Amped-Up doet tegenwoordig al eens meer de moeite om buiten de lijntjes (of in dit geval: de landsgrenzen) te kleuren op vlak van zomerfestivals. Dit seizoen deden we dit voor de eerste keer op het summit van de extreme metal in Duitsland: Party.San Metal Open Air 2018. Ondergetekende werd afgevaardigd voor een reisverslag. Hoe het mij verging, leest U hierna.

Samen met een vriend en een concullega van een ander metalwebzine (die toevallig in mijn dorp woont) trokken we op woensdagavond richting voormalig Oost-Duitsland. Met een reistijd van goed en wel vijf uur vanuit de Noordoost-kempen en een plichtmatige stop voor een Bahnburger stonden we rond tien uur ’s avonds aan de check-in voor de pers en genodigden. Met de juiste credentials rond pols en nek werden we doorverwezen naar de VIP-camping, net naast de ingang van het festivalterrein.

Snel de slaaptent rechtgezet (naast de wagen!) en de essentiële materialen erin gegooid en opgepompt om dan zo snel mogelijk onszelf richting feestelijkheden te begeven. Nog geen livemuziek op woensdagavond, wel gezellige metaldeuntjes voorzien door een DJ met vrije toegang tot het tentpodium om zelf even de held uit te hangen. Dit typeert meteen al de ongedwongen sfeer die Party.San heeft. Security is aanwezig, maar het publiek is dusdanig respectvol dat er immer moet ingegrepen worden.

Na een relatief rustige eerste feestavond, waar we de verschillende verkrijgbare bieren hebben kunnen voorproeven, was het wachten tot donderdagnamiddag voor de eerste echte livebands. Met slechts twee podia, met daarbij het feit dat het tentpodium slechts vijf bands per dag presenteerden met een speeltijd die nergens het half uur overschreed, spreken we van luxe. Van overlapping is er nauwelijks sprake (met uitzondering van donderdagavond, maar daarover later meer). We moesten dus al moeite doen om bands te missen. Geen keuzestress dus.

Kamperen met zicht op hoofdpodium: dat is Party.San!

Donderdag

Festivalopener Our Survival Depends On Us hebben we van ver bekeken en beluisterd. Wat ze brachten deed ons niet meteen aanstalten maken om de feestelijkheden van dichterbij te bekijken. Daarvoor was de sludge van deze Oostenrijkers iets te rommelig. Een eerste hoogtepuntje van de dag noteerden we met Gruesome. Deze Death-kloon/tribute, door sommige fans jammerlijk verguisd, drukt meteen flink het gaspedaal in. Onder het genot van een ongezond aantal Cuba Libre’s zit de sfeer er bij uw dienaar meteen flink in.

Het Zweedse Unanimated zorgt al direct voor een nieuw hoogtepunt op dag een van Party.San 2018. Een liveconcert van deze heren is tegenwoordig een zeldzaamheid. Een zeer ruim en aandachtig publiek genoot van het concert.

Een nadeel van Party.San is de wind. Het festivalterrein bevindt zich in een plateau-achtig reliëfgebied met nauwelijks bomen in de wijde omgeving. Het terrein ligt iets hoger dan de wijde omgeving waardoor de wind behoorlijk vrij spel krijgt. Dit resulteert – over de ganse festivalduur – dat het geluid van het hoofdpodium flink verwaait. Boodschap was dus om niet te ver weg te staan om optimaal te genieten van de concerten. Geen probleem daar overigens, het festivalterrein is ruim genoeg (royaal twee voetbalvelden) en met drukte heb je eigenlijk nooit te maken. Zelfs bij de headliners is het vrij makkelijk om een optimaal plaatsje te bemachtigen. Enkel de eerste vier-vijf rijen voor de barrière zitten heerlijk op mekaar gepakt bij de headlineshows.

Tijdens het concert van band nummer vijf, Dead Congregation, kwamen we even in een kleine armageddon terecht. Een zeer plotse en hevige zandstorm stak op. De organisatie greep snel in en legde het concert stil en maande iedereen aan om veilige oorden op te zoeken. Tegen dat wijzelf goed en wel bij onze tent en wagen waren (op slecht vijf minuten wandelen van het hoofdpodium!) ging de storm alweer liggen en restte ons weinig meer dan de geleden schade op te meten (Sorry pa voor je easy-up tent. Ze stond vast, maar was toch niet bestand tegen de stormwind, net als al die andere aanverwante (party)tenten). Een pluim voor de organisatie voor het clevere herplannen van de rest van het programma. Met iets meer dan een uur vertraging gaf Anaal Nathrakh alweer van jetje op het hoofdpodium. Er werd lichtjes gesleuteld aan het programma: Emperor ging headlinen op het vooraf opgestelde uur. Master’s Hammer die aanvankelijk voor Emperor zouden spelen, kregen een aftershow-slot. Het tentprogramma schoof ook mee op, maar hierdoor ontstonden ongewild clashes met het programma op het hoofdpodium. Tja, daar kon de organisatie weinig meer aan doen. Jammer genoeg deed dit ons Crescent en Endseeker missen omdat we Emperor voor geen goud wilden missen.

Terug naar Anaal Nathrakh dan: het concert ging een beetje op automatische piloot. Het publiek liet het wat afweten omdat ze, na het stormalarm, maar meteen besloot een dinerpauze in te lassen. Dan maar mee gek doen met hen die er wel waren. Na een half rondje circle pit toch maar weer opgegeven omdat de conditie toch te wensen over liet. Nieuwe werk kregen we wel te horen van de band: in september komen ze met nieuw werk. Obscene As Cancer werd live gespeeld als opwarmertje.

Anaal Nathrakh

Toxic Holocaust en Revenge werden vanop afstand bekeken onder het genot van heerlijk barbecuevlees. De catering op Party.San was overigens prima in orde en zeer betaalbaar. Vier euro voor een halve kip. Een gevarieerd aanbod voor carnivoor en herbivoor. Friet, currywurst, barbecue, pasta’s, Afghaans… als je honger had lag het aan jezelf, of aan de drank.

Rond de klok van elven ging de terreinverlichting uit voor de eerste headliner: Emperor. Ondergetekende had nooit gedacht deze band ooit live te zien. Wel, de teller staat ondertussen op drie. Eerst op Graspop, dan in het voorjaar op Netherlands Deathfest. Deze keer gingen we voor nummer drie. De setlist bleef zoals voorspeld gelijk aan voorgaande concerten. Dit belette ons niet om optimaal te genieten van het mogelijk laatste concert dat we ooit van deze band zullen mogen ervaren.

Emperor

Deze eerste kers op de taart werd vergezeld van een fantastische pousse-café: Master’s Hammer. Deze legendarische Tsjechen speelden alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Een eerste aanblik van zanger František “Franta” Štorm deed ons meteen denken aan een extreme versie van De Nieuwe Snaar: inclusief hoed. Na deze eerste hoogtepunten zakte ondergetekende, samen met zijn kompanen, nog af voor een laatste pilsje in de tent waar opnieuw de lokale metal-DJ het gebeuren voorzag van leuke metal- en andere muziek. ABBA it was!

Master’s Hammer: De Nieuwe Snaar op speed

Vrijdag

Op dag twee werden we letterlijk uit ons tent geknald door het luchtafweergeschut dat traditioneel links en rechts van het hoofdpodium staat opgesteld. Dat deze bommen van een serieus kaliber waren bleek wanneer menig auto-alarm het nodig vond om ook op de knallen te reageren. De knallen betekenden niets minder dan dat de deuren van het festivalterrein opnieuw geopend waren.

De middagconcerten werden voorzien door de party-goregrinders van Guineapig, een fantastisch The Committee, een saai Benighted en Pillorian. Het Japanse Coffins deed ons dan weer afvragen waarom zij de allicht dure overtocht maakten: waardeloos. Vreemde eend in de bijt Ram zorgde voor een lichte noot in het zeer zware programma met hun heerlijke heavy metal. Bands die voor veel bijval zorgen bij het overwegend Duitse publiek waren The Black Dahlia Murder en vooral Deserted Fear. Deze laatste band moet je toch echt wel in de gaten beginnen houden. Zij zorgden voor vuurwerk, letterlijk en figuurlijk. Zowat de ganse Party.San-bevolking moet getuige geweest zijn van deze concerten. Het was voor een keer echt druk voor de bühne in de namiddag.

Met Exhorder en Unleashed had de organisatie twee prima opwarmers voor de hoogtepunten van vrijdag: Dying Fetus en Venom. De eerste speelde strak en onomwonden met veel aandacht voor Wrong One To Fuck With, hun laatste worp. Venom moet het van zijn klassiekers hebben. Deze werden echter zeer rommelig en vakkundig verkloot door een band die eigenlijk niet meer kan. We zijn – uit respect – blijven staan, maar het was een aanfuiting van jewelste. Dit getuige ook de massa die al snel afdroop richting camping/feesttent.

Zaterdag

Op zaterdagmiddag werden we vergast op lachstuipen door de porngrinders van Razorrape. Hun heerlijk grappige songtitels (Vomit drenched in Mucus, Holy Gory Glory Hole, Diarrhea Bucket) zorgen voor een euh, frisse welkom op de laaste dag Party.San 2018. Dit, plus het feit dat zanger Martin Schönherr na elk nummer aan het publiek vroeg of ze al dronken waren: erg geestig. Het Catalaanse Graveyard opereert onder de vlag van War Antem Records, het platenlabel van de festivalorganisatie. Een soort thuismatch dus. Hun doom/death contrasteert sterk met de frivole preigooiers een half uurtje eerder. Het tamme publiek geniet, maar zorgt niet direct voor een sterke vibe. Desondanks een sterk optreden.

Meer serieus werk met een eveneens sterk Wolfheart en een ingetogen en erg begeesterend Harakiri For The Sky (van ons Vlaamse Immortal Frost Productions label). Dan terug minder serieus met Carpathian Forest en hun blackcovers van meer populaire nummers (A Forest, iemand?). Basketsloefkes en strakke jeans-tijd met Exciter: heerlijke speed-thrash. Sadistic Intent en het Nederlandse Pestilence gingen even op de achtergrond voor wat vast voedsel. Tribulation leverde dan weer een van de sterkste concerten van het festival af. Hun naar black metal neigende heavy gothic is een relatieve verademing tussen al het black- en deathgeweld. Veel Tribulation-nummers nodigen uit tot meerdere luisterbeurten. Gaat natuurlijk niet op een festival, maar het liet me achteraf wel opnieuw in hun catalogus grasduinen.

Tribulation

Met gefronste wenkbrauwen vatte ik post voor het Brujeria-concert. Deze Mexicanen durven Shane Embury (Napalm Death) al eens meebrengen op hun tournees. Op de laatste Party.San Metal Open Air 2018 festivaldag was deze laatste er helaas niet bij. Niet echt een probleem, wel een gemiste meerwaarde voor Brujeria. Het concert zelf behoort helaas tot de voetnoten van het festival. De gemene death metal is leuk voor een nummer of twee drie, maar dan houdt het op. Het spanglish geblaat tussendoor over wiet, puta’s, pendejos en revolvers deed de zaak zeker geen goed.

Het Belgische Possession kreeg de eervolle taak het tentpodium af te sluiten. De sfeervolle netto black metal krijgt een extra dimensie omwille van de licht grimmige dronken sfeer die over het festival hangt (iedereen zit een beetje op het tandvlees door vermoeidheid en doorzopenheid). Erg beklijvend concert, mede omdat de heren door hun zieke spel de rotte ziel uit het lijf rukken bij het murw geslagen publiek. Dit heet dan op het juiste moment op de juiste plek zijn.

Voor de grote finale had Party.San nog twee troefkaarten in de hand: Tankard en Watain. De Duitse zuipthrashers had ik gelaten voor wat het was, ondanks de leut die het gros van het overwegend Duitse publiek er in beleefde. Nog een laatste keer de innerlijke mens aangesterkt dus met op de achtergrond A Girl Called Cerveza of Rest In Beer.

Watain dan: ik liet deze band staan op Graspop voor Iron Maiden, met het idee in het achterhoofd dat ik ze hier op Party.San zou zien headlinen. Een ideale herkansing dus, mede omdat de speeltijd op Party.San een kwartier langer zou zijn. De setlist kwam wel grotendeels overeen, met als een van de extraatjes bijvoorbeeld Waters Of Ain uit Lawless Darkness. Een knappe show, waarbij alle truken uit de kast gehaald worden: een schitterende podiumaankleding, pyro’s die een Rammstein-show doen lijken op een koffiekransje en een heerlijk theatrale Erik Danielsson. Het bewijs dat black metal volk kan trekken en entertainen.

Ik kan met een gerust hart stellen dat de Party.San -ontmaagding van uw dienaar een voltreffer van formaat was. Alles klopte gewoon: een van de beste affiches van het jaar uit de extreme metal, ideaal weer (op het donderdagwindje na), een fantastisch publiek, een vriendelijke en behulpzame Party.San-crew, zeer democratische prijzen voor lekker eten en drinken…ik kan blijven doorgaan met superlatieven. Als het aan mij ligt zien ze mij hier elk jaar weer opnieuw!

Het festival gaat ook niet meteen in hibernatie. Nee. Al bij aankomst op het festival hangt de eerste spandoek al klaar met de eerste namen voor 2019. Dat jaar betekent ook meteen de viering van een kwarteeuw Party.San. Dat je als festival dan wil uitpakken blijkt meteen: Testament. Echte Bay Area thrash dus. Al meteen een knaller van formaat! Daarnaast als meteen enkele andere legenden: Vomitory, Solstice, Belphegor, het porngrind-vehikel Gutalax, Craft, Firtan en Ascension. Al meteen redenen genoeg om al te plannen voor de zomer van 2019.