Save the best for last, moet de organisatie van het Alcatraz Hard Rock en Metal Festival gedacht hebben. Een ronduit indrukwekkende line-up deed eerdere rugpijn en katers van een ongezien formaat snel vergeten en wist ons toch vroeg naar de festivalweide te lokken. Met een licht gewijzigd tijdschema is het nog even flink in de haren krabben, maar komen we toch net op tijd voor de eerste knaller van de dag, Orden Ogan!

Orden Ogan – Prison Stage (11u25 – 12u05)

Met het Duitse kwartet Orden Ogan mochten we nog voor de middag ontwaken met een goeie geut power metal. Met het laatste Gunmen had dit viertal een recent album te promoten, wat ook bleek uit een setlist waar deze plaat met maar liefst 3 nummers vertegenwoordigd was. Spijtig dat Fields Of Sorrow hier niet bijgerekend was, tenzij dan een orchestrale versie van het nummer op het einde van de show. Het nam niet weg dat de Duitsers aardig wisten uit te pakken, vroeg op de derde festivaldag die opvallend drukker leek te gaan worden dan zijn voorgangers. Met We Are Pirates, F.E.V.E.R. en To New Shores of Sadness had Orden Ogan voldoende lekkers mee om onze eerste honger te stillen. Na het afsluitende The Things We Believe In van de plaat To The End kon Sebastian “Seeb” Levermann dan ook terugblikken op een geslaagde passage van zijn Orden Ogan. Een band die naar onze zin gerust wat later had mogen aantreden op de dag met daarbij horende extra speeltijd. (BV)

Pestilence – Swamp Stage (12u05 – 12u45)

We moeten eerlijk bekennen dat we al lang niet meer wakker lagen van het ooit zo fantastische Pestilence. De eerste drie platen na de reünie konden ons allesbehalve bekoren. Het leek wel of boegbeeld Patrick Mameli het schrijven van snedige, pakkende death metal was verleerd. Tot Hadeon dit jaar verscheen. Eindelijk brandde het heilige vuur van weleer weer! Het album kan nog steeds niet tippen aan het legendarische trio Malleus Maleficarum, Consuming Impulse en Testimony of the Ancients maar een stap in de goede richting is het zonder twijfel! Van Hadeon was op Alcatraz echter weinig sprake want het concert werd vrijwel geheel gewijd aan die eerder genoemde Drievuldigheid. Of wat te denken van Subordinate to the Domination en Commandments van Malleus Maleficarum? Strakker dan strak uitgevoerd en met een Mameli in bloedvorm! De spierbundel heerste over de Swamp! Zo erg zelfs dat we bijna in extase geraakten. Zeker als hij dan nog eens nummers als The Secrecies of Horror en Twisted Truth van onze favoriet Testimony of the Ancients de tent in kegelde. Out of the Body was de afsluiter van een ronduit indrukwekkend optreden! Volgende keer zijn we er weer bij! (SD)

Inglorious – Prison Stage (12u45 – 13u35)

Het Engelse Inglorious speelt classic rock volgens het boekje. Denk daarbij vooral aan Whitesnake en Deep Purple en een beetje Led Zeppelin en Black Sabbath. Ze weten er echter een moderne touch aan te geven waardoor ze geen parodie worden. Op vrijdag zagen we al The Quill, dat eigenlijk in hetzelfde vaarwater vertoeft. Beide bands beschikken over een zanger met een strot om U tegen te zeggen. Nathan James heeft in tegenstelling tot Magnus Ekwall wel de nodige podiumprésence. Nathan is het type zanger van de zeldzame soort die techniek, kracht en emotie aan elkaar kan koppelen en dat live ook nog eens vlekkeloos kan uitvoeren. Kortom, eentje om te koesteren! De nog jonge band heeft ondertussen al twee albums vol met prachtige hardrocksongs geschreven en op Alcatraz bestond de set uit evenveel nummers van elke plaat. Het deed deugd te kunnen vaststellen dat Inglorious niet meer afhankelijk is van covers om zijn optreden te vullen. Aangenaam optreden met de beste strot van het festival! (SD)

Gruesome – Swamp Stage (13u35 – 14u20)

Alweer zo’n buitenbeentje in The Swamp, met het Amerikaanse Gruesome. De band ooit opgericht als eerbetoon aan deathmetalvocalist Chuck Schuldiner kwam dit jaar aankloppen met zijn tweede langspeler Twisted Prayers en versierde hiermee een plaatsje op de line-up van menig festival. Wanneer Gruesome de aftrap verzorgt met het bloeddorstige Dimensions of Horror kan het viertal reeds rekenen op een mooie opkomst. Met Inhumane, A Waste Of Life en Lethal Legacy werden we getrakteerd op een trio van het nieuwste studiowerk. Een bijzonder smerig geluid greep je bij de keel en liet niet los. Na de Death-cover Pull The Plug mochten we dan ook tevreden The Swamp verlaten op zoek naar zuurstof, want wat was het vandaag moordend heet in die tent. (BV)

Exhorder – Prison Stage (14u20 – 15u10)

Op zondag stond er ons een verrassing te wachten. Omdat Sepultura door vertraging niet op tijd kon aantreden op het hoofdpodium, werd Exhorder van de tent naar het hoofdpodium gekatapulteerd. Sepultura moest dan maar vrede nemen met een plaats in de tent. Dat Alcatraz de Amerikaanse thrashlegende had kunnen strikken, zorgde vooraf al voor veel vreugdetaferelen. De band die begin jaren 90 voor enige beroering zorgde met de thrashgranaten Slaughter in the Vatican en The Law had na 25 jaar eindelijk de wijze beslissing genomen om weer op toer te gaan. Of er ook een nieuw album zit aan te komen, moeten we nog even afwachten. De geruchten zeggen van wel, maar wij zijn meer van het principe ‘eerst zien, dan geloven’. Exhorder dus op het hoofdpodium van Alcatraz en achteraf bekeken was dit zowel voor band als publiek niet de juiste plek. Hun donkere, agressieve en groovende thrash zou in de Swamp veel beter tot zijn recht gekomen zijn. Nagenoeg het hele Slaughter in the Vatican-album passeerde de revue met als uitschieters uiteraard het titelnummer, Death in Vain, Homicide en Legions of Death. Van The Law vielen vooral het hakkende titelnummer en de Black Sabbath-cover Into the Void op. Exhorder was goed, maar niet geweldig. In de tent was dat misschien een ander verhaal geweest. Toch bedankt Alcatraz dat we de kans kregen ze aan het werk te zien! (SD)

Primordial – Swamp Stage (15u10 – 15u55)

Het Ierse Primordial heeft een nieuw album te promoten, en dus werd er meteen afgetrapt met Nail Their Tongues. Niet de beste keuze als je het ons vraagt: net iets te gezapig meanderend om ons meteen bij het nekvel te grijpen. Met No Grave Deep Enough deed de band waar ze het best in is: met epische muziek en grootse gebaren het publiek opzwepen. Zanger Alan Averill had er duidelijk zin in en blijft een fenomeen. Maar hoewel sommige collega’s bij Amped-Up ons hier voor gek zullen verklaren, toch vrezen wij dat het nooit iets zal worden tussen ons en deze band. Veel verder dan lichtjes met het hoofd mee knikken komen we niet, en al erkennen we dat de band zeker haar kwaliteiten heeft voor wie van epiek houdt, echt begeesteren doet het niet. Daar kon zelfs een klassieker als As Rome Burns weinig aan veranderen: toegegeven, die opbouw ergens halverwege met bezwerende drums schept wel de juiste sfeer, maar tot een echte ontploffing komt het daarna helaas niet. Kortom, een aardige opwarmer met een pint in de hand, maar even snel doorgespoeld. (PV)

Alestorm – Prison Stage (15u55 – 16u55)

Op een podium waarmee je allesbehalve een metaloptreden zou associëren waren we toe aan een Schots zuipfeestje. Het moest beslist de eerste keer zijn geweest dat er zoveel volk voor de prison stage bijeengepakt stond dit weekend. De verwachting dat Alestorm deze menigte zonder probleem in beweging zou krijgen leek niet eens een uitdaging voor de Schotten. Als vanzelf barstte het feestgedruis los wanneer de eerste deuntjes van Keelhauled door de speakers knalden. De hitjesjukebox Alestorm had veel meer in petto, met het hardere Alestorm en het extreem dansbare Mexico. De nummers werden luidkeels meegezongen, het bier vloog door de lucht en er werd geroeid en gedanst. Een fijn intermezzo volgde met Hangover, een cover van Taio Cruz, in een ‘Alestormjasje’ verpakt. Voor velen een song op zijn plaats dit weekend, believe me.
Aan dit festijn leek maar geen einde te komen, zonder dat het ook maar enigszins ging vervelen. Het toonde aan hoe diep Alestorm op vandaag reeds kon graven in zijn platencollectief. Ook de nummers van het laatste werk No Grave but the Sea deden het goed en gingen naar binnen als zoete koek. Een einde van de show kondigt zich aan wanneer de klassiekers Captain Morgan’s Revenge en Shipwrecked weerklinken. Al had Alestorm met Drink en het hilarische Fucked With an Anchor toen nog twee lekkere snoepjes achter de hand. Het is bijna te gek voor woorden, en flirtend met het belachelijke wanneer er na het einde van het optreden Mr Blobby (1993) weerklonk. Voor het coolste feestje zeggen wij, Alestorm, geslaagd met grote onderscheiding! (BV)

The Black Dahlia Murder – Swamp Stage (16u55 – 17u45)

Met Nocturnal en Everblack heeft de Amerikaanse melodieuze deathmetalband met de tot de verbeelding sprekende naam minstens twee klassiekers op zijn conto. We zagen ze enkele jaren geleden al eens van jetje geven op Ieperfest en het moet gezegd, de heren zijn in de loop van de jaren een geoliede machine geworden. Op Alcatraz kwamen ze hun nieuwe knaller Nightbringers promoten en van die plaat werden dan ook de meeste songs gespeeld. In het begin hadden we het een beetje moeilijk met het album. Het leek ons ‘meer van hetzelfde’. We kregen echter al snel in de gaten met een groeiplaat te maken te hebben. Nightbringers heeft dan ook alles in zich om tot een nieuwe klassieker uit te groeien.  Frontman Trevor Strnad weet met zijn karakteristieke stem en beweeglijke podiumpresentatie het publiek steeds makkelijk op zijn hand te krijgen. Op Alcatraz was dat niet anders. Songs als onder andere Widowmaker en Nightbringers van de laatste plaat werden feilloos afgewisseld met krakers van het machtige Nocturnal waaronder Everything Went Black, What a Horrible Night to Have a Curse en Deathmask Divine. Zelfs ‘oudjes’ als Miasma en Unhallowed werden niet vergeten met respectievelijk Statutory Ape en Contagion. The Black Dahlia Murder is er zeker in geslaagd heel wat nieuwe zieltjes voor zich te winnen daar in Kortrijk! (SD)

Behemoth – Prison Stage (17u45 – 18u50)

Sinds The Satanist heeft Behemoth zich tot de opperste regionen van het metalwalhalla opgewerkt, en het ziet ernaar uit dat ze daar niet meer weg te branden zijn. En geloof ons, er was genoeg vuur voorzien. Wat een strakke set brachten Nergal en zijn demonen hier toch weer op de planken, al hoorden we wel eens iets verdampen in de wind. Doe ons deze band toch maar in een tent, wilden we nog zeuren, maar voor we dit konden uitspreken waren onze wenkbrauwen al weggeschroeid.

Behalve The Satanist kwam vooral Demigod goed aan bod, en verder mochten we ons ook verheugen op twee nummers van het komende album. God = Dog, inclusief kinderkoortje, deed ons daar al volop naar uitkijken, net zoals Wolves ov Siberia dat als vanouds klonk alsof Nergal met zijn stem alleen een kerk – zeg maar een basiliek – wou laten barsten. Onze kop eraf als dit niet één van dé albums van het jaar wordt. Ook speciaal: de zwarte confetti die rond het podium fladderde, en zich daar als een zwerm sprinkhanen leek aan te hechten. O Father O Satan O Sun! was dan weer een fenomenale afsluiter, en werd met de nodige attributen gebracht. Denk: gehoornde maskers en brandende pentagrammen. Satanische clichés genoeg dus, maar als ze op deze manier gebracht worden, offeren wij met plezier ons zielenheil. Tenzij Zijne Hoornigheid genoegen wil nemen met een paar duizenden bokkengroeten natuurlijk, dan noemen we het quitte… (PV)

Alcest – The Swamp Stage (18u50 – 19u50)

Na het demonische geweld van Behemoth trokken wij naar de dromerige fantasiewereld van het Franse Alcest. Frontman Neige stond zoals gewoonlijk nogal schuchter op het podium, alsof hij blij was dat er überhaupt iemand naar hem wou luisteren, al was die bescheidenheid absoluut nergens voor nodig. Het duurde even voor wij helemaal mee waren, en dat ondanks een geweldig nummer als Eclosion, maar naarmate het optreden vorderde voelden wij de klauwen van Alcest steeds dieper onder onze huid wroeten. Want het moet nu ook maar eens gezegd worden: Alcest biedt meer dan de dromerige melancholie waar men altijd naar verwijst. Luister maar eens naar Oiseaux de Proie: meeslepend en opzwepend, tot dat nummer helemaal uit zijn voegen barst met een krijsende Neige. Wat. Een. Stem. Beter werd het voor ons niet, die dag op Alcatraz. Al konden wij ook ons geluk niet op met afsluiter Délivrance. Ditmaal zonder gekrijs, maar wat een sfeer: droevig en hoopvol tegelijk. Voor ons is het eenvoudig: wij twijfelen aan de menselijkheid van zij die hier niet kunnen van genieten. (PV)

In Flames – Prison Stage (19u50 – 21u00)

Ah, wat een vreemde band is In Flames toch. Ooit rekenden wij deze band tot onze absolute favorieten, daarna raakten we hun spoor even bijster, tot ze ons weer overtuigden met A Sense of Purpose, om ons weer helemaal kwijt te spelen met de jongste twee telgen. In deze digitale tijden durft een mens dan al eens op voorhand spieken op een website als setlist.fm om te zien wat er te verwachten valt, en de meest recente setlist maakte ons toch weer warm. Goed, van de allervroegste albums valt niet veel meer te verwachten, en uiteraard staan er wat nieuwe worpen op het programma, maar wij warmden ons op voor een gediversifieerde setlist waarin iedereen toch wel iets naar eigen smaak zou moeten kunnen vinden.

En zo geschiedde het ook, waarbij In Flames geruggesteund door een indrukwekkende muur videoschermen door hun repertoire walste. Maar lag het aan ons, of hebben wij deze band wel eens scherper weten spelen? Ja hoor, de heren amuseren zich tegenwoordig kostelijk op een podium, en stonden breeduit lachend hun ding te doen voor alle high tech projecties. Anders Fríden zette het publiek aan tot crowdsurfen, en verwees nog eens naar het memorabele Graspop-optreden waar de meeste crowdsurfers ooit werden geteld. Go Belgium. Niks dan pret en plezier dus, maar het geluid vonden wij dan weer niet altijd even goed afgesteld, en we hoorden Fríden ook wel eens een grunt inzetten als hij er met zijn clean vocals niet geraakte. Wat maakt het uit, scheen hij te denken, als we ons maar amuseren. Niet dat we het hen niet gunnen, maar er was een tijd dat In Flames alles plat brandde. Speelden ze op veilig door de droogte van de voorbije weken, en zagen wij daarom eerder een veilig waakvlammetje? (PV)

Cannibal Corpse – The Swamp Stage (21u00 – 22u00)

Alsof de tent na de doortocht van The Black Dahlia Murder nog niet genoeg werd afgebroken, moest het ergste nog komen. Het alles verwoestende Cannibal Corpse moest namelijk nog de tent met de grond gelijk maken. Het festival liep op zijn einde dus veel maakte het niet meer uit. Minder werk voor de talrijke vrijwilligers! Met het vorig jaar verschenen Red Before Black werd al duidelijk dat de veteranen nog lang niet aan ophouden denken en maar goed ook! Ze geven nog steeds menig nieuw brutaal orkestje het nakijken. Wij zijn zelfs van mening dat Cannibal Corpse met de jaren nog strakker, vetter, pakkender en brutaler wordt. Op Alcatraz werd hun doortocht een ware slachtpartij, helemaal in de stijl van de teksten van de Amerikanen. Van begin tot eind was er voor het podium een ongeziene moshpit waarin jong en oud bloederig verbroederden. Van Red Before Black werden enkel het titelnummer en Corpus Delicti gespeeld. Wij hadden liever nog wat meer songs van die plaat gehoord maar we begrijpen ook dat dat moeilijk is op een festival. Er zijn namelijk te veel klassiekers om uit te kiezen. Genadeloze hakkers als I Cum Blood,  A Skull Full of Maggots, Devoured by Vermin, Stripped, Raped and Strangled en de ultieme Cannibal Corpse song Hammer Smashed Face kan je moeilijk achterwege laten. Dat jong en oud van een streepje brutale metal kan genieten werd duidelijk in het publiek maar ook op het podium, want daar maakte The Black Dahlia Murder brulboei Trevor Strnad zijn opwachting om een nummertje mee te neuriën. Op Alcatraz werd het nogmaals bevestigd: Cannibal Corpse is niet kapot te krijgen! (SD)

Helloween Pumpkins United – Prison Stage (22u00 – 00u00)

Op een moment dat iedereen na een lang weekend op het einde van zijn krachten is, komt daar de ideale band het podium op om weer wat positieve energie los te weken. Jawel, de koningen van de happy metal zijn daar onder het mom van Helloween Pumpkins United! Na jaren van onenigheid zijn de strubbelingen tussen gitarist Michael Weikath, gitarist/zanger Kai Hansen en zanger Michael Kiske bijgelegd en kunnen de heren weer samen door één deur. Op 20 november vorig jaar zagen we ze al een onvergetelijke show ten beste geven in de 013 in Tilburg. Het feest duurde daar drie uren en bestond enkel uit hoogtepunten. Op Alcatraz kregen de sympathieke Duitsers ‘slechts’ twee uren om hun kunstjes te tonen maar dat bleek ruim voldoende om andermaal een spetterende show neer te zetten. Na de Robbie Williams-intro Let Me Entertain You pakte het olijke gezelschap meteen zwaar uit met het bijna 14 minuten durende meesterwerk Halloween. Bestaat er eigenlijk een betere heavymetalsong dan deze? Volgens ons niet. De bombast, de gitaarduels, de snelheid, de emotie, de donderende drums, de magistrale vocalen, de vingervlugge baslijnen,… Moeten we verder gaan? Daarna volgden de meezingers Dr. Stein en I’m Alive. Het werd al snel duidelijk dat Michael Kiske andermaal in een bloedvorm verkeerde. Na zo’n openingstrio kan het vervolg alleen maar tegenvallen. Met de door Andi Deris gezongen cliché-song Are You Metal? was dat ook deels zo. Andi Deris is nooit een partij geweest voor Kiske, al kan je ook niet beweren dat het een slechte zanger is. Het is gewoon anders. En omdat Deris de eeuwige ‘el sympatico’ is, aanvaarden we hem al jaren als zanger van het grote Duitse metalinstituut. Met de Kai Hansen-medley Starlight/Ride the Sky/Judas werd de speedmetalperiode van de band nog eens boven gehaald. Naast grondlegger van de power metal, is Helloween immers ook grondlegger van de speed metal. Hoeveel respect heeft een band nog nodig? Ook de hymne Heavy Metal (Is the Law) kwam aan bod, waarna het weer de beurt was aan Deris voor het zeemzoete If I Could Fly. Nieuwe song Pumpkins United werd, hoe kan het ook anders, met het hele gezelschap gebracht. Daarmee zaten we al halverwege de set en was het de beurt aan Dani Löble om zijn drumkunsten te tonen. De drumsolo van Löble kreeg echter extra bijklank omdat beelden van wijlen originele drummer Ingo Schwichtenberg in de solo werden verwerkt. Links en rechts werd een traantje weggepinkt. Met een verrassend stukje Livin’ Ain’t no Crime gevolgd door A Little Time, met Kiske nog maar eens in een glansrol, kwamen we weer aan de orde van de dag. Met Sole Survivor en Power van respectievelijk Master of the Rings en Time of the Oath was het weer de beurt aan Deris. Het keiharde How Many Tears mocht de reguliere set afsluiten. Na al dat moois was het vet nog niet van de soep want in een eerste toegift werd de weide naar een hoogtepunt gevoerd met uitvoeringen van Eagle Fly Free en Keeper of the Seven Keys. En weg waren ze weer. Het publiek wist dat er nog een laatste toegift zou volgen en dat Alcatraz 2018, toch wat de Prison stage betreft, onherroepelijk op zijn einde zou lopen. Met Future World en I Want Out werd dan ook een laatste keer luidkeels meegezongen. In een zaal komt alles nog veel beter tot zijn recht maar dat Alcatraz zich met Helloween Pumpkins United geen betere headliner kon voorstellen, staat buiten kijf. (SD)

Sepultura – The Swamp Stage (22u30 – 23u30)

Wat hebben Sepultura en Helloween met elkaar gemeen? Behalve dat ze door een wijziging in het programma samen speelden, werden beide bands opgericht in 1984. Maar waar Helloween een grote verzoeningsshow met de verschillende zangers uit het verleden ten beste gaf, daar vierde Sepultura de twintigjarige aanwezigheid van zanger Derrick Green, die nog steeds probeert om ons Max Cavalera te laten vergeten. Twintig jaar? Fucking hell, het lijkt wel gisteren…
Ter ere van deze verjaardag passeerden Against en Choke de revue, nummers van het eerste album waarop Green te horen was, maar los daarvan kregen we toch vooral nummers van de jongste worp Machine Messiah voor de voeten geworpen. Wie net zoals ons de albums tussen deze twee gemist heeft, zal enkel Kairos niet herkend hebben. Want laat ons eerlijk zijn, ondanks de tomeloze energie van deze band staat Sepultura nog steeds synoniem met die krakers uit de vroege jaren ’90, toen de band voor eeuwig zijn status in de metalwereld gevestigd heeft. Was het publiek mee? Zeker, maar het zal niemand verrassen dat de tent toch vooral ontplofte bij Territory, Arise, Refuse/Resist en – de onmisbare afsluiter  – Roots. Ook nostalgie kan explosief zijn. (PV)

Ministry – Swamp Stage (00u00 – 01u00)

Het was klokslag middernacht, wanneer Pumpkins United er op de prison stage zo ongeveer de stekker uittrok. Zij die er maar niet genoeg van konden krijgen, kregen de gelegenheid nog af te reizen naar The Swamp. Daar mocht Alejandro Ramírez Casas met zijn Ministry er de laatste show van Alcatraz 2018 verzorgen. Wij van Amped Up waren moe, beschonken, maar vooral uiterst tevreden over wat alweer een schitterende editie was. Het was dan ook de hoogste tijd om huiswaarts te keren, waar het morgen alweer back to reality zou gaan zijn. Een ding staat vast: tot volgend jaar, op Alcatraz Metal Fest 2019! (BV)