De Britse progressieve metalband Monuments is terug met een nieuwe plaat. Phronesis is het vervolg op hun softmore album The Amaneusis die uitkwam in 2014. Wat heeft de band zo allemaal geleerd in vier jaar tijd? Krijgen we een topper of een flopper?

Starten doen we met de eerste single voor deze plaat, A.W.O.L. Onmiddellijk merken we dat dit een stuk zachter is dan wat we gewend zijn van Monuments, het is nog steeds een zware plaat maar het is toch wat minder dan de vorige twee. De agressiviteit die we gewend zijn van Monuments verdwijnt wat naar de achtergrond en maakt plaats voor meer normale zang en melodieuze stukken. Het tweede nummer, Hollow King, bevestigt dat deze wat minder agressief is en meer naar de melodieuze kant leunt met hier en daar een paar stukken groove metal.

Mirror Image, het vierde nummer van de plaat werd gekozen als derde single van deze plaat. Hier merken we duidelijk dat de agressiviteit eruit is en Chris Barretto alle opties krijgt om naar voren te stappen en alles teugels op het gebeid van vocals los mag laten. Deze vocals worden perfect ondersteund door de andere muzikanten in de band. Drum, gitaar en bass vinden de perfecte lijn om de stem van Barretto nog meer draagkracht te geven.

Stygian Blue is een zeer interessant lied waarin het lijkt dat de band tegen zichzelf praat. Hier en daar zitten er ook enkele prachtige stukken tekst in die soms overkomen als een gedachtegang. Leviathan start zoals het meeste nummer op dit album met een agressief stuk die dan plaats moet maken voor normale zang. Het coregedeelte van deze band is er wat uit en we vloeien over naar meer zuivere prog. Leviathan werd gekozen als tweede single van de plaat en heeft zoals de andere twee singles ook een lyrical video gekregen. De band kiest er dus voor om hun nieuwe plaat te promoten zonder een echte videoclip vrij te geven enkel lyrical video’s.

We zijn ondertussen aangekomen aan de laatste twee nummers van de plaat Jukai en The Watch. Jukai wordt door velen aanzien als het beste nummer van de plaat, een mening die ik deel. Dit komt waarschijnlijk omdat de agressie van dit nummer een hoogtepunt bereikt voor de plaat. Eindigen doen we met The Watch, een nummer die dezelfde template gebruikt in het begin als de meeste nummer op dit album, normale vocals op de voorgrond die zeer goed ondersteund worden door de verschillende instrumenten en de grunts/screams die we wat te horen krijgen op de achtergrond.

Een iets wat andere plaat dan wat de meeste mensen verwachten van deze band maar niet te min een goed album. Persoonlijk had ik graag wat meer agressie gezien, maar het is nu eenmaal niet zo. Het blijft een zeer goeie band die een goed album aflevert. Wil je de band live aan het werk zien dan heb je geluk want ze starten op de releasedag met een tour. Op die tour brengen ze nog enkele andere topbands met zich mee in het genre. We hebben geluk want de band komt ook naar België: ze zijn te zien op 28 oktober in de Verlichte Geest in Roeselare