In Flames is wat mij betreft een ‘tattoo band’. Zo’n band die een grote rol speelde in de vorming van je persoon binnen de metalwereld en misschien wel de wereld daarbuiten. Een band die je vlot zou vereeuwigen op je lijf en voor de rest van je leven met je mee zou dragen. Totdat Battles uitkwam. Dat veranderde de zaak enigszins. Ik was geen fan van dat specifieke album en de commerciële richting die de band leek in te slaan. Maar weerhield me dat van de kans om me opnieuw te laten bekeren door de Zweedse powerhouse die In Flames heet…? Allicht niet!

Dus op naar mijn favoriete tempel in het hart van Eindhoven. De Effenaar was een aantal jaar terug nog het toneel van een indrukwekkende show van de grondleggers van het melodeathgenre. Een uitgebreide lichtshow, inclusief een oplegger of drie aan gadgets en LEDs, blies het publiek toen volledig van de sokken. Tijd voor een sequel dus!

Helaas moest ik vanwege de verplichtingen van het vaderschap de opener Spoil Engine missen. Betreurenswaardig, aangezien ik een groot voorstander ben van smakelijke, vrouwelijke frontpersonen en SE heeft een bij toeval een prachtexemplaar in de gelederen. Better luck next time…

Van de Israëlieten van Walkways kreeg ik wel een groot deel van de set mee. Het is moeilijk om je hele ziel en zaligheid op het podium achter te laten in een setje van 30 minuten. Ik benijd deze openers dan ook niet. Een publiek warm draaien voor de grootmeesters van In Flames in zo’n korte tijd is een flinke opgave. Walkways speelde een prima set en kreeg het publiek nog mee ook. Bewonderenswaardig maar ook wonderbaarlijk wat mij betreft. De band speelde een mengeling van alle 00’s nu-metalbands die ik me maar kon bedenken. Ik hoorde opeenvolgend Korn, System of a Down en Disturbed voorbijkomen. Geen beroerde bands om mee vergeleken te worden uiteraard, maar het lag er wel erg dicht bovenop, zelfs de ‘stage moves’ kwamen rechtsreeks uit een aflevering van Headbanger’s Ball. Slecht was het zeker niet, maar die sound was wel erg gedateerd. Ik ben ook allesbehalve fan van rap in metal, dat is meer mijn smaak dan iets anders. Mucho respect wel voor de zanger die blijkbaar zo ziek als een hond aan zijn optreden begon en aangaf zich gedurende de set steeds beter te voelen door de overweldigende respons van het publiek, hats off!

En dan tijd voor het hoofdgerecht! Wat direct opviel was het podium, dat zo leeg was als een kerk op woensdagmorgen na carnaval. Een backline, een riser hier en daar en de helft van een antieke backdrop, c’est tout. Dat in contrast met de enorme kermis die tijdens de vorige editie het flinke podium van de Effenaar had beslaan. Interessant.

Ook interessant was de keuze van de openingstrack. My Sweet Shadow van het album Soundtrack to Your Escape was wat mij betreft niet de meest voor de hand liggende keuze, maar het zette de toon prima, al moest de geluidsman nog flink aan de bak. Zoals wel vaker moest de mix gedurende de eerste 4 à 5 tracks nog flink bijgesteld worden, ik miste de definitie en met name de cymbals vielen in het niet. Dat maakte het ook een beetje jammer dat track 2, Pinball Map, een enorme favoriet van jullie reviewer, niet helemaal goed uit de verf kwam.

Tegen de tijd dat knaller Fear is the Weakness aan de beurt was, was het geluid inmiddels van topkwaliteit, zoals ik gewend ben in de Effenaar, en stond het zweet inmiddels op m’n rug. Er waren inmiddels hits van vijf verschillende albums gespeeld en ik kon het goed verdragen dat pas als zevende nummer de gevreesde Battles-nummers aanbod kwamen. Ach, het was zo beroerd nog niet, catchy as hell, maar toch miste ik de bite en de screams van weleer. Het was een prima intro voor mijn favoriete In Flames-ballad The Chosen Pessimist in ieder geval, waarbij de haren op mijn armen overeind gingen staan en rillingen me over de ruggengraat gingen. Zo breekbaar en intens, wat een song. Het zijn dit soort momenten tijdens een show die het groots maken wat mij betreft en Friden maakt dit tot een heuse reis naar je binnenste.

Wat want een frontman is dit toch. Zijn vocale bereik en afwisseling in stijlen zijn redelijk uniek en de controle die hij uitoefent over zijn instrument is indrukwekkend. Dat hij daarnaast ook nog een prima gevoel voor humor heeft maakt het af. De jonge dame die in haar heksenstem het gebruikelijke ‘SLAAAAYER’ staat te schreeuwen wordt toch maar afgewezen wat betreft de tourbusseks en de anekdotes die volgen doen me op z’n minst grijnzen. Want de materie waar Anders Friden over zingt is allesbehalve lichtzinnig. Angst, innerlijke strijd, eenzaamheid, frustratie en woede, het gehele negatieve emotionele spectrum passeert gedurende de anderhalf uur durende show, maar de humor tussen de nummers door houdt het toch licht.

De sfeer zit er al goed in tegen die tijd, maar dé festival hit Only For the Weak doet het feestje pas echt losbarsten. Als ik eerlijk ben, had ik het liefst Clayman gewoon integraal willen horen, maar dit was een goede troost. Het op en neer hoppen heb in toch maar nagelaten, och m’n arme rug, maar het Pinkpop/Werchter-gehalte in het publiek was groot. Ik miste enkel de roze hoedjes.

Ode ook aan de drummert. Deze geselaar der vellen moest last minute invallen en in een dag of twaalf een set van zo’n 90 minuten en z’n vingers krijgen. Dat getuigt van kunde, doorzettingsvermogen en vooral toewijding.

Als we dan richting de laatste portie van de set gaan, resten er nog een aantal echt krakers. Van die tracks waar je op staat te wachten. Bullet Ride moest helaas ontbreken maar dat werd dubbel en dik goed gemaakt met krakers als Alias, Take This Life en net voor het einde Deliver Us. Ik was weer overtuigd, wat een geweldige band is dit. Is een band groots, omdat ze al 35 jaar dezelfde sound en stijl ten gehore brengen en hier steeds mee weg blijven komen of moeten we kijken naar de toekomst en moet een band zich steeds opnieuw uitvinden om aan een groeiend publiek te voldoen en steeds de grenzen op blijven zoeken. Ik denk dat ik na deze avond het antwoord wel weet…