Het eindpunt van deze festivalzomer sluipt nabij wanneer we naar Kortrijk mochten afreizen voor de elfde editie van het Alcatraz Hard Rock & Metal Festival. Naar trouwe gewoonte wist de organisatie van dit charmante festival uit te pakken met een indrukwekkende line-up die ons al wekenlang liet watertanden om deze tijdelijke gevangenis te mogen betreden. Er zat af en toe wel een bui aan te komen, maar ach, de bloedgeile bewaaksters van mascotte Officer Nice lachten ons toe en de eerste frisse biertjes liepen al uit hun vat. Kortom, het was de hoogste tijd om ons klaar te stomen voor de opener van deze festivaldag, Bark!

Bark – Swamp Stage (13u50 – 14u30)

Aan het uit Antwerpen afkomstige Bark de eer om Alcatraz voor geopend te verklaren. Met twee vette platen in de achterzak speelde het vijftal de laatste maanden zowat elke pub, zaal of festival in de vernieling. Op Alcatraz was het niet anders. Als een wervelwind raasde de band over het podium van de Swamp met de charismatische zanger Ron Bruynseels als absolute blikvanger. Zijn agressieve podiumpresentatie sleurde iedereen mee in het verderf. Het publiek genoot er dan ook met volle teugen van. Een betere start kon Alcatraz zich niet wensen. (SD)

The Quil – Prison Stage (14u30 – 15u15)

Het Zweedse The Quill is een hard rock/stonerformatie die altijd wat ondergewaardeerd gebleven is. Nochtans valt op hun plaatwerk niets af te dingen. Met name de eerste drie albums (Voodoo Caravan, Hooray! It’s a Death Trip en In Triumph) zijn ware toppers! The Quill was er echter vooral om zijn laatste werk, Born From Fire, te promoten. De helft van de set bestond dan ook uit materiaal afkomstig van die plaat. Zo vroeg in de namiddag bleek er echter weinig belangstelling te zijn voor een dampende pot rock ‘n’ roll. De statige podiumpresentatie van zanger Magnus Ekwall deed er ook geen goed aan. Nochtans heeft de man een stem als een klok en mocht hij zich tot één van de beste zangers van het hele festival kronen. Hoogtepunt van het concert was een krachtige uitvoering van American Powder afkomstig van Hooray! It’s a Death Trip, wat naar onze bescheiden mening hun beste album is. (SD)

Pro-Pain – Swamp Stage (15u15 – 16u00)

De agressieve crossover van hardcore en metal doorspekt met felle gitaarsolo’s van het New Yorkse Pro-Pain klinkt niemand nog onbekend in de oren. Als de band de oversteek naar Europa maakt, verblijven ze steevast in België. Nog het liefst zoeken ze dan de gezellige sfeer ten huize Maarten Geeraerts (Powerstroke) op. Ook binnen de band zelf is er een Belgische connectie via drummer Jonas Sanders. Gary heeft geen boodschap aan lange speeches en kiest er doorgaans voor om als een bulldozer over het publiek te walsen. Dat was precies wat ze deden daar in de Swamp. Het leverde de eerste grote moshpits van het weekend op. Van een knaller gesproken! (SD)

Diablo Blvd – Prison Stage (16u00 – 16u45)

Het deed deugd om zien dat de organisatie van dit rijzende festival nog steeds ruimte maakt op zijn affiche voor talent van eigen bodem. Zo kreeg Diablo Blvd dit weekend de eer om als enige Belgische band aan te treden op de Prison Stage. Er stond aardig wat volk bijeengepakt, wanneer Alex Agnew en de zijnen het podium mochten betreden. Sterk openen deed Diablo Blvd met het aanstekelijke Beyond The Veil, afkomstig van de plaat Follow The Deadlights (2014). Daarna vuurde het Antwerpse vijftal maar liefst drie songs op ons af van hun laatste worp, Zero Hour. Een plaat die niet meteen hun sterkste songmateriaal bevat, wat ervoor zorgde dat onze aandacht gauw ging verslappen. De zangpartijen en humor van Agnew hebben we ook al beter geweten dan hier het geval was. Met Rise Like Lions, opgedragen aan Rock Tribune als dank voor de jarenlange steun, en klassieker Black Heart Bleed wist Diablo Blvd het zaakje wel in schoonheid af te ronden. Voor het echte slotakkoord van Diablo Blvd moet je je op 10 december richting Ancienne Belgique begeven, want dan zetten Alex en co er definitief een punt achter. (BV)

The Atomic Bitchwax – Swamp Stage (16u45 – 17u30)

Voor een portie stevige rock ‘n’ roll ben je op Alcatraz steeds aan het goede adres. Zo stond op vrijdag The Atomic Bitchwax in de Swamp. Atomic what? Kort door de bocht is TAB eigenlijk Monster Magnet zonder Dave Wyndorf. De kenner zal wel al begrepen hebben dat de bandnaam op zich al een verwijzing is naar de Godfathers of Space Music. En geloof het of niet, het gezelschap heeft al een respectabel aantal van 7 albums op zijn conto. TAB verraste vriend en vijand met een verschroeiende set waarbij Maybe I’m A Leo van Deep Purple en twee covers van Pink Floyd (opener In The Flesh en de instrumentale afsluiter One of These Days) het meest in het oor sprongen. (SD)

Ross The Boss – Prison Stage (17u30 – 18u20)

Een optreden waar we erg naar uitkeken was dat van Ross the Boss. De Amerikaanse gitarist had een belangrijk aandeel in de eerste zes albums van Manowar. Vriend en vijand zijn het erover eens dat na het vertrek van Ross het vet wat van de soep was bij de Kings of Metal. Op voorhand was beloofd dat het hele optreden zou bestaan uit songs van die eerste zes Manowar-platen. Een mens zou dus van minder opgewonden geraken. Ross hield slechts deels woord. Van de tien gespeelde songs waren er namelijk twee (This is Vengeance en Fistful of Hate) die van zijn laatste studioalbum By Blood Sworn kwamen. Meteen ook de enige songs die zanger Marc Lopes min of meer deftig kon brengen. Het heerschap kan er natuurlijk ook niet aan doen dat hij geen Eric Adams is, maar soms deed het toch pijn aan de oren. Vooral zijn uitvoering van Battle Hymn was hemeltergend. Bovendien had het gezelschap nog eens met een erg slappe sound te kampen waardoor de stoere metal langs geen kanten uit de verf kwam. Erg jammer, want hier had ongetwijfeld veel meer in gezeten. (SD)

Suicidal Angels – Swamp Stage (18u20 – 19u05)

Wanneer de avond stilaan ging vallen, mochten we ons opmaken voor een stevige portie Griekse old school thrash metal om duimen en vingers bij af te likken. De mannen van Suicidal Angels waren niet aan hun proefstuk toe op Belgische bodem, en een trouwe schare fans zorgde ervoor dat The Swamp aardig ging vollopen. Met het opzwepende Capital Of War waar de smerige thrashriffs van af spatten wist het viertal van bij aanvang de sfeer bij het publiek aan te wakkeren. Suicidal Angels genoot zoals quasi alle bands die in The Swamp geprogrammeerd stonden van een fenomenaal geluid, wat songs als Bleeding Holocaust fraai op onze trommelvliezen liet inbeuken. Frontman, vocalist Nick Melissourgos schreeuwde een longinhoud vol haat, dood en strijd over de menigte en zag dat het goed was. Na het vettige Apokathilosis als sluitstuk stuurden deze Griekse leeuwen ons opgeladen en voldaan terug richting festivalweide. (BV)

Dee Snider – Prison Stage (19u05 – 20u05)

Na toch wel een teleurstellend optreden van Ross the Boss was het de beurt aan een andere bekende veteraan. In 2016 speelde Dee Snider met zijn Twisted Sister nog de hele weide plat en nu kreeg hij de kans om het solo nog eens dunnetjes over te doen. We moeten toegeven dat we nooit onder de indruk waren van Dee’s solowerk. Zijn laatste plaat, For the Love of Metal, wordt door velen aanzien als zijn wederopstanding. Akkoord, de plaat klinkt vet. De muziek en de teksten zijn echter allemaal van de hand van Hatebreed-frontman Jamey Jasta. Wij zien het dus als een project van Jasta met Dee op zang. Dan kan je allesbehalve van een wederopstanding spreken. De helft van de set bestond uit songs van Dee’s laatste plaat. De rest kwam, hoe kan het ook anders, van Twisted Sister met uitvoeringen van You Can’t Stop Rock ‘n’ Roll, Under the Blade, We’re Not Gonna Take It, Burn in Hell en het onvermijdelijke I Wanna Rock. Dee blijft één van de beste entertainers in de rockwereld maar solo slaagde hij er in de verste verte niet in om de sfeer van de Twisted Sister-shows ook maar enigszins te benaderen. (SD)

Hellzapoppin Circus Sideshow Revue – El Presidio (20u00 – 21u00)

Reeds enkele jaren weet Alcatraz zich te onderscheiden van andere metal- en rockfestivals door de torenhoge inzet op een unieke festivalbeleving en aankleding. Om hier een graantje van mee te pikken lieten we de show van Venom Inc. links liggen. Dit jaar wist de organisatie namelijk uit te pakken met een freakshow door Hellzapoppin in het dubbel zo grote El Presidio in vergelijking tot voorgaande jaren. De uiterst gezellig ingerichte rockkroeg waar je zowaar van een lekker streekbier uit een glas kon genieten vormde de perfecte locatie voor dit gekke spektakel dat gedurende dit festivalweekend meermaals afspeelde.
Een huzarenstukje waar de ranzigheid van afliep werd in goede banen geleid door circusdirecteur, vuurvreter Bryce The Govna Graves. De man die we in het verleden zijn trukendoos al zagen bovenhalen in een videoclip van Avatar, meebepaald Black Waltz.
Samen met waaghals Ryan Stock en de veel knappere Amber Lynn, het duo die de kwartfinales van America’s Got Talent haalde in 2016, wist Graves de meest gore beelden van dit weekend op ons netvlies te brandden. Beeld je maar eens in: draaiende boren die een neusgat doorploegen, balanceren met werkende kettingzagen boven je hoofd of een gebogen zwaard gaan slikken. De waanzin nabij…
Naast dit was er nog Nick Sin, de dwerg die in een mum van tijd uit een dwangbuis ontsnapte en een ballon opat. Maar de absolute heerser uit dit freaky gezelschap moet toch Short E. Dangerously geweest zijn. Hoe hij met enkel een bovenlichaam aan het pompen ging, het leek wel een eitje. Wat een smakelijk tussendoortje was me dit! (BV)

Status Quo – Prison Stage (21u00 – 22u30)

Op een dag waar het Alcatraz Hard Rock & Metal Festival toch ook zijn pijlen lijkt te richten op de plaatselijke inwoners van Kortrijk en omstreken, wist de organisatie met de Engelse rockband Status Quo een fraaie headliner te strikken. Toegegeven, voor menig fan van de hevige metalen niet de meest sexy naam op de affiche, maar zijn het net niet deze zaken die Alcatraz van een unieke line-up voorzien die jaar na jaar weet te verrassen? Het was reeds voelbaar/zichtbaar op de festivalweide dat de organisatie hiermee raak getroffen had, want voor de Prison Stage had zich reeds een grote menigte verzameld voor deze oudere Engelse rockers. Waarbij opviel dat Status Quo een band is die alle leeftijden zowat weet samen te brengen voor zijn podium. De oudgedienden zelf lieten weten wat geschrokken te zijn op de planken van Alcatraz te mogen staan naast heel wat acts die met steviger materiaal uitpakten, maar kwamen er gewoon vol overtuiging hun ding doen.
Al van bij opener Caroline weerklonken de typerende gitaardeuntjes waar The Quo zo bekend om staat, waarbij je op automatische piloot ging meebewegen op het ritme. Het moet ook vast de enige band geweest zijn dit weekend die in uniform met wit hemd het podium wisten te betreden. Het vijfkoppige gezelschap onder leiding van Francis Rossi, tevens het enige oorspronkelijke lid van de band, speelde een aardige show bijeen waar nauwelijks verval leek op te zitten. Mooi, als je weet dat het merendeel van de bandleden de pensioengerechtigde leeftijd reeds ver achter zich heeft.
Na een onderhoudende show, waarbij de band ons een bloemlezing uit zijn discografie wist voor te schotelen mochten we ons opmaken voor een half uurtje hitjesjukebox gestart met What You’re Proposing. Klassiekers als In The Army Now, Roll Over Lay Down en Down Down werden achtereenvolgens luidkeels meegezongen door de aanwezige massa. De kers op de spreekwoordelijke taart kwam er met het swingende Whatever You Want en monsterhit Rockin’ All  Over The World.
Status Quo, een hoofdact waarmee Alcatraz ouderwets wist uit te pakken, miste zijn doel niet en bracht alle leeftijden samen om klassiekers te gaan meezingen. (BV)

Amorphis – Swamp Stage (22u30 – 23u30)

Met Amorphis kregen we op The Swamp stage een headliner van formaat voor de kiezen. Deze Finse band, afkomstig uit het verre Helsinki, heeft reeds 28 dienstjaren op zijn teller staan wat zich vertaalt in een discografie die maar liefst 14 hoofdstukken telt. We moesten dan ook niet vreemd opkijken wanneer we ons door een afgeladen volle Swamp moesten wurmen om onze geliefkoosde spot voor de PA te gaan inpalmen. Het duurde niet lang, of we kregen een ware zondvloed van melodieuze gitaren met bijhorende synths over ons heen, waarbij de laatstgenoemde prominent aanwezig waren. Openen deed Amorphis met The Bee en The Golden Elk, beide afkomstig van hun laatste langspeler, genaamd Queen Of Time. Met een viertal nummers in de setlist werd deze aan het grote publiek voorgesteld, en was meteen duidelijk waarom deze met zoveel lof onthaald werd. In de indrukwekkende sound kwamen de loepzuivere vocalen van Tomi Joutsen ten volle tot hun recht, net als de bijzonder strakke drumpartijen van Jan Rechberger.
Met het daaropvolgende wondermooie Sacrifice voerde Amorphis ons mee terug naar hun vorige werk, Under The Red Cloud. Een album die ongetwijfeld tot één van de betere werken van de band gerekend mag worden. We konden dan ook enkel toejuichen dat ook Bad Blood en Death Of A King de revue passeerden. Voor de fijnproevers/kenners had Amorphis de setlist bezaaid met enkele parels uit hun rijkelijke muziekgeschiedenis. Zo werden we ook getrakteerd op het bloedmooie Silver Bride waarbij ook de plaat Skyforger aan bod kwam.
Doorheen de jaren evolueerde de sound van Amorphis van eerder progressieve doom/death naar het genre der melodieuze metalen. Fans van het eerste uur werden op Alcatraz echter niet in de steek gelaten, want met Against Widows (Elegy – 1996) en The Catsaway (Tales From The Thousand Lakes – 1994) toverden ze bij Amorphis halverwege de show twee oude krakers uit hun hoed.
Een ronduit indrukwekkende show verveelde hier werkelijk geen seconde. Amorphis liet geen spaander heel van de Swamp, maar aan alle mooie liedjes komt een eind. Dit gebeurde hier echter in stijl, op de tonen van House Of Sleep, waarna we Amorphis absoluut kunnen kronen tot winnaar van de dag! (BV)

Brides Of Lucifer – Prison Stage (23u00 – 00u40)

We hadden reeds enkele regenbuien gehad, maar wat er bij aanvang van deze show uit de lucht kwam vallen bracht ons toch in de verleiding nog even te blijven schuilen in de Swamp. Met een klein uitstel trok Brides Of Lucifer toch van leer… Het muzikale project van Koen Buyse (Zornik) en Steven Kolacny (Scala), dat lang een goed bewaard geheim was gebleven en gerust tot de sensatie van Graspop 2017 mag uitgeroepen worden, kwam nu ook The Prison Stage van Alcatraz betreden. Een uitstekende keuze wanneer je een dag op een breder publiek wil gaan mikken. Met een setlist die bruisde van de metalen klassiekers die in een nieuw jasje werden gestoken, kon je zowat iedereen wel bekoren. Meer volk dan dit zal er dit weekend niet op het podium gestaan hebben, met een zeskoppige band en 13 duister geklede brides die de sterren van de hemel zongen. Het geheel was echter niet geheel nieuw meer voor ons, net als dat voor heel wat andere bezoekers het geval leek. Toch was het genieten van een ijzersterke show, zeer mooi gebracht, met een fraai staaltje muzikale begeleiding. Zij die niet gevlucht waren voor de plensbui zagen dat het goed was. (BV)

Bizkit Park – Swamp Stage (00u40 – 01u45)

Wie er maar geen genoeg van kreeg op de eerste dag kon zich na twaalven nog richting de Swamp begeven, waar Bizkit Park er zowaar nog een heuse afterparty wist uit te persen. Het levende bewijs dat nu-metal nog steeds leeft, want met een stomende set vol covers van o.a. Limp Bizkit, Linkin Park, Disturbed,… wisten deze kerels de tent nog eens goed in beweging te krijgen. Er kwamen zowaar nog twee naakte kerels over het podium gerend. Gelukkig kwamen de strak in het pak geklede bewakingsagentes van Officer Nice net op tijd ingrijpen.
Om maar te zeggen, het was feesten tot in de vroege uurtjes en zo hoort dat op Alcatraz. (BV)