Wie extreme metal zegt, komt dezer dagen vlotjes uit bij grootheden als Behemoth (zeker gezien hun meest recente album) en Rotting Christ. We zouden haast vergeten dat er aan de andere kant van de Grote Plas ook nog een extreme metalscène is, naast al dat thrash- en coregeweld. En dan komen we zonder twijfel uit bij Revocation, een Amerikaans “extreme metal”-collectief die in het jaar 2000 werd opgericht in Boston, Massachusetts. Hun sound valt gedetailleerder te beschrijven als blackened technical death metal. Oorspronkelijk waren ze een trio, maar sinds de komst van Dan Gargiulo in 2010 gaan ze door het leven met z’n vieren.

Nu, deze band was mij tot voor kort niet bekend. Onlangs -lees: eind april dit jaar- heb ik toevallig eens een van hun cd’s gekocht tijdens de uitverkoop van het ondertussen helaas ter ziele gegane maar nog steeds legendarische Pop Center in Kortrijk. Op aanraden van Jacques himself, die mij ook al andere hardere bands had aangeraden die normaal niet in mijn smaak liggen (zoals beide eerder genoemde bands), maar uiteindelijk wel dicht bij m’n hart zijn komen te liggen. Naar mijn normen is dit eigenlijk iets te extreem en chaotisch, maar om één of andere reden werd ik wel meteen de muziek ingezogen. Ik was geïntrigeerd en vond het zowaar goed! Op vlak van black en death metal ben ik namelijk redelijk kieskeurig, en ik had niet verwacht dat een mij onbekend bandje me zo zou kunnen meeslepen. Dat album was trouwens Great is our Sin, hun release uit 2016.

Bon, genoeg met complimenten gestrooid. We zijn hier namelijk niet om anekdotes over mijn persoonlijke muziekleven te lezen, maar voor een bespreking van een (digitaal) schijfje. Het album is in feite precies wat ik ervan verwachtte. De verschroeiende & soms chaotische riffs, de moordende growls en screams van David Davidson (ja dat is echt zijn naam) en de ritmesectie die tussen de technische hoogstandjes door -een solo van de bassist is niet ongewoon- alles kapot mept en speelt aan een tempo die zelfs machinegeweren niet kunnen bijhouden, vormen een krachtig geheel. Het blackmetalgedeelte zit vooral in het gitaarwerk, met de dissonante akkoorden, maar af en toe ook bij de vocals. Soms klinkt hij zo oprecht gekweld en getergd, dat je bijna vergeet dat het hier om een performance gaat.

Davidson is naast zanger ook gitarist. Hij werd geschoold in Polyritmische Jazz, wat concreet betekent dat hij naast zijn technische perfectie ook een immense creativiteit bezit. Muziekstukken en combinaties waar zelfs enkele van de beste gitaristen nog niet van durven dromen, zijn voor hem bij wijze van spreken een opwarmertje. Daardoor kun je af en toe ook wat progressieve elementen in de song bemerken, wat heel erg uit de verf komt in het volledig instrumentale nummer Ex Nihilo. De vele tempo- en maatsoortwisselingen zijn hier ook een gevolg van. Mijn persoonlijk favoriete gevolg van zijn scholing is het mooie contrast in de songs. Doorheen de snoeiharde en ruige songs worden er rustigere, bijna neo-klassieke solo’s verweven, die de songs spookachtig mooi doen klinken. Perfect voorbeeld van dit laatste is het vierde nummer Fathomless Catacombs.

Gedurende het volledig album blijven ze deze kwaliteit aanhouden, met heel veel kenmerken die in meerdere songs opvallen. Het album heeft echter wel meerdere luisterbeurten nodig om alles te kunnen vatten. Dat begint al met het eerste nummer, Out of this World, die zijn naam écht niet gestolen heeft. Het klinkt als iets ‘alien’, iets buitenaards. Niet iets wat hoort op deze aardbol rond te lopen. Spek voor de bek van de liefhebber alleszins, met het hele sfeertje er rond.

Hier rond ik af, want ik durf er eigenlijk niet te veel meer over vertellen, omdat ik de ontdekking voor de luisteraar niet wil verpesten. Dit album is echt een reis op zich! Ik kan het alleen maar aanraden aan de fans van het extremere genre. Moest je dit lezen en je bent geen fan van de extremere kant van het metalen spectrum, maar wel een liefhebber van strak, technisch perfect en stevig gitaarwerk: Geef het een kans. Wie weet gaat er een nieuwe wereld voor je open! Bij mij heeft het indertijd ook gewerkt.

tracklist: