Vreid - Lifehunger

Label: Season of Mist

Bart Vereecke

We zijn reeds begin oktober, en de zomer lijkt hiermee amper achter de rug. Mee met de komst van het eerste kille herfstweer zijn enkele albums die bol staan van de duistere metalen dan ook meer dan welkom. Het Noorse Vreid voegt de daad bij het woord, en komt drie jaar na Sólorv aankloppen met nieuw plaatmateriaal, genaamd Lifehunger. Rest enkel de vraag of hun tevens eerste studioplaat onder de banner van Season Of Mist een nieuw hoogtepunt wordt binnen discografie van deze Noormannen.

Vreid (toorn in het Noors) vormde zich in 2004 uit de as van Windir’s vroegtijdige ondergang, na het tragische overlijden van zanger/oprichter Terje ‘Valfar’ Bakken. Met het nieuwste Lifehunger is het vierkoppige gezelschap reeds toe aan zijn achtste langspeler, maar deze band geeft tot op vandaag geen tekenen van opraken van ideeën of irrelevant gaan worden. Integendeel, waar Vreid in tijden van zijn debuutplaat Kraft nog meer de kaart van de traditionelere/strakkere black metal leek te trekken, is dit op vandaag geëvolueerd naar een modernere vorm van black’n’roll.
Hierbij experimenteert Vreid met elementen van rock uit de jaren ’70, de klassieke metal uit de jaren ’80, progressieve elementen en akoestische gitaarsecties zonder de roots van de Noorse black metal te gaan verloochenen. Dit alles zorgt er wel voor dat het nieuwere Vried een pak toegankelijker is geworden voor ook niet-blackmetalfans.

Wanneer we ons voor een eerste keer aan Lifehunger onderwerpen, lijkt het erop dat dit een hapklare brok zou gaan worden, maar niets is minder waar. Bij de daaropvolgende luisterbeurten is gauw duidelijk dat er sprake is van een zeker groeiproces. Wie deze muzikale trip wil maken neemt hier dus best zijn tijd voor.

De symfonische intro Flowers & Blood is het startschot van deze muzikale excursie. Deze atmosferische opener kon zomaar van een later Opeth-album geplukt zijn en klinkt vrij melancholisch.
Een cleane frisse start, die de perfecte inleiding verzorgt voor het meer vertrouwde, vlijmscherpe One Hundred Years. Het nummer met een zinderend tempo en verschroeiende drumpartijen is doorspekt met de bijtende vocalen van Sture Dingsøyr. De song bevat een structuur die we meermaals terugvinden op deze plaat. Na een agressieve start komt er een kalmerend intermezzo, waarna het tempo terug opgekrikt wordt met de wederkerende melodieuze gitaarlijnen.

Na een prima start zijn we met het progressief klinkende Lifehunger toe aan de titeltrack van dit album. Het geheel klinkt van begin tot eind enorm zwaar en neerslachtig in het kwadraat. Het eclectisch geheel weet je echter bij de keel te grijpen en laat niet los. Ongetwijfeld één van de betere en tegelijk originelere tracks op deze plaat. Met het daaropvolgende The Dead White leunt Vreid dan weer een pak dichter tegen zijn Noose roots aan.

Het experimenteren gaat de heren van Vreid ver op Lifhunger. Te ver? Dat moet je zelf maar eens ontdekken met het bijzonder atypische Hello Darkness. Om maar te zeggen, voor dit eerder psychedelisch klinkend nummer maakt Vreid gebruik van gastvocalen van Aðalbjörn Tryggvason. Iets wat enorm doorweegt in deze track, want het nummer lijkt gewoon van een Sólstafir-album te zijn geroofd. Het moet gezegd dat ik zowel Sólstafir als Vreid ten zeerste kan smaken. Toch is dit telkens een zware pil om te slikken, zo halverwege het album. Als afsluiter had dit songmateriaal misschien eerder tot zijn recht gekomen.

Gelukkig weet een agressiever Vreid dit snel door te spoelen met het strakke Black Rites In The Black Nights. Jørn ‘Steingrim’ Holen brengt ons onder tromgeroffel bij een gitaarsolo, waarna een extreem eenvoudige riff gaat overnemen. Het geheel klinkt grimmig, mede door de rauwe vocals die ons toegesnauwd worden. Onmiskenbaar een van de parels waarmee Lifehunger bezaaid is. De videoclip geven we dan ook graag met jullie mee, onderaan dit artikel. Een nagenoeg perfect vervolg krijgen we met het barbaarse Socrates Must Die. Een korte, snoeiharde song waarmee Vreid zijn blackmetalroots met verve weet te eren.

Het epische Heimatt brengt ons met een zes minuten durende instrumentale song naar het einde van deze bewogen rit. Een einde in schoonheid, vol tempowissels, boeiende ritmegedeeltes en enkele potige riffs gecombineerd met heel wat melodie.

Kort samengevat, kunnen we stellen dat Vreid met Lifehunger een knap achtste deel weet toe te voegen aan hun cataloog. Zij die Sólorv een fraai luisterstuk vonden zullen ook aan dit nieuwe plaatwerk een aardige kluif hebben. Enkel op het vreemde Hello Darkness kun je je tanden al eens gaan stukbijten. Voor het overige levert Vreid met Lifehunger een boeiend album op de wereld los, die we zeker tot een van zijn betere van het laatste decennia mogen rekenen.

Tracklist: