Afgelopen donderdag 27 september was Amped-Up aanwezig op de show van Cannibal Corpse & Napalm Death in het Peruviaanse Lima, in het kader van de Latijns-Amerikaanse tour van beide extreme metalbands. Peru is de tweede thuis van één van onze leden waardoor een review van een show aldaar ooit eens aan bod moest komen.

Na een rit van geen tien kilometer tijdens de avondspits waren we ruim anderhalf uur van onze avond kwijt nog voor de show moest beginnen in het Centro de Convenciones Festiva, pal in het hart van de derde grootste stad van Latijns-Amerika. De maandlange Latijns Amerikaanse tour is inmiddels voorbij halfweg; na vanavond spelen beide bands nog één show in Zuid-Amerika waarna de tour nog vijf steden aandoet in Centraal-Amerika.

Een kleine duizend man geeft vanavond present in de openlucht venue, een show die om 21:00 uur aangevat wordt door het Britse Napalm Death die zijn nieuwste verzamelaar komt promoten, Coded Smears and More Uncommon Slurs, een album die begin mei uitgebracht werd.

De Britse band speelt vanaf het begin alsof de zonnegod na de show een Salomonsoordeel zal vellen over leven of dood van de bandleden. Meteen valt op dat gitarist Mitch Harris nog altijd zijn plaats niet terug ingenomen heeft op het podium, zijn taak wordt nog steeds ingevuld door John Cooke van Corrupt Moral Altar.

Het publiek scandeert luidkeels onafgebroken de naam Napalm Death terwijl frontman Mark “Barney” Greenway zijn beste Spaans bovenhaalt om de nummers aan elkaar te praten, nummers uit de uitgebreide geschiedenis van de Brummies met vooral oog voor de eerste langspeler, Scum uit 1987 met niet minder dan zeven nummers, en amper twee nummers uit de laatste werk van de band, Apex Predator – Easy Meat. Tussendoor krijgen we twee covers, Victims of a Bomb Raid van de Zweedse crustpunkgezelschap Anti Cimex, een band die een grote inspiratiebron is geweest voor Napalm Death en het antifascistische Nazi Punks Fuck Off van The Dead Kennedys. Eén van de nummers die naar het einde toe het meeste bijval kent, is zonder twijfel Suffer The Children waarin kerkelijke interferentie aan de kaak gesteld wordt.

De enthousiaste heren wuiven het Peruviaanse publiek uit na een schitterende en energieke show met Siege of Power. Dit heeft veel mee van een voorprogramma die de hoofdact naar huis speelt.

Na een aantal zoete Budweisers (sponsor, Peruvianen vinden dit sapje ook maar niets) en een broodje chorizo zijn we klaar voor de hoofdbrok van de avond, Cannibal Corpse, die om 22:30 het strijdtoneel betreedt. In vergelijking met Napalm Death is het publiek lichtjes uitgedund.

De controversiële Amerikaanse deathmetalband bracht in november vorig jaar Red Before Black uit, hun veertiende album tot zover. Sinds de releaseshow zijn de Amerikanen vrijwel onafgebroken op tour geweest. Eerst kwamen de VS aan beurt, gevolgd door Europa en vervolgens na een korte pauze de Europese festivals. Begin september werd de Latijns Amerikaanse tour aangevat, benieuwd of Azië en Oceanië nog volgen.

De show wordt aangevat met de eerste drie nummers uit Red Before Black al dan niet in de volgorde van op het album. Naar goede gewoonte zien we een bijna voortdurend headbangende George “Corpsegrinder” Fisher terwijl de rest van de voorlinie achter hun haardos verder spelen.

Na de inleiding keert de band wat verder terug in de tijd met nummers uit Torture en Evisceration Plague alvorens een vierde nummer uit hun laatste worp te brengen, Scavenger Consuming Death. Hierna volgt een aaneenschakeling van oudere nummers, enkel de twee albums Gallery of Suicide en Gore Obsessed komen niet aan bod. Bindteksten worden zo goed als achterwege gehouden, terwijl elk bandlid de hele show lang op zijn eigen spreekwoordelijke tegel blijft staan.

Het Peruviaanse publiek is echter dankbaar en gaat van begin tot einde compleet uit de bol. De band mag dan misschien niet bekend staan als de meest kleurrijke of sfeervolle, toch is het één van de vaandeldragers van het genre.
Het publiek uitwuiven zat er vandaag niet in op uitzondering van drummer en stichtend lid Paul Mazurkiewicz die van achter zijn drumkit het publiek uitgebreid bedankt met een smile op zijn gezicht van oor tot oor.