I Against I - Small Waves

White Russian Records

Bjorn Wielockx

Wie een liefhebber van het punkgenre is, moet ik niet meer voorstellen aan I Against I. De mannen uit Dordrecht begonnen in 1994 met de band, maar al snel werd het duidelijk dat dit geen klein projectje ging worden. Twee jaar na de opstart werd de band gecontacteerd door het grote Amerikaanse Epitaph Records van Bad Religion gitarist Brett Gurewitz. Hiermee had I Against I de eer om als eerste Europese band samen te werken met dit belangrijke label. Samen met Bill Stevenson (drummer, muzikaal brein van Descendents) werd de eerste plaat Headcleaner een schot in de roos. Wat volgde was internationale roem met de daarbij horende stops op verschillende belangrijke festivals/podia en zelfs een tournee met opperband Descendents.

De tweede telg I’m a Fucked Up Dancer, but My Moods Are Swinging werd opnieuw ondersteund door Epitaph, maar werd gek genoeg enkel verkocht op Europees grondgebied. De band contacteerde het label nog maar na zo’n vijf jaar werd de samenwerking stopgezet waarna de fans even moesten wachten op nieuw materiaal. Zes lange jaren om precies te zijn. Met het self-titled album wist de band meer dan te bevestigen en bracht het naar mijn mening zijn sterkste album op de markt. Het leek wel alsof de band de zo gevreesde vrijheid van het gigalabel deugd had gedaan.

Eind 2008 besloot de band er mee op te houden, met een knallende laatste show in eigen stad Dordrecht. Negen jaar hebben de fans gewacht op het verlossende nieuws dat de band weer was samengekomen. Dertien jaar na de knallende self-titled plaat, ligt met Small Waves het vierde album sinds een weekje in de rekken. Heeft de band een nieuwe sound gevonden, welke nog steeds in het verlengde van de punksound van weleer ligt?

Volmondig ja! I Against I bewijst na dertien jaar nog steeds inventief te zijn wat betreft punkmuziek. De hardcore is niet meer pertinent aanwezig en werd grotendeels geruild voor commerciëlere rockmuziek. Samen met de bandleden is de sound van I Against I wat volwassener geworden, maar nog steeds is de genialiteit in overvloed aanwezig.

I Against I anno 2018 kan je best vergelijken met een mix tussen Ignite en de oude platen van de Foo Fighters. Het levert een magistraal geheel op welke je in de wagen doet wegdromen naar een liveshow. Tijdens zo’n voorstellingen zullen de fans van het eerste uur de pit op gepaste wijze openen, en zullen nummers als Wish I Could Remember, Rock Bottom Dream Life, Love You When I’m Gone en At The End Of The Tunnel perfect passen binnen het repertoire van deze Nederlandse cultband.

Na dertien jaar is er veel veranderd, alleen de technisch inventiviteit van I Against I staat nog steeds als een paal boven water. De Nederlandse band is klaar om ook met deze vernieuwde sound weer uit te halen. Als de band nog steeds als een wervelwind op een podium staat, en daar twijfelen we niet aan, dan ziet de toekomst er meer dan rooskleurig uit.

Tracklist: