs twijfels of mijnheertje Depp zijn gitaar netjes uit de mix was gehaald. Gelukkig waren er Alice Cooper en Joe Perry om de (geleende) meubelen te redden. Over de meubelen zelf dan: naast de Cooper– en Aerosmithsongs, kregen we onder meer nog Bowie (Heroes, vocaal gewauweld door Johnny Depp), The Jack (AC/DC) en Ace Of Spades (Motörhead). Samen met School’s Out waren het deze songs die de meeste erkenning bij het publiek te weeg brachten. Voor de rest kunnen we over de Hollywood Vampires kort zijn. Er werd gigantisch veel met de smartphone gewerkt door het publiek (Ook ondergetekende maakte zich schuldig, hoor. No one to blame for that, it’s Johnny Depp!!). En telkens als de heer Depp ook maar enigszins op de voorgrond trad kreeg de band reactie van vooral de vrouwelijke aanwezigen.

Hollywood Vampires

Thy Art Is Murder

De Australiërs van Thy Art Is Murder, mochten voor de vierde keer in zes jaar tijd spelen in Dessel. De eerste show speelden ze in de oude Marquee II, de drie andere shows stonden ze op de kleine Jupiler Stage. Ondanks het feit dat ze gedeeltelijk gelijk stonden geprogrammeerd met Hollywood Vampires en Judas Priest, stond het aangenaam vol. Thy Art Is Murder brak de Jupiler Stage helemaal af, en dat mag je letterlijk nemen… De Aussies zorgde als enige in ons bijzijn voor een circle pit rond de PA-toren. Een fenomeen waarin enkel de oppergoden slagen. Vele bands vragen het, maar het zijn er maar enkele die er in slagen.

Thy Art Is Murder stelde grotendeels het nieuwste album Dear Isolation voor, al hebben we in Dessel een groot deel van de setlist gemist. In het midden van de set uitte de frontman CJ McMahon al zijn onvrede over de stage, daar het geluid van de stellende Pertubator duidelijk hoorbaar was tijdens de set van de Australiërs. Na een tijdje begon het geluid, welke echt voor het zoveelste jaar teleurstelde aan de verschrikkelijke Jupiler Stage, het te begeven. De Cara Pils Stage zou een betere benaming zijn. Thy Art Is Murder probeerde nog, maar gaf het na een tijdje op. “Deze stage is gewoon te klein voor ons”, “Fuck this stage”, om maar enkele quotes van CJ op te sommen. De frontman nam dan maar een duikje in het publiek, en beval zijn onderdanen om hem naar de geluidstoren te brengen. Daar probeerde de man zelf nog het geluid te herstellen, maar ook tijdens de cover van Du Hast (Rammstein), was het na een tijdje afgelopen. Dan maar terug al crowdsurfend naar het podium om daar afscheid te nemen van het publiek, zo jammer!

Judas Priest

Met Glenn Tipton die zichzelf om gezondheidsredenen aan de zijlijn plaatste was het afwachten hoe de nieuwe Priest zijn ding ging doen. Er moest nieuw werk voorgesteld worden, en ook een nieuwe gitarist. Eerder wist Richie Faulkner zichzelf al te bewijzen als een prima vervanger voor K.K. Downing. De vervanger van Tipton bleek Any Sneap, topproducer en lid van Hell. Met dit in gedachte weet je dat het goed komt. Toch leek het dat de magie die we af en toe ervaren bij Judas Priest niet meer zozeer aanwezig was als we gewend waren. Het kan aan ons gelegen hebben natuurlijk. De band presenteerde, ondanks het niet-headliner-zijn toch veertien songs. Het nieuwe Firepower moest natuurlijk gepromoot worden en daar werd meteen mee gestart met de titelsong. Daarnaast kregen we ook Lightning Strike en Rising From Ruins. Visueel werd de show ondersteund met een LED-backdrop met cartooneske beelden telkens in een thema dat bij elke song paste. Ook de klassiekers kregen ruim aandacht, te beginnen met Turbo Lover. Na het trio You’ve Got Another Thing Comin’, Hell Bent For Leather en Painkiller kregen we een verrassing van formaat: Glenn Tipton kwam een paar nummers meespelen. Dat de ziekte van Parkinson hem zwaar te pakken heeft gekregen was duidelijk te merken. Glenn lijkt nog slechts een schim van wat hij ooit geweest is. Ondergetekende kreeg het toch wel moeilijk bij deze aanblik. Heel erg dat zijn gezondheid aftakelt, heel fijn dat hij moeite doet om toch mee te doen. Maar de aanblik is pijnlijk, erg pijnlijk. Dit trok ook de aandacht weg van de laatste drie songs: Metal Gods, Breaking The Law en Living After Midnight. Een toch wel erg donkere noot in wat eigenlijk een heerlijk frivool optreden was.

Judas Priest

Ozzy Osbourne

Uw dienaar maakte zich in het verleden meermaals schuldig aan smalende opmerkingen aan het adres van Ozzy Osbourne. Hij kon het niet meer, vond ik. Wel, na zijn concert op Graspop 2018 moet ik mijn mening bijsturen. Deze keer was het wel raak wat mij betreft. Ozzy was goed op zijn qui vive, goed bij stem en vooral heel opgewekt. Als je bekijkt hoe hij deze keer door de band gedragen en verheven werd naar een hoger niveau. Petje af!

Ook gitarist Zakk Wylde deed zijn duid in het zakje met flink wat soleerwerk op zijn eigen manier. Wat kan die kerel knallen. Op de songkeuze van de setlist kunnen we niks aanmerken. Allemaal publieksfavorieten: Bark at the Moon, Mr. Crowley, No More Tears… Ook de Sabbath-fans werden uiteraard flink in de watten gelegd met Fairies Wear Boots, War Pigs en in de toegift Paranoid. Een mooi orgelpunt op de laatste Graspop-dag. Een laatste ode aan de metal. Na Ozzy was het nog de beurt aan A Perfect Circle. Maar deze out-of-the-box band vond geen gegadigde in onze redactie, daarom dat we deze niet mee in onze review hebben opgenomen.

Meshuggah

Deze band als afsluiter van drie dagen Marquee was een prima zet van de organisatie. Vier jaar geleden zagen we Meshuggah voor de eerste keer op Graspop. Toen was het een schot in de roos met een show die zijn gelijke niet gekend heeft. Dit creëert natuurlijk erg hoge verwachtingen voor het vervolg. Daarom zijn we een beetje op onze honger blijven zitten. Lag het aan de band? Nee. Het lag aan ons, het publiek. Vier dagen festival gaat flink in de kleren zitten. Dat laatste optreden leek voor velen er net iets te veel aan. Toch gaven de Zweden geen krimp en lieten ze de lauwe publieksreacties in combinatie met een halflege Marquee zich niet aan het hart komen.

Kidman, Haake en co. zongen en speelden retestrak en presenteerden vandaag The Voilent Sleep Of Reason. De twee eerste songs, Clockworks en Born in Dissonance zaten daarom prominent voorin in de setlist. De titelsong werd dan weer geparkeerd in het achterste deel van de set. Verder helaas geen spoor van ouder werk. Wel van obZen, Koloss en Nothing. We moesten het dus doen zonder bijvoorbeeld Future Breed Machine, toch wel de publieksfavoriet van deze band. Laat het nu net deze song geweest zijn die in 2014 als opener op het publiek losgelaten werd en daarmee de Marquee meteen in lichterlaaie zette. Wat we wel nog kregen: een superstrak Bleed, Straws Pulled at Random en afsluiterje Demiurge. Een aardig optreden, maar de boel ging niet de lucht in.

Graspop Metal Meeting 2018 ging de geschiedenisboeken in als de allereerste op voorhand uitverkochte editie. Ook de extra volwaardige festivaldag met een superieure headliner Guns N’ Roses was een schot in de roos. Toch moesten we vaststellen dat er vragen rijzen naar de toekomst toe. Het was erg druk, de campingoppervlakte bleek ontoereikend. Kortom: logistiek zijn er enkele zeer ernstige pijnpunten die moeilijk weg te werken lijken in de huidige infrastructuur. Wij zijn benieuwd hoe Graspop de komende jaren gaat evolueren. Enerzijds qua locatie en infrastructuur, anderzijds zien we ook dat de programmering steeds breder geworden is. Dit is een van de redenen geweest dat deze editie volledig uitverkocht raakte. Je kan er dus van uit gaan dat deze weg verder zal bewandeld worden door de organisatie. De toekomst zal hierin wel wijsheid brengen.

Vier dagen Graspop, het trekt serieus aan lijf en leden…

Photo credits: Graspop Metal Meeting (Jens De Haes, Arne Desmedt, Dorien Goetschalckx, Tim Tronckoe, Rudy Den Doncker, Robin Looy, Stijn Verbruggen, Nathan Dobbelaere, Mats Palinckx) and Hughes Vanhoucke.