Aangezien Duitsland een vrij rijke cultuur heeft aan metalfestivals, heeft Amped-Up besloten om de grenzen van de Benelux deze festivalzomer definitief uit te rekken. Een verslag van Partysan Open Air kun je elders op deze pagina lezen en in tussentijd ligt ook Summer Breeze 2018 reeds achter de rug. Ook dit jaar vormde het gezellige dorpje Dinkelsbühl het toneel voor een midweek metalen waanzin. Dag een stond praktisch volledig in het teken van het label Nuclear Blast. Niet verwonderlijk als hoofdsponsor. Een Camel dag stond gelukkig niet op het programma. 

Na een lange autorit van bijna acht uur was The Night Flight Orchestra onze eerste band van de dag. Gelukkig bestaat er zoiets als ochtendstond, die wel wat goud in zijn mond durft hebben, want anders hadden we de band rond Bjorn Strid ongetwijfeld moeten missen. Iets wat zowaar als een schande omschreven zou kunnen worden, want ondanks het feit dat deze band misschien wel als de meest vreemde eend in de bijt van dit festival beschouwd mag worden, stond bijna iedereen toch maar mooi te shaken voor het podium.

De toevoeging van twee, in een misschien wel iets te strak pakje gehulde achtergrondzangeressen gaf deze show net dat tikkeltje extra, waardoor de jaren tachtig plots enorm dichtbij waren. De tracks van het nieuwe album stonden als een huis, maar toch waren het vooral hits als Something Myserious en vooral Gemini die zelfs een polonaise teweeg wisten te brengen, waardoor The Night Flight Orchestra meteen voor een van de eerste hoogtepunten van de eerste festivaldag tekende.

Na het uiterst dansbare TNFO was het tijd iets compleet anders, want de muziek van Deathrite zal niet meteen op een trouwfeest te horen zijn. Desalniettemin zette Deathrite een meer dan behoorlijke set neer op de Camel Stage. Blijkbaar maken sigaretten in Duitsland nog deel uit van de voedingsdriehoek, maar gelukkig wordt er nog steeds vermeld dat roken tötlich is. Een hele opluchting, me dunkt. Deathrite speelde een thuismatch en dat was duidelijk te merken aan het publiek dat al vrij vroeg redelijk wild tekeer ging. Benieuwd wat dit gaat geven als Deathrite in het najaar naar België afzakt als voorprogramma van Skeletonwitch en Mantar. Vooralsnog kunnen we alleen maar positief besluiten.

Binnen het metalgenre is Kataklysm een naam als een klok. Niet moeilijk als je eigenhandig een subgenre uit de grond hebt weten te stampen. Ook vandaag kon de Northern Hyperblast weer rekenen op heel wat trouwe fans. Misschien zelfs iets te veel fans, want het feit dat de Main Stage pas openging op dag twee zorgde ervoor dat de grote massa moest verzamelen op de helft van het festivalterrein. Voeg daar dan nog de extreme muziek van Kataklysm aan toe en je bekomt vanzelf uitzinnige taferelen gaande van een circlepit met een straal van ruim 10 meter tot een recordpoging crowdsurfen. De security had alvast de handel vol.

De setlist bestond voornamelijk uit nummers afkomstig van de jongste worp Meditations. Een album dat blijkbaar meteen goed ingeburgerd geraakt is bij de fans. Tussendoor passeerden ook enkele oudere krakers de revue zoals Shadows And Dust en Crippled And Broken, welke luidkeels meegebruld werden door het publiek. Tijdens het afsluitende tweeluik The Black Sheep en The World is a Dying Insect werden de blastbeats sterk getemperd, en trad de melodie meer op de voorgrond, wat er meteen ook voor zorgde dat er van enige verveling absoluut geen sprake was. Kataklysm mag dan ook beschouwd worden als het absolute hoogtepunt van deze Nuclear Blast Label Day.

De volgende band uit de stal van Nuclear Blast is er meteen eentje met een naam als een klok: Sepultura! Wie blijft beweren dat de broertjes Cavalera de enige echte erfgenamen zijn van het Sepultura-verleden, kan toch maar best eens een afspraak maken bij de oorarts, want Sepultura onder leiding van Derrick Green heeft de laatste jaren op geen enkel vlak teleur weten te stellen.

Ook vanavond was de show van deze, zeg maar gerust legendarische band wederom af. Strak geluid, een drummer op speed en een frontman die beschouwd mag worden als de verpersoonlijking van het woord charisma. Het eerste deel en het laatste deel van de setlist mag ondertussen sinds begin 2016 vrij voorspelbaar geworden zijn met aanvankelijk nummers afkomstig van het laatste wapenfeit Machine Messiah. Het laatste deel bestaat dan weer uit de oerklassiekers uit de beginjaren met onder andere Refuse/Resist en Roots Bloody Roots. Gelukkig bestond het middenriff uit iets ‘nieuws’, want dit jaar maakt Derrick Green reeds twintig jaar deel uit van Sepultura 2.0, waarna het album Against van onder het spreekwoordelijke stof gehaald werd. Strakke set!

Na heel wat thrashgeweld, was het tijd voor een uurtje pure melancholie. Geen betere band dan de grondleggers zelf om dit genre onder de aandacht te brengen. Paradise Lost gaat ondertussen ook al heel wat jaartjes mee, maar kan nog steeds rekenen op een legioen trouwe fans, want voor de T-Stage was het ook rond half 11 nog steeds over de koppen lopen. Na de  eerder logge opener No Hope In Sight kwam er wat meer schwung in de show. Niet in het minst door het feit dat Paradise Lost vaak teruggreep naar de meest recente worp, Medusa, welke vorig jaar door zowat ieder metalhead in de armen gesloten werd.

Het woord ‘parel’ was dan ook allerminst uit de lucht gegrepen. De duistere setting kwam het aspect sfeer alleen maar ten goede, want Paradise Lost is gewoonweg geen band die rond het middaguur in een stralend zonnetje zijn ding moet doen. Met het opzwepende Rise of Denial bereikte deze performance zijn absolute hoogtepunt, waarna het voor vele aanwezigen genoeg geweest was. Begrijpelijk, want de resterende bands vanavond waren eerder voor de pure liefhebbers, dan voor het grote publiek.

Paradise Lost tekende met absolute zekerheid voor een van de absolute hoogtepunten van de eerste, speciale festivaldag. In die zin waren vele aanwezigen in zekere zin verzadigd, waaronder ook mezelf.
Murw geslagen werd er toch besloten om te blijven, aangezien Graveyard de voorbije jaren alleen maar positief in de media kwam. Op die manier lagen de verwachtingen dan ook enigszins vrij hoog. De klok gaf ondertussen ook al kwart na twaalf aan, waarna de vermoeidheid ferm toe begon te slaan. Blijkbaar had het late uur niet alleen op de toeschouwers effect, want frontman Joakim Nillsen leek net iets te diep in het glaasje gekeken te hebben.

Meer dan de woorden “let’s do this” had hij dan ook niet nodig om de festiviteiten in gang te zetten. No nonsense vintage hardrock uit de jaren ’70. Je moet er voor zijn. The Night Flight Orchestra vloog ons met bravoure terug naar de jaren tachtig. Jammer genoeg kon Graveyard dit huzarenstukje wat betreft de jaren ’70 niet herhalen.

De temperaturen namen stilaan een duik richting tien graden, maar dat kon een trosje trouwe fans er niet van weerhouden om rond twee uur met volle overtuiging de naam Ross The Boss te scanderen. Met een verleden in Manowar heeft deze band meteen een streepje voor bij de liefhebbers, maar toch was de belangstelling op dit onzedig, late uur vrij tot zeer beperkt. Het weekend was immers nog lang. De fans konden het zeker smaken, maar ondergetekende besloot na enkele nummers om warmere oorden op te zoeken. De hete zomer heeft zijn sporen nagelaten…