September. Vakantie voorbij, school terug begonnen. Het zich overigens prima gedragen weer schenkt ons opnieuw nattigheid. Ook Graspop ligt al een stuk minder vers in het geheugen. Toch hielden we nog iets achter de hand. We zaten aan tafel met Sami Yli-Sirniö, gitarist bij Kreator sinds Violent Revolution. Dit resulteerde in een ongedwongen babbel tussen pot en spa-bruis. We tekenden het gesprek op en vonden toch de moeite om het te publiceren.

Wanneer onze vorige zomer overleden stichter van Amped-Up.be de review schreef van Gods Of Violence, zette hij er bij: Kreator is als goede wijn, het wordt beter met de jaren. Hoe denk jij hier over?

Wel, je hebt bijvoorbeeld rode wijn uit een uitstekend jaar 2008. Als je die echter drinkt in 2012 is die waardeloos. Dat is dus eigenlijk niet helemaal waar. Maar ik denk dat het een heel mooi compliment is. Dit stel ik erg op prijs. Wij nemen muziek maken heel serieus. Telkens we opnieuw de studio in trekken proberen we het vorige werk te toppen. Dus als iemand dit over Kreator zegt betekent dat dat wij ons doel bereikten.

Kreator is een band dat meedogenloos blijft op elk album. Je zei net zelf dat Kreator telkens tracht zichzelf te overtreffen. Succesvol overigens. Hoe hou je dit vol zonder in herhaling te vallen?

Dat is het moeilijkste deel van het hele gebeuren. Zeker voor een band die al heel lang onder de mensen is. Wij pakken dit gewoonlijk aan door een aantal demo’s op te nemen voor elk nummer dat geschreven wordt. Er is eerst een initiële demo, daar wordt dan aan gesleuteld door de hele band. Zo zitten we soms met meerdere demo’s voor hetzelfde nummer. We trachten altijd uit te kijken op dat we niet in herhaling vallen. Maar er loert toch wel altijd een beetje gevaar daarin voor een band die al dertig jaar bestaat. Maar hoe? Alles noteren, dat is iets wat eigenlijk zou moeten gebeuren. (lacht) Dan doen we een andere versie. Niet alle songs die we schrijven geraken op een album. Soms zijn er dingen die gedoemd zijn als bonustrack.

Zijn er nummers die, als ze niet op een album geraken, op de plank blijven voor later?

Eigenlijk, als er iets weggegooid wordt, dan wordt dat ook effectief weggegooid. (lacht)

Iets anders nu. De laatste plaat werd Gods Of Violence gedoopt. Waarom die naam?

Wanneer Mille de teksten schreef voor de titelsong kreeg hij het idee om een thema neer te pennen omtrent de Oude Griekse Goden die in de wereld van vandaag zouden gebracht worden. hij vroeg zich af welke rol zij zouden spelen in de hedendaagse maatschappij. Op een bepaald moment lieten we dat idee een beetje varen, omdat er meerdere andere ideeën op tafel gekomen waren. De song zelf werd weerhouden voor de plaat. Het is een sterk nummer. De titel klonk erg metal (lacht), dus…

Kreator trakteert op albums regelmatig met knappe intro’s. Het betrekt de luisteraar op een bepaalde manier extra in een song of een album. Gezien het orchestrale karakter van die intro’s. Componeert de band die ook zelf, of wordt daar iemand voor ingehuurd?

Dat hangt er vanaf. Het laatste nummer op Gods of Violence, Death Becomes My Light heeft een gitaarintro. Die komt van mijn hand. Ik had wat geïmproviseerd in de studio. Ik heb het getracht wat te harmoniseren, het zo goed mogelijk te laten klinken. Voor de intro Apocalypticon in het begin van de plaat, net voor World War Now, kregen we hulp van de Italiaanse band Fleshgod Apocalypse. Zij hadden die ervaring aan boord omdat hun muziek erg orkestraal en bombastisch kan zijn. We werkten als volgt: ik nam voor hen een gitaarmelodie op die geschreven was door Mille. We gaven dit aan Francesco Paoli en Francesco Ferrini (Fleshgod Apocalypse) samen met een uitleg waar we naar op zoek waren. We wilden iets in de trant van The Planets van Gustav Holst. Iets beangstigend en bombastisch. Het moest orkestraal zijn. Het album gaat over oorlog. Wat zij ons aanbrachten beviel ons zo goed dat we hen vroegen om nog meer stukjes te schrijven. Die konden wij gebruiken in sommige instrumentale stukken op de plaat. Je hoort ze terug in bijvoorbeeld World War Now. Eigenlijk willen we dit meer gaan doen, omdat het verrekte goed klinkt (lacht).

Kan je verschillen opnoemen tussen Gods Of Violence en zijn voorganger Phantom Antichrist?

We zaten in dezelfde studio (Fascination Street) met dezelfde producer Jens Bogren. Ik geloof en ik denk dat de songs erg verschillen. Sommige songs op Gods Of Violence zijn meer eenvoudig en rechtlijnig, voor zover je dat kan zeggen. Eigenlijk stel je een moeilijk vraag voor iemand die er zo dicht bij staat. Voor mij is het erg moeilijk om dat te analyseren. Maar we houden wel een vinger aan de pols opdat we niet herhalen. Het blijft uiteindelijk een bende gasten met twee gitaren, een bas en drums.

Kreator is een band die live kan spelen zonder echt te focussen op zijn back-catalogus met daarin het ‘gevaar’ een best-of show te spelen. Niet dat dit slecht is natuurlijk. Ik bedoel: Kreator komt feilloos voor de dag, met welke setlist dan ook. Gisteren speelde hier Iron Maiden met een best-of show. Heerlijk. Maar als zij op toernee gaan met een nieuwe plaat heb ik het gevoel dat het soms wat saai wordt. Kreator creëert dat gevoel nooit. Zelfs met nieuwe platen. Het blijft knallen.

Het viel ons op dat we de laatste tijd meer en meer het jongere publiek ook aan kunnen spreken. Zij kennen onze oudere nummers niet. Uiteraard heb je zij die al van in het begin naar ons luisteren. Voor hen moet je natuurlijk die oudere songs spelen. De hoofdfocus ligt steeds op de nieuwe nummers, dat staat vast. Op het einde van het jaar gaan we op toernee met Dimmu Borgir. Daar kijken we erg naar uit. Een fantastische package met Bloodbath, Hatebreed, Dimmu en Kreator. Dan kunnen we sam-sam werken. We hebben al drie keer getoerd met de nieuwe plaat, anders wordt het te veel van het goede denk ik. Als dat achter de rug is, gaan we even op rust. Dan kunnen we weer concentreren op het schrijven van nieuw materiaal. Ik zelf vind het belangrijk om veel nieuw materiaal te spelen. Anders wordt het een beetje een sleur.

Om af te ronden: wordt je dat niet beu, zo? Altijd opnieuw Pleasure To Kill spelen?

Het is niet saai, omdat we voor een uitzinnig publiek staan. Als we zulke nummers spelen krijgen we energie van de fans. Aan de andere kant: Pleasure To Kill spelen in een oefenruimte is redelijk zinloos (lacht).

Sami Yli-Sirniö samen met uw Dienaar