Shining - Animal

Label: Spinefarm

Bart Van Gestel

This is not the Blackjazz record you’re looking for. Het Noorse Shining keert na vier jaar terug met nieuw werk. Wij verwachtten weer foute extreme proza met een jazzsausje en dito saxofoon. Toch is Animal iets anders…helemaal anders.

Shining-boegbeeld Jørgen Munkeby is letterlijk een muzikale duizendpoot. Hij studeerde af aan het Norwegian Academy of Music, alwaar hij zijn eerste band-stapjes zette met enkele medestudenten. Waar initieel jazz de hoofdmoot van zijn muziek uitmaakte, schuwde hij geen uitstappen naar andere genres. Dit resulteerde uiteindelijk in de oprichting van Shining. Ook hier was het aanvankelijk al jazz wat de klok slaat. Munkeby is geen hokjesmens. De band verpopt zich meermaals met als absolute hoogtepunt International Blackjazz Society. Dit bracht hen onder meer ook op een van de Graspop podia in 2015. Naast zijn werk voor de eigen band duikt Munkeby op in zeer diverse bands. Recent ging hij nog op toernee als toetsenman bij Emperor.

Na vier jaar stilte fronste uw dienaars wenkbrauwen bij het persbericht dat nieuw werk op punt stond losgelaten te worden. Als grote fan van de laatste plaat aarzelde ik niet om mezelf op te werpen als kandidaat-reviewer voor Animal.

Meteen bij de eerste noten is duidelijk dat Jørgen Munkeby het concept Blackjazz heeft gelaten voor wat het was en resoluut voor een nieuwe koers kiest. De extreme jazz-gestuwde songs met saxofoonsolo’s zijn nergens te bespeuren. In de plaats krijgen we een erg open, toegankelijk en vooral erg sprankelend album. Het klinkt volgens Munkeby meer als Muse dan Meshuggah, meer als Ghost dan Gojira of meer als Biffy Clyro dan Burzum. Dat kan ik enkel maar bijtreden. De kiem die gezaaid werd om deze richting uit te gaan vinden we toch al terug op International Blackjazz Society. Luister daar op maar eens naar Burn It All. U weet dan wat ik bedoel. Deze song had evengoed op Animal kunnen staan, maar zou toch te donker gestaan hebben in alle frisheid die het nieuwe album uitstraalt.

Groot nadeel is dat de Blackjazzfan een koude douche krijgt en aan de kant gezet wordt. Hij of zij mag plaats ruimen voor de meer mainstream muziek liefhebber. We krijgen muziek voorgeschoteld die surft op de MTV pop uit de jaren tachtig, maar dan in een erg modern en fris jasje. Shining stuurt meer aan op beter verkopende rock en komt er zowaar mee weg. De songs staan bol van inventieve en catchy stukjes die erg licht in het hoofd gaan liggen. Links en rechts wordt ingepikt op fijne herinneringen uit de muziekgeschiedenis, zelfs Spandau Ballet passeert deze revue! Heel af en toe neigen sommige stukjes toch naar een iets gemener geluid waardoor het oude Shining toch in beeld blijft.

Shining (NOR) 2018

Er wordt zwaar ingezet op toetsen (zoals de popmuziek uit de jaren tachtig). Zet hier een fris uptempo gitaargeluid met heerlijk herkenbare riffs naast. Vul dit aan met de cleane zang van Jørgen Munkeby (die af en toe erg lijkt op die van James LaBrie) met catchy teksten. Dit maakt het album bijna onweerstaanbaar en zal ongetwijfeld voor een ommekeer gaan zorgen bij de populariteit van deze band. Ik zou zelfs durven beweren dat er een mainstream hit in zit. Luister maar eens naar het sluitstuk van Animal, en U weet wat ik daarmee bedoel.

Shining bevestigt met Animal definitief dat het een erg gefaseerd muziekensemble kan zijn. Dit album kan niet anders dan de definitieve doorbraak betekenen. Toch zal de mindere Shining-kenner compleet in shock gaan bij het opzoeken van ouder werk. Overigens ben ik benieuwd hoe een setlist van een Shining-show er gaat uit zien. Hun werken zijn eigenlijk te divers om een welbepaald publiek te gaan aanspreken. Tenslotte maakt deze plaat mij erg benieuwd naar de volgende stap. Het is als wachten op een nieuwe episode uit A Galaxy, Far Far Away…