Nu de Nuclear Blast label day er op zit, konden ook de andere muzieklabels de aandacht opeisen. Na een deugddoende nachtrust en dito ontbijt, besloten ondergetekende en collega/fotograaf Hughes Vanhoucke om opnieuw de festivalweide op te zoeken, want ook op dag twee had de organisatie van Summer Breeze heel wat moois in petto. Een verslag kon dan ook niet ontbreken. Gelet op het feit dat de twee hoofdpodia ontiegelijk ver uit elkaar lagen en Summer Breeze gekenmerkt wordt door een zeer strak tijdsschema, moesten er met de regelmaat van de klok hartverscheurende knopen doorgehakt worden. Het verslag kan je hier lezen!

De eerste band die we vandaag live aan het werk mochten zien, waren de Duitsers van Venues. Een tot op heden vrij onbekende post-hardcoreband, maar eentje die het nog ver kan schoppen. Debuutplaat Aspire draaide al enkele weken spreekwoordelijke rondjes op mijn mobiele telefoon en kan mij nog steeds meer dan bekoren. Het sterke punt van deze band zijn de sterke vocals van de zeker niet onaantrekkelijke frontvrouw Nyves in combinatie met de rasperige uithalen van collega Robin.

Hitsingle We Are On trapte de set op gang, maar mistte jammer genoeg wat zijn effect door het feit dat het publiek nog warm gespeeld moest worden. Gelukkig ging het dak van de Camel Stage er daarna volledig af, wanneer nummers als Fading Away en Notthing Less de revue passeerden. Venues speelde dan wel een thuismatch, maar zal er ongetwijfeld heel wat nieuwe zieltjes bij hebben gewonnen! Verrassing van de dag!

Na de meer emotioneel geladen post-hardcore van Venues was het tijd voor wat puur spierballengerol! Malevolence! Eerder dit jaar braken ze het Bouckenborgh Park ei zo na af. Alleen jammer dat het publiek toen niet echt vertrouwd was met de beatdown hardcore van dit gezelschap. Al is beatdown hardcore misschien te plat voor deze band, want naast de staalharde breakdowns wordt de muziek van Malevolence gekenmerkt door een vrij hoog groove gehalte, waarbij een naam als Pantera nooit ver weg is.

Qua setlist waren er vandaag weinig verrassingen, al valt dit in het geval van Malevolence zeker niet te betreuren. Het grootste deel van het publiek had aan de overkant, ongeveer een kilometer verderop, duidelijk meer zin een powermetalfeestje. Een genre dat bij ondergetekende bepaalde neigingen naar boven haalt. Gelukkig hadden de fijnproevers de juiste keuze gemaakt door te opteren voor de T-Stage. Trial By Fire en Slaves To Satisfication brachten het vuur aan de lont, maar met Self Supremacy kwam de bom pas volledig ten uitbarsting. Puur genieten, deze Britten!

De volgende band op het lijstje van de dag was meteen ook de meest extreme van misschien wel heel het festival, want wie graag een single tripje boekt naar het slachthuis, is bij de Duitsers van Stillbirth aan het juiste adres. Al ettelijke jaren lang beukt dit gezelschap op los zonder ook maar enige vorm van schroom te ervaren. Ook vandaag was er van enige schroom absoluut geen sprake, daar de band in gepersonaliseerde, groene zwemshorts en ontbloot bovenlijf op de bühne stond.

Het kon blijkbaar nog erger, want een uitzinnige fan had er niets beter op gevonden om zich met zijn ’tsjoepke’ bloot in de moshpit te begeven. Hilarische taferelen, al zal weinig vrouwelijk schoon het er warm van gekregen hebben.

Eind deze maand komt Stillbirth met een nagelnieuw album op de proppen genaamd, Annihilation of Mankind. Niet verwonderlijk dat dit nieuwe schijfje maar al te graag aan het publiek werd voorgesteld. Tussendoor werden er nog enkele fysieke kopieën van enkele oudere albums het publiek in gebonjourd. Stillbirth wist op een positieve manier te verrassen, al was de speelduur van een half uur meer dan genoeg.

Met Obscura stond vervolgens de top binnen het technische, progressieve death genre op de planning. Begin deze zomer kwam er met Diluvium een einde aan een zeer veelbelovend, maar aartsmoeilijk vierluik. En op wat voor een manier, want Diluvium is misschien wel het beste schijfje dat Obscura in zijn geschiedenis van 16 jaar op de mensheid heeft losgelaten.

Wie zijn muziek graag vrij simplistisch heeft, kon beter afgezakt zijn naar de Mainstage, waar ongetwijfeld opnieuw iets powerachtigs op de planken stond. De loden zon deed misschien wel wat af aan het aspect sfeer, maar de techniciteit en vakkundigheid waarmee de bandleden stond te musiceren, maakte veel goed. Benieuwd hoe het deze band de komende jaren zal vergaan. Alle wegen liggen open voor Obscura.

Na de Behemoth Beer Tasting, waarover collega Hughes Vanhoucke een knap verslag wist neer te pennen, was het opnieuw tijd voor een streepje muziek. De Camel Stage is blijkbaar het podium voor beloftevolle, jonge bands, want met onder andere Venues en Deathrite werden er al enkele muzikale ontdekkingen gedaan. Ook Baest past perfect binnen dit plaatje, gezien de strakke old school death van deze jonge gasten. Aanvankelijk bleef het publiek vrij kalm, maar na het eerste nummer gingen wederom alle remmen los met bijhorende stofwolk en licht beschonken festivalgangers die zonder enige gevoel van schaamte een maatbeker mojito ter waarde van maar liefst twintig euro tegen de grond kwakten. Geld groeit in Duitsland blijkbaar aan de bomen…

Over de muziek van Baest kunnen we voorts vrij kort zijn, want die was bijzonder genietbaar. Niet voor niets staat deze band onder contract bij het grote Century Media Records. Met het daags nadien te verschijnen debuutalbum Danse Macabre had Baest aardig wat songmateriaal ter zijner beschikking. Het aantal fans is er ongetwijfeld niet minder op geworden.

Schoenmaker, blijf bij uw leest! Een gezegde dat in het geval van Behemoth aardig van toepassing is. Het bier van de band zelf kon maar weinig mensen bekoren, dus keken velen reikhalzend uit naar het optreden van deze Polen. Teleurstellen doet Behemoth immers nooit. Ook vandaag was het weer genieten van de eerste seconde tot de laatste, wegstervende noot van het afsluitende O Father, O Satan, O Sun.

Tussendoor werd er rijkelijk geput uit het magnum opus van deze band, namelijk The Satanist, maar ook de oudere classics als Chant For Eschaton 2000, Ov Fire And The Void en Conquer All werden niet vergeten. De satanische death/black metal van Nergal en co werkte bij het talrijk opgekomen publiek werkelijk als een rode lap op een stier, want de ene na de andere crowdsurfer waagde zijn aan een uitstapje boven de hoofden van het uitzinnige publiek.

De invallende duisternis in combinatie met een kanon dat zware confetti de lucht inschoot, riep spontaan de associatie op met een van de tien plagen van Egypte. De twee nieuwe nummers, God=Dog en Wolves ov Syberia gingen gepaard met een overload aan pyrotechnics en deden bijgevolg het beste verhopen voor het nieuwe album dat normaal ergens begin oktober komt te verschijnen. Kippenvel van de eerste tot de laatste minuut!

Om tien uur is het tijd voor een van de meest succesvolle Duitse power metal bands van het afgelopen decennium,  Powerwolf. Hoewel Behemoth ons de ene vuurexplosie na de andere bracht, moet Powerwolf niet onderdoen. De Duitsers gebruiken eveneens een overvloed aan pyrotechniek tijdens de anderhalf uur lange set vol hits uit de vijftienjarige geschiedenis van de band op het grote metaalfeest in Zuid-Duitsland met slechts drie nummers uit de laatste release.

De voormalige klassiekgeschoolde Roemeense operazanger Attila Dorn leidt zijn troepen anderhalf uur als een grootmeester en draait het 40.000 zielen sterke publiek als geen ander rond zijn vinger  en krijgt regelmatig  de steun van Falk Maria Schlegel, de toetsenist, die af en toe naar de voorgrond treedt om het publiek op te jutten.

Het Duitse publiek geniet volop en zingt de bekende nummers luidkeels mee of stort zich in de vele circle pits vooraan.. Een van de hoogtepunten van de voorstelling is zonder twijfel de gigantische circle pit waarin alle deelnemers tot achter de geluidstoren rennen.

Het laatste wapenfeit van de dag was Suicidal Tendencies. De absolute hoogdagen van deze crossoverhelden mogen dan wel tot het verleden behoren, toch is een optreden van Suicidal Tendencies nog steeds de moeite. Als de band zelf in vorm is uiteraard, want anders lijkt het bij momenten of je aan het kijken bent naar een wedstrijd baksteenslag op het droge.

Gelukkig zat het met de vorm van de dag redelijk goed. Dat Duitsers er op muzikaal vlak vaak rare smaken op nahouden, mag wel duidelijk zijn. Waar de weide nog uitpuilde bij de muzikale terreur (letterlijk) van Powerwolf, stond er nu maar een zielig trosje fans voor de main stage te headbangen. Gelukkig trok de band zich daar niets van aan en drumde vooral eyecatcher Dave Lombardo de ziel uit zijn lijf. De obligate speeches konden de vreugde niet drukken. War Inside My Head deed de armen vlotjes de lucht in gaan.

Alleen jammer dat het na Suicidal Tendencies letterlijk een oorlog in het hoofd werd van ondergetekende. Een nachtje rust kon de ziektekiemen blijkbaar niet verdrijven, waardoor de vrijdag compleet de mist in ging. Enkel Amaranthe werd van op een afstand bekeken, maar de rest van de dag was er eentje om snel te vergeten. Rond 19 uur, vlak voor het hemelse drieluik Alien Weaponry, Trivium en Arch Enemy was het wel geweest en werd de stap naar de EHBO gezet. Na de vaststelling van 39,6 graden koorts, drie baxters en zeven uur in het medisch centrum, werd de knoop doorgehakt om zaterdag in alle vroegte naar huis te vertrekken. Achteraf bekeken de slimste zet van allemaal, want eens thuis werd de situatie alleen maar erger, waardoor zelfs een korte hospitalisatie zich opdrong. Een jammerlijk einde van een goedgevulde festivalzomer. De rekening blijft bij deze dan ook openstaan.

De laatste band van de tweede dag is voor mij een grote onbekende, ik ken die bij naam maar ik heb tot op heden nog nooit de kans gehad om ze live aan het werk te zien of ernaar te luisteren, ik heb het over Die Apokalyptischen Reiter.

Ondertussen is het 1:00 uur ’s morgens en hebben veel aanwezigen zijn overdag uitgeput terwijl ze van het ene podium naar het andere liepen, de loden zon en het Duitse bier zijn daar ook niet vreemd aan.
De band laat dit echter niet ontmoedigen en speelt een sterke set, jammer dat ze halfweg te kampen krijgen met technische problemen. De sfeer blijft gezellig en het Duitse publiek viert feest totdat de laatste tonen weerklinken waarna velen langzaam naar hun tent strompelen of nog een ultieme pint gaan pakken aan de talrijke togen.