Behemoth – I Loved You At Your Darkest – Artwork

Behemoth - I Loved You At Your Darkest (ILYAYD)

Label: Nuclear Blast

Anomander

Wat doe je als band/artiest als je het perfecte album hebt afgeleverd? Wat bedachten mannen als King, Hetfield of Ihsahn zich na het opnemen van feilloze mijlpalen als Reign In Blood, Master of Puppets en In The Nightside Eclipse? Hoe overtref je een smetteloze diamant? Ga je bij de pakken neerzitten? Gooi je het bijltje of je gitaar erbij neer? Je zou het ze haast niet kwalijk kunnen nemen. Sommige, of misschien wel de meeste artiesten die ooit een soort gelijke plaat uitbrachten weten deze dan ook niet te evenaren of zelfs te overtreffen. Een flinke kluif dus om aan te beginnen. Iets wat gewone stervelingen op zijn minst zou doen aarzelen. Niet zo de mannen van Behemoth, met aan het roer de onverslaanbare Adam ‘Nergal’ Darski.

Laten we het even parkeren als een feit, dat The Satanist een van de grootste platen uit de recente geschiedenis van de extreme metal is. Kijk, over smaak valt te twisten, uren, nachten lang, maar over pure kwaliteit kun je het slechts met elkaar eens zijn. Vriend en vijand van de Polen werden lamgeslagen door dit epos, een perfect album in zijn context en ver daarbuiten. Een album dat wat mij betreft prima past in het rijtje dat ik eerder noemde.

De vraag was dus al snel, toen de opnames van het nieuwe album werden geannonceerd, of het wel zou lukken. Zou het lukken om The Satanist eer aan te doen, te evenaren of zelfs voorbij te streven? Durfden de fans dat te dromen? Ik moet toegeven dat zelfs ik, als hardcore, Behemoth-fan een duiveltje op mijn linkerschouder had zitten die me twijfel in het oor fluisterde. Foei!

Wat moest zo’n opvolger dan allemaal in zijn mars hebben om in de buurt te komen en de ‘legacy’ voort te zetten? Bergen sfeer, fabuleuze songwriting, nog meer vernietigende drums, een ander maar toch vertrouwd geluid, sterkere vocals, een esthetiek die je bij de haren grijpt en je zo duistere krochten van Nergals ziel in trekt. Dat zijn zo wat items die op mijn checklist stonden alvorens te gaan luisteren.

Gelukkig zou Behemoth Behemoth niet zijn als ze ons niet ruim van te voeren zouden teasen met zowel beeld- als geluidmateriaal. Logo’s, (sound)clips en interviews gingen gepaard met een fijne social media campagne om zo ons al vast klaar te stomen voor wat ons te wachten stond. En toen was daar God = Dog. De eerste dag dat deze track op ons losgelaten werd heb ik nerveus om de play-knop gedraaid tot ik me niet langer kon bedwingen om me vervolgens met de ogen dicht in het zwarte gat te storten dat zich opende onder mijn aarzelende voeten. Verrast, verdoofd en vooral opgelucht bleef ik achter na krap vier minuten. Die avond luisterde ik de track nog vijf keer. Het was alsof Sint Nicolaas dat piratenschip van LEGO eindelijk had afgeleverd, ik het papier ervan afgescheurd had en vol ongeloof bleef staren naar al dat moois. Alleen dan geen katholieke bisschop, maar een gezant van de duivel himself.

Dat beloofde zoveel goeds. De clip die ik de dag erna voorgeschoteld kreeg was een bevestiging van wat ik al eerder vermoede, Behemoth had er nóg een schepje bovenop gedaan. Noem mij nog een band die zoveel oog heeft voor detail en esthetiek in alles wat ze doen en uitdragen. Ik kan er geen bedenken. Het deed de koffiebonen en hosties snel vergeten.

Wolves Ov Siberia volgde. Een track die de keerzijde van de medaille liet zien. En misschien wel een glimp geeft van waar Behemoth vandaan komt. Een vernietigende, nekbrekende track die alle agressie de vrije loop laat en in minder dan drie minuten een statement maakt. Het is niet slechts kinderkoortjes en opsmuk dat de scepter zwaait op ILYAYD. Pure blackened death in al zijn verscheurende glorie, met een matchende video.

Dat waren dan pas twee van in de totaal twaalf tracks op het album. Dat duiveltje op mijn schouder begon weer te fluisteren, ditmaal over fillers, van die tracks die op een plaat staan om hem wat body te geven, maar op zichzelf weinig aan waarde toevoegden. ‘Nonsens!’ schreeuwde ik terug, ‘dit is fucking Behemoth‘. Het duiveltje liet zich niet wederzien. Ach, er staan een intro en een outro op het album, dat is hip tegenwoordig en niet per se een van mijn favoriete trends, maar het zet de toon lekker en je sluit niet op met een donderslag bij heldere hemel en dat is ook wat waard.

De checklist begon inmiddels al aardig vol te staan met gouden sterren en groene vinkjes. Tracks als Ecclesia Diabolica Catholica, een directe aanval op het instituut dat in Polen het leefklimaat ernstig vergalt, druipt met gif en maakt met slim gebruik van kerkelijke koorzang en een mooi stukje akoestisch gitaarwerk om de sfeer van deze plaat te benadrukken. De outro doet direct denken aan de beste tracks van The Satanist. Lekker.

Dat meneer Darski goede contacten heeft in metalland en goed luistert naar wat er om hen heen gebeurt, is ook zeker terug te horen op ILYAYD. Ik hoor in tracks als Bartzabel, de nieuwe single/video overigens, duidelijk invloeden van Ghost terug. Het gas wordt even teruggenomen en de backing vocals maken het plaatje af. Er is hier wat mij betreft haast sprake van een heuse ‘hook’. Ik waardeer daarnaast enorm dat er opnieuw naar Aleister Crowley gegrepen werd voor inspiratie, dat blijft toch interessante materie.

Ook is er een lichtpuntje voor hen die nog een toorts van hoop dragen voor het ‘project’ van Halford, Darski en Ihsahn. De track Sabbath Mater, een van mijn favorieten op het album (al is het moeilijk kiezen), geeft een duidelijke knipoog aan het Ihsahn-nummer Mass Darkness, maar behoudt het inktzwarte en loodzware karakter van een Behemoth-song. De klassieke metalriff aan het einde van Sabbath Mater benadrukt de vergelijking nog even dubbel en dwars. Een randje progressive doet dit album geen kwaad en maakt het nog meer divers dan het al was.

Om dan toch maar een favoriet te kiezen, ook al doet het een beetje pijn, noem ik Havohej Pantocrator als de kroon op l Loved You At Your Darkest. Deze monstertrack doet me meer dan een beetje denken aan O Father, O Satan, O Sun en dat was bij uitstek een etalage van alles wat Behemoth in zijn mars heeft. Wat een dynamisch meesterwerk is dit. Geen vernietigende blast beats of bloederig gekrijs per se, maar een compositie waar je door meegesleept wordt. In een woord: Episch (ja dat is met een hoofdletter in dit geval!)

De nay-sayers zullen gaan klagen over de toon van dit album en de keuze om een meer ‘rock’ georiënteerde plaat te maken dan per se een snoeihard death metal vervolg op The Satanist. De band maakt een evolutie door. Dat hoor je terug in het gebruik van rockgitaarsolo’s, het gebruik van samples en keys en de drang om als maar door te doen. Als dit het nieuwe gezicht is van het Behemoth dat ons de komende jaren als headliner op festivals mag gaan vermaken, dan zal ik het tussen beide handen pakken en vol op de mond zoenen. Is het net zo goed als The Satanist? Heeft het The Satanist overtroffen? Who gives a fuck? Het is appels met peren vergelijken en in dit geval zijn beide vruchten meer dan alleen goed te pruimen, je komt ervoor terug, keer op keer weer en het sap druipt mij van de kin.

Playlist: