Amaranthe - Helix

Label: Spinefarm Records

Ashley Bickx

Waar een hele resem bands gecatalogeerd kunnen worden onder de noemer ‘dertien in een dozijn”, zijn er toch ook heel wat bands die er in slagen om een metal in een nieuwe richting te duwen en zo vernieuwend voor de dag te komen. Het Zweedse Amaranthe is zo’n band die die een tiental jaar terug op de proppen kwam met een eigen, verfrissende formule. Een formule die evenwel niet door iedereen even hard gesmaakt werd, maar daar bestaat een prachtige Franse zegswijze voor. Feit is wel dat deze Zweedse band op 19 oktober een nieuw album lanceert, genaamd Helix. Wat de review betreft, zit je hier alvast goed!

Ooit omschreven als een Eurovisiesong band, maar mettertijd uitgegroeid tot een band met een serieus eigen smoelwerk. De poppy refreinen mogen dan wel nog steeds aanwezig zijn, maar het melige, spring-in-het-veld -gevoel is in de loop der jaren wel flink naar het achterplan verdwenen. Album na album werd Amaranthe iets meer ‘metal’ en die lijn trekken ze op deze Helix gewoon verder door. De pure power metal heeft plaats moeten maken voor een variant die meer en meer neigt naar metalcore zowaar. Zo deinst Amaranthe er zeker niet voor terug om met de regelmaat van de klok een breakdown in het muzikale geheel te verwerken. Nummers als GG6 en Breakthrough Starshot zijn bij momenten dan ook te beschouwen als redelijke uppercuts.

Het meer heavy geluid lijkt de band zeker te bevallen en zit hen ook als gegoten. iconic is het echte prijsbeest van deze nieuwste worp. Niet verwonderlijk, want dit nummer is misschien wel het zwaarste dat Amaranthe ooit heeft weten neer te pennen. Het tempo ligt venijnig hoog en tijdens de chorussen brult Henrik Englund Wilhelmsson de longen uit zijn lijf. Het hemelse stemgeluid van frontvrouw Elize Ryd vormt de finishing touch.

Naast de brulboei en de nachtegaal beschikt Amaranthe ook nog over een derde vocalist. En net op dat vlak was er in het verleden heel wat onzekerheid te bespeuren, aangezien Jake E besloot om het vlaggenschip te verlaten. Gelukkig vond de band uiteindelijk een meer dan waardige vervanger in de persoon van Nils Molin al dient gesteld te worden hij van de drie vocalisten het minst van al aan bod komt. Op zich helemaal geen ramp als de man er zelf vrede mee kan nemen.

Hoe krachtig de stevige nummers ook zijn, hoe gewoontjes de iets zachtere nummers deze keer overkomen. Al is gewoontjes misschien wat denigrerend uitgedrukt. ‘Weinig vernieuwend’ is misschien beter op zijn plaats. Niet dat Dream en Unified slecht songmateriaal is, maar in vergelijking met de rest van de nummers komen deze ietwat platjes over.

Helix is een nieuwe, sterke stap in de carrière van deze Zweedse band, al dient de eerlijkheid ons te gebieden dat deze nieuwste telg niet het sterkste album is van de catalogus. Maximalism werd twee jaar geleden uitgeroepen tot het beste album van Amaranthe tot dan toe en daar zal Helix weinig aan kunnen veranderen. Al neemt dit uiteraard niet weg dat Amaranthe wederom met een sterke plaat voor de dag weet te komen. Fans van de band kunnen deze schijf dan ook blindelings aanschaffen, maar ook liefhebbers van het extremere werk kunnen, mits een open visie, deze plaat een kans geven.

Tracklist: