Muzikaal gezien zal 2018 voor mij het jaar worden waarin ik eindelijk E-Town Concrete aan het werk mocht zien. Vanaf het moment dat ik de tickets voor deze legendarische hardcore-avond in bezit had, begon het aftellen. Het feit dat mijn “ontmaagding” in een klein, intiem cafeetje mocht plaatsvinden, had ik nooit durven dromen. Naast de iconische Amerikaanse band stonden er nog een resem bands op de affiche om deze historische avond nog onvergetelijker te maken.
Ik had me verwacht aan een klein zaaltje, maar werd toch nog verrast door de effectieve grootte. Heel de zaal inclusief bar en podium waren hooguit 30 vierkante meter, zeer intiem dus. Doordat zowat iedereen die aanwezig was zijn beste dansschoenen had aangetrokken voelde de ruimte nog kleiner aan.
Door onvoorziene omstandigheden heb ik de eerste twee bands, Worship en I Am Revenge gemist. De derde band op de affiche was het Belgische sextet Headshot. Enkele jaren terug, op Miner Fest, wisten de West-Vlamingen me meer dan te overtuigen. Ik was benieuwd hoe de band was geëvolueerd en of ze nog steeds diezelfde old-schoolformule gebruiken.
Foto door Schuijren Design
Nog steeds serveren deze West-Vlamingen old-school hardcore. De Kortrijkzanen zijn er in geslaagd om dit moeilijk combineer iets, te versmelten met tal van andere invloeden. Rap en beatdown zijn de twee voornamelijkste, welke voor wat meer eigenheid zorgen. Doordat Headshot dit op een zeer geniale en subtiele manier verwezenlijkt blijft het lekker old-school aanvoelen, helemaal niet geforceerd zoals vaak het geval is
Foto door Schuijren Design
Ook de setlist van Headshot mag een voorbeeld zijn voor vele bands. Best kan je deze omschrijven als zeer evenwichtig én opbouwend. Na elke song werd de sfeer in de pit een tikkeltje feller waardoor het cafeetje tijdens de afsluiter Anger Management helemaal ontplofte. De breakdown op het einde van het derde nummer Self Destruct zorgde voor het eerste echte bommetje. Wat volgde was een opéénstapeling van breakdowns tijdens Skin Disease waardoor de sfeer alleen maar toenam. Headshot koos vervolgens om met Punishment, een cover van Biohazard, de zaal midden in hun set knock-out te slaan. De vocal breakdown vooraan deze klassieker zorgde voor een uitzinnige massa. De twee hierop volgende nummers, Swallowed en Anger Management werden met hetzelfde enthousiasme onthaald waardoor het een meer dan geslaagde show werd voor Headshot.
Foto door Schuijren Design
Zes volwassen mannen op een piepklein podiumpje leverde enkele opmerkelijke taferelen op. Zo gingen Goempie en Flo uit plaatsgebrek, geregeld tussen de massa staan, om daar de dansers nog wat zotter te maken. Tijdens het slotakkoord Anger Management had Flo beter wat afstand genomen. Om het publiek nog wilder te krijgen begon Goempie z’n micro in het rond te zwieren, welke tweemaal pardoes tegen het hoofd van van Flo belandde. Headshot leverde een nagenoeg perfecte hardcoreshow af, dankjewel!
Setlist:
- Intro
- My Own Enemy
- Dead Inside
- Self Destruct
- Skin Disease
- Punishment (cover van Biohazard)
- Swallowed
- Anger Management
Foto door Schuijren Design
Ook de commentaren buiten, bij de verstokte rokers, waren positief. Iedereen was aan het nagenieten van de pletwals van Headshot én was zich fysiek aan het voorbereiden op de volgende explosie. De Duitsers van Reduction staan er immers voor bekend om met z’n beatdown zwaar uit te halen. De voorzet van Headshot zorgde ervoor dat Reduction de bal enkel nog hoefde binnen te tikken.
Foto door Schuijren Design
Het leek wel alsof er geen wachttijd had tussen gezeten. Wanneer Reduction aan z’n set begon met Moshpartsong zat het spel vanaf de eerste seconde weer op de wagen. De pit was al voor de eerste noot gevormd waardoor de dansers opnieuw stevig van jetje konden geven. Bij elke breakdown, en dat zijn er een pak, werd de sfeer nog wat grimmiger en vlogen de armen en benen des te meer in het rond.
Foto door Schuijren Design
De alarmsirenes tijdens Pale Horse, met bijhorende knoert van een breakdown zette de zaal al vroeg in lichterlaaie. Het geluid tijdens deze show was wel een minpuntje. De beatdown werd overschaduwd door een continue ruis welke in eerste instantie niet stoorde. Bij de nummers van de laatst verschenen plaat Kings Of Untenrum , welke ik wat beter ken, zorgde het voor het wegfilteren van de hogere gitaarlijnen. Minder geluid zorgt meestal voor een minder eindresultaat, maar Reduction wist ook met de technische mankementjes indruk te maken. Net als bij Headshot staat er hier een collectief op een podium dat met goesting speelt en dat voel je als publiek. Het zorgt ervoor dat het publiek zich verplicht voelt om te bewegen waardoor de band nog beter presteert. Ook de Duitsers wisten indruk op me te maken.
Setlist:
- Moshpartsong
- Pale Horse
- Sand of Time
- Menace To Society
- Grund Werden Mütter Gefickt
- Stumpf
- Love The Music, Hate The Kids
Foto door Schuijren Design
Door het kleine zaaltje en het feit dat deze show was uitverkocht, zorgde voor een hoge temperatuur in café De Meister. Na de show van Reduction leek het wel alsof de hele zaal naar buiten liep om wat zuurstof te krijgen. Ook daar werd er nog zeer positief nagekaart, en waren er enkel blije gezichten te zien. Zowel Headshot als Reduction leverden een pareltje van een show af waardoor de hoofdact E-Town Concrete voor een lastige opdracht stond. Als afsluiter moet je het beter doen als het voorprogramma, een niet voor de hand liggende opdracht. Eentje waarin de Amerikanen makkelijk slaagde door zo’n dik uur de concertgangers te verwennen met nostalgische nummertjes.
Foto door Schuijren Design
Wie dacht dat het zaaltje bij Reduction al vol stond had het mis. Wanneer we terug binnenwandelden was er zeker nog een derde volk bijgekomen. Logischerwijs ging de temperatuur nog wat de lucht in. Wanneer Anthony Martini, David Mondragon, Eric DeNault en Theodore Panagopoulos het podium opklommen leek iedereen de hitte vergeten. De aanwezige waren klaar voor dé naam van de dag en voor vele zelfs van het jaar.
Foto door Schuijren Design
Voor zij die deze Amerikaanse band niet kennen, E-Town Concrete heeft op z’n vier platen de perfecte balans gevonden tussen hardcore, rap en metal. De eerste plaat Time 2 Shine verscheen in 1997, het laatste studioalbum Made For War dateert alweer van 2004. Daar het ondertussen 14 jaar geleden is dat deze plaat in de winkelrekken kwam te liggen, zijn ze een onbekende bands voor de startende liefhebbers. Dit was ook te merken aan het selecte publiek, welke gemiddeld tram 3 al gepasseerd waren.
Foto door Schuijren Design
Met Mandibles, Shaydee en Justwatchastep hebben de Amerikanen ervoor gekozen om furieus uit de startblokken te schieten. De lyrics werden luidkeels meegebruld en ook in de moshpit ging het er stevig aan toe. Het refrein van Punch The Walls zorgde voor het eerste kippenvelmoment. Deze passage is wat catchyer, iets wat meermaals voorkomt in de muziek van E-Town. In tegenstelling tot vele andere bands maakt dit het geheel niet minder temperamentvol. Bij E-Town Concrete zorgt het voor samenhang. Iedereen verzamelde voor Anthony Martini in de hoop dat de man hen dat ene stukje liet meezingen.
Foto door Schuijren Design
Iets wat tijdens dé meezinger So Manny Nights des te meer in de verf kwam te staan. Even vergat iedereen de agressieve sfeer die er al een hele tijd heerste om luidkeels mee te zingen. Het leek wel alsof iedereen in het kleine zaaltje de lyrics kende, hemels!
Filmpje door Jeroen Hendriks
Heel de avond was fantastisch met een beresterke E-Town Concrete als gedroomde afsluiter. Het rookmachine was de grootste “tegenvaller” tijdens de show van de Amerikanen. Het zuurstofgehalte was sowieso al miniem in de zaal, wanneer de Amerikanen er dan nog een rookmachine bijplaatsten werd het op momenten echt te warm. Gelukkig was de bar nooit ver weg.
De laatste twee nummers zorgden nog voor de gewenste adrenaline-injectie net voor het huiswaarts keren. Met Baptism en 4 Tha Fame had de band nog twee klassiekers achter de hand gehouden om het cafeetje finaal met de grond gelijk te maken. E-Town Concrete speelde een fantastische show in een al even fantastische zaal. Eentje om nooit meer te vergeten.
0 reacties