Zo vlak tegen het, uitgestelde, begin van de herfst en het verkorten van de dagen, denk ik nog wel eens met weemoed terug aan het einde van de maand juni, toen de zomer nog in volle gang was. Graspop Metal Meeting was vier dagen puur genieten van muziek, bier en even helemaal jezelf zijn. Om dat gevoel nog even terug te pakken, heb ik nog wat lekkers bewaard voor wanneer ik even heimwee heb.

Graspop, en in het algemeen werken voor Amped-Up, biedt ons als schrijvers, maar vooral als die hard fans van extreme muziek de unieke mogelijkheid om zo af en toe je helden van u en weleer in levenden lijve te ontmoeten en het hemd van het lijf te vragen. Nog mooier, je kunt er zo ook wel eens een pint of drie mee pakken en simpelweg over muziek en de goede oude tijd zeveren.

Toen de lijst met acts bekend werd die beschikbaar zouden zijn voor interviews op GMM18 pikte ik er al snel Madball uit. Op zich deed dit al wat wenkbrauwen krommen op de redactie, zeker omdat ik vooral bekend sta als black/blackened deathmetalwizard. Maar het begon allemaal met hardcore in de mid-nineties. Als tiener wou ik, zoals alle andere tieners die ik kende, overal tegen aanschoppen, slopen en afbreuk doen aan de maatschappij die ons tegenhield en niet begreep. Hardcore punkrock bood de ideale uitlaatklep en Madball stond boven op die barricades met ons.

Tijd om Freddy eens aan de tand te voelen!

Anomander: Dus het nieuwe album is net uit, hoe gaat het tot nu? Hoe zijn de kritieken?

Freddy: So far, so good. Ik mag echt niet klagen! In ieder geval veel, veel meer positieve reacties dan negatieve. Vooral van de mensen die de plaat gekocht hebben, wat natuurlijk altijd het belangrijkste is ne verder horen we veel goede dingen van vrienden en gasten die we kennen in andere bands.

Anomander: Dat moet als hardcoreband vooral ook fijn zijn om te horen van mensen uit je scene, dat is misschien wel een verschil met de metal wereld.

Freddy: Jazeker, hardcore is boven alles vooral een broederschap.

Anomander: For The Cause doet me vooral denken aan ouder Madball-werk en minder aan de door hip hop beïnvloede platen als Hold It Down. Het voelt een beetje als dat Madball het cirkeltje rond heeft gemaakt. Hoe zie jij dit?

Freddy: Nou ja, het is sowieso ‘ons’. Ik vind zelf dat het vooral onze meest all round plaat is, je kunt er verschillende tijdperken in terugvinden, er zit wat oud spul tussen maar ook wel wat Hold It Down invloeden en dan ook nog wat nieuws. De plaat geeft onze evolutie als band weer.

Anomander: Is het door de jaren heen makkelijker of moeilijker geworden om inspiratie te vinden om nieuw materiaal te schrijven?

Freddy: Ik denk dat het vinden van inspiratie moeilijker wordt, dat is niet het lastige van het schrijven van nieuw materiaal. Maar mensen verwachten dingen van je en hoe ver kun je daar de grenzen in op zoeken. Ik bedoel, we blijven een hardcore band, een New York hardcore band om precies te zijn, maar mensen verwachten wel dat je vooruit blijft gaan. De vraag is wel hoever kun je gaan, zodat je frist blijft zonder dat de fans je terugfluiten. Als je dezelfde platen blijft maken willen mensen afwisseling en als je de grenzen op zoekt willen mensen je oude sound terug, het blijft een gevecht. Je kunt niet iedereen tevredenstellen, maar aan inspiratie hebben we in ieder geval nooit te kort.

Anomander: Wat is je favoriete song om live te spelen, als je uit gehele discography kan kiezen?

Freddy: Dat is een moeilijk vraag eigenlijk. Veel nummers spelen we al zo lang dat het vooral de nieuwere songs zijn die me echt aan de gang krijgen. Zelfs nummers van het nieuwe album zoals Rev Up of The Fog, die we gisteren voor het eerst live speelden, wil ik gewoon blijven spelen, omdat het voor ons gewoon fris en nieuw is. Begrijp niet verkeerd, we spelen elke nummer vanuit ons hart en met volle overgave, het is niet dat we bij bepaalde oudere tracks maar wat stil staan en het afraffelen. Wat we spelen, spelen we voor de volle 100%.

Anomander: Dat is ook wel meteen hét ding dat bij hardcore opvalt als je het vergelijkt met veel metal shows. De energie en betrokkenheid van de bands. Het liefst geen barriers en de volledige betrokkenheid van de band met het publiek en vice versa.

Freddy: Zeer zeker! Dat is voor ons ook echt belangrijk, en dat is ook niet om afbreuk te doen aan anderen, iedereen doet zijn eigen ding, maar voor ons is die uitwisseling van energie en die band met het publiek cruciaal.

Anomander: Dus, clubs of festival optredens? Het is een beetje een open deur intrappen…

Freddy: Ha! Festivals! Nee geintje. Weet je wat het is, ik ben festivals wel steeds meer gaan waarderen hoe vaker we ze spelen. Ach ik heb erg geen hekel aan. Maar ja een club geeft de sfeer van waar deze muziek vandaan komt en er zijn geen barriers en er is een directe, intieme band met de fans. Barriers maken het kapot, al moet ik er soms op festivals op klimmen om er toch iets van te maken.

Anomander: Nu we het toch over festivals hebben, de eerste keer dat ik jullie zag spelen was hier vlak om de hoek in Nederland op Dynamo Open Air in 1995, wat nu nog besproken wordt als een van de grootste successen in metalgeschiedenis. Hoe herinner jij je die dag?

Freddy: Je bedoelt het gróte Dyanmo metal festival?

Anomander: Yup, 125.000 mensen!

Freddy: Oh ja wed maar! Dat was echt ongelooflijk, ik was toen 18 of zo. Dat is echt zo’n moment dat we nooit meer vergeten en waar we het nu nog over hebben. Ach weet je wisten echt niet wat we daar deden! We hadden niet eens kabels die tot voor aan het podium rijkten. We waren zo buiten onze comfort zone, maar wauw wat een ervaring. Ik weet nog dat ik gewoon van het podium viel! Zo cool dat je daarbij was!

Anomander: Als we het dan toch over optredens hebt, kun je mij het slechtste en beste optreden dat jullie ooit hadden noemen?

Freddy: Slechtste gig. Je bedoelt dat we beroerd speelden? Of gewoon de sfeer? Nou ja we traden eens op in de Carolinas, noord of zuid ik weet het niet eens, maar er waren misschien vijf mensen op af gekomen. Dat is natuurlijk altijd super kut, voor elke band en geloof me veel bands hebben dat meegemaakt.

Als beste show, sja we hebben veel goede shows gehad, het is moeilijk kiezen.

Anomander: misschien de shows in het begin in New York?

Freddy: Spelen in je thuishaven is altijd speciaal, maar veel van onze eerste shows in New York vielen enorm tegen. We zaten toen in een tijd dat het echt minder ging met de NY scene en het echt niet makkelijk was voor hardcore bands om aan shows te komen en dat was precies de tijd dat wij besloten een band te vormen. Mensen denken vaak dat dit vanzelf ging, samen met de mensen van AF (Agnostic Front), maar we moesten er echt voor knokken. Shows werden slecht bezocht. Maar toen de oudere bands weer terugkwamen leefde het weer op.

Anomander: dat bouwt dan wel weer karakter, dat je voor legere zalen staat maar toch door buffelt.

Freddy: Ja dat was even flink doorbijten, maar de shows erna waren altijd geweldig.

Anomander: Jullie hebben als band ook altijd een sterke band met Europa gehad. Zeker vanaf de mid-nineties. Er was ook vooral een sterke link met Nederland, met bands waar jullie samen mee tourden en dingen mee opnamen zoals Discipline en Backfire! en ook met Onno (Cro Mag). Hoe begon dat?

Freddy: Mag hij rusten in vrede.

Ja dat begon gewoon met touren in de vroege dagen. Op onze tours met Agnostic Front. Sommige steden waren te gek, op andere plaatsen kwamen mensen vooral voor AF. Tijdens onze tweede tour groeide contacten met mensen waar we nu nog steeds mee omgaan. In Duitsland, Italië en vooral ook Nederland. Ook werken we nog steeds samen met de mannen van Born From Pain, dat gaat nooit weg.

Anomander: New York blijft maar door gaan, waar de Europese scene langzaam maar zeker lijkt te verdwijnen, vroeger had je hier twee keer per week wel een show in de buurt en nu moet je gaan zoeken. Wat maakt het dat de NY scene zo goed blijft gaan?

Freddy: Ik weet het niet hoor, ik heb het gevoel dat de Europese hardcorescene het ook nog goed doet. Natuurlijk heb je altijd bepaalde steden waar het goed blijft gaat, New York is er daar zeker een van. Ik geloof niet dat wij en geheim hebben dat ons beter zou maken dan andere scenes. Het belangrijkste dat wij het leven leven dat we in onze muziek uit willen dragen. Het is geen act. Doorpakken of kappen. Wij proberen onze cultuur te laten groeien. Het is ook gaaf dat nieuwe bands zich door ons laten beïnvloeden, maar toch hun eigen flair eraan toevoegen en hun eigen ding doen. Bands als Turnstile doen me goed.

Anomander: In de film die je broer (Roger Miret, Agnostic Front) onlangs maakte; The Godfathers of Hardcore, komt duidelijk naar voren hoe belangrijk jouw band met hem is en dat hij een enorme invloed op je gehad. Wat is het belangrijkste wat je van hem geleerd hebt?

Freddy: Wauw, er zijn daar echt wel een paar voorbeelden van. Ik heb in ieder geval van hem geleerd dat je hard moet werken. Waar wij vandaan kwamen moest je hard werken om te overleven als een tiener. Ik had problemen als elke andere kid in die buurten, maar toen ik bij hem woonde liet hij me snel weten dat hij me niet zomaar kon onderhouden en dat ik zelf op m’n eigen benen moet leren staan. Ik ben hem daar dankbaar voor.